FEDOROWICZ Jacek

Urodzony 18 lipca 1937 w Gdyni; syn Janusza Fedorowicza, specjalisty z zakresu ubezpieczeń morskich, i Wandy ze Schmidtów. Po ukończeniu Gimnazjum Ogólnokształcącego św. Augustyna w Warszawie (matura w 1953), podjął studia na Wydziale Malarstwa w Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w Gdańsku. Był współzałożycielem studenckiego Teatru „Bim-Bom” w Gdańsku, w 1954-60 współpracował z tą sceną jako autor i wykonawca. W 1957-58 wchodził w skład zespołu redakcyjnego pisma „Uwaga”, ogłaszał na jego łamach teksty satyryczne i zajmował się oprawą graficzną; w 1960-62 pracował w redakcji tygodnika „ITD”. Równocześnie zamieszczał humoreski, felietony, wiersze satyryczne i artykuły na temat sztuki estradowej m.in. w „Kaktusie” (1958-60) i „Szpilkach” (1958-63). W 1958 ożenił się z Anną Rytel, artystką malarką. W 1960 otrzymał dyplom ukończenia studiów. W 1961 został członkiem Związku Polskich Artystów Plastyków, a w 1964 – Stowarzyszenia Polskich Artystów Teatru i Filmu Związku Artystów Scen Polskich. W następnych latach łączył twórczość literacką z występami estradowymi jako wykonawca własnych tekstów. Po przeprowadzce do Warszawy, w 1961, pracował w Kabarecie Wagabunda (1961-63), a potem w Telewizji Polskiej; w 1963-71 był współtwórcą cyklicznych programów rozrywkowych: Poznajmy się, Małżeństwo doskonałe, Kariera, Runda (w 1968 nagrody wspólnie z Jerzym Gruzą: Komitetu do Spraw Radia i Telewizji oraz Złotego Ekranu). Od 1972 współpracował z Polskim Radiem jako autor tekstów publicystyczno-satyrycznych; w 1974-81 wchodził w skład zespołu przygotowującego magazyn rozrywkowy 60 minut na godzinę (nagroda zespołowa Komitetu do Spraw Radia i Telewizji w 1976). W 1975 został nagrodzony „Złotym Mikrofonem” za radiowe programy rozrywkowe. Utwory satyryczne (także z audycji radiowych) ogłaszał w prasie, m.in. na łamach „Teatru” (1972-74), „Przemian” (1977-79), „Tygodnika Demokratycznego” (1981). W 1980-89 należał do Niezależnego Samorządnego Związku Zawodowego (NSZZ) „Solidarność”. Po ogłoszeniu stanu wojennego zerwał kontakty z państwowymi środkami przekazu; publikował utwory w wydawnictwach i prasie poza cenzurą, m.in. w „Tygodniku Mazowsze” (ok. 1984), „Biuletynie Dolnośląskim” (1986), „Solidarności Radia i Telewizji” (1986). Był też czynny w niezależnym życiu kulturalnym jako grafik i artysta estradowy. W 1987 otrzymał nagrodę NSZZ „Solidarność” za programy satyryczne przygotowywane techniką wideo. Łącząc podróże z wieczorami autorskimi przebywał dłuższy czas w Australii (dwukrotnie: 1988, 1992), Ameryce Północnej (dwukrotnie: 1989, 1990; w USA wygłosił także kilka odczytów na uniwersytetach) oraz krócej m.in. we Francji, Belgii, Szwecji i Szwajcarii. W 1989 odnowił kontakty z oficjalną prasą, radiem i telewizją, występując głównie jako felietonista. W tym samym roku został członkiem Polskiego PEN Clubu. Drukował felietony m.in. na łamach dodatku do nowojorskiego „Nowego Dziennika” pt. „Przegląd Polski” (1990-92), dodatku „Życia Warszawy” pt. „Ekstra” (1993-94) oraz w „Super Expressie” (1994-95). W drugiej połowie lat dziewięćdziesiątych nawiązał współpracę z „Gazetą Wyborczą”, w której w dodatku „Gazeta Telewizyjna” zaczął zamieszczać cykliczne felietony pt. Notatnik Jacka Fedorowicza. W 1995-2005 prowadził w Telewizji Polskiej cykliczny, autorski program satyryczny pt. Dziennik telewizyjny; za tę działalność otrzymał telewizyjne nagrody – Wiktora (1996, 2000) oraz Superwiktora (2005). W 2005-06 był autorem telewizyjnej audycji satyrycznej SEJF (Subiektywny Express Jacka Fedorowicza)>*, w której brał udział także jako wykonawca. Mieszka w Warszawie.