FARON Bolesław

Urodzony 17 lutego 1937 w Czarnym Potoku pod Nowym Sączem; syn Jana Farona, rolnika, i Anny z domu Pulit. Uczęszczał do Gimnazjum i Liceum Ogólnokształcącego im. J. Długosza w Nowym Sączu. Od 1954 studiował filologię polską w Wyższej Szkole Pedagogicznej (WSP) w Krakowie; w 1958 uzyskał magisterium. W 1956 został członkiem Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej (PZPR). Od 1958 pracował zawodowo w szkolnictwie średnim i wyższym: był wychowawcą w internacie Zasadniczej Szkoły Zawodowej w Nowej Hucie (do 1961), nauczycielem języka polskiego w II Liceum Ogólnokształcącym im. Króla Jana Sobieskiego w Krakowie (1958-64). Pracował też w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Krakowie (WSP; od 1958), początkowo jako bibliotekarz, potem asystent, starszy asystent i adiunkt. Debiutował w 1960 sprawozdaniem pt. Notatki o Zjeździe Młodzieży Polonistycznej, ogłoszonym w „Ruchu Literackim” (nr 1/2); z pismem tym współpracował stale w następnych latach (m.in. pod pseudonimem beef). Pierwszą pracę naukową Z kontaktów Władysława Orkana z naturalizmem ogłosił w 1961 w „Roczniku Naukowo-Dydaktycznym WSP w Krakowie” (z. 11). W 1966 uzyskał w WSP w Krakowie stopień doktora nauk humanistycznych na podstawie pracy Twórczość Zbigniewa Uniłowskiego na tle prozy drugiego dziesięciolecia międzywojennego, przygotowanej pod kierunkiem profesora Jana Nowakowskiego. W 1968-81 prowadził stały felieton literacki w krakowskim oddziale Telewizji Polskiej i Polskiego Radia. W 1968 i 1971 otrzymał nagrody Ministra Oświaty i Szkolnictwa Wyższego III stopnia. W 1968 odbył podróż naukową do Moskwy i Leningradu. W 1969 został mianowany docentem na WSP w Krakowie. Artykuły i recenzje poświęcone głównie prozie i krytyce XX wieku ogłaszał w pismach naukowych oraz m.in. w „Życiu Literackim” (od 1961), „Miesięczniku Literackim” (od 1970) i „Nowych Książkach” (od 1971). W 1971-75 pełnił funkcję prorektora WSP w Krakowie. Od 1972 był sekretarzem naukowym, a od 1975 zastępcą przewodniczącego Komisji Historycznoliterackiej Oddziału Polskiej Akademii Nauk (PAN) w Krakowie. W 1975 uzyskał stopień doktora habilitowanego na podstawie pracy Stefan Kołaczkowski jako krytyk i historyk literatury. W 1975-86 wchodził w skład Komitetu Nauk o Literaturze Polskiej PAN. W 1975-81 pełnił funkcję rektora WSP w Krakowie, a w latach 1976-81 kierował także Zakładem Historii Literatury Polskiej Instytutu Filologii Polskiej tej uczelni. W 1975 został członkiem Komitetu Wojewódzkiego PZPR w Krakowie i członkiem Klubu Twórców i Działaczy Kultury „Kuźnica” w Krakowie. W 1977-81 był redaktorem naczelnym „Ruchu Literackiego”. W 1978 został mianowany profesorem nadzwyczajnym. Był członkiem Rady Głównej Ministra Nauki, Szkolnictwa Wyższego i Techniki (do 1982), przewodniczącym Zespołu Kształcenia i Doskonalenia Pedagogicznego. Otrzymał wielokrotnie nagrody Ministra Nauki, Szkolnictwa Wyższego i Techniki (II stopnia w 1976 i 1977, I stopnia w 1977, 1978, 1979, 1980). W 1978-81 (i ponownie w 1985-87) był członkiem Rady Naukowej Instytutu Badań Literackich PAN. Od lutego 1981 do 1986 zajmował stanowisko ministra oświaty i wychowania. W 1981 został wybrany na zastępcę członka Komitetu Centralnego PZPR. W 1982-90 redagował serię Biblioteka Polonistyki w Wydawnictwach Szkolnych i Pedagogicznych. W 1983-86 był członkiem Narodowej Rady Kultury. W 1986-90 pełnił obowiązki radcy do spraw kulturalnych i naukowych Ambasady Polskiej Rzeczpospolitej Ludowej w Wiedniu oraz dyrektora tamtejszego Instytutu Polskiego. W 1987-89 publikował na łamach „Życia Literackiego” cykl pt. Pocztówka z Wiednia (podpisany pseudonimem Andrzej Turek). W 1991-93 był zastępcą redaktora naczelnego miesięcznika „Lektura”. Przebywał na stypendiach naukowych w Wiedniu i Salzburgu (1992), w Trewirze, Nancy, Brukseli i Leuven (1994). Od 1993 pełnił funkcję prezesa zarządu, a od 1995 dyrektora do spraw naukowych i wydawniczych oddziału krakowskiego Wydawnictwa Edukacyjnego. W 1993 został członkiem Stowarzyszenia Twórczego „Polart”. W 1997-2003 przewodniczył radzie naukowej przeznaczonego dla nauczycieli języka polskiego dwumiesięcznika „Nowa Polszczyzna”, w którym ogłaszał także artykuły. W 1997 został profesorem zwyczajnym. W 2000 objął funkcję dyrektora Instytutu Filologii Polskiej Akademii Pedagogicznej w Krakowie (do 1999 WSP). Podjął działalność w Polskiej Izbie Książki, w której zajął się sprawami książki edukacyjnej. W 2003 został redaktorem serii Studia Historicolitteraria pisma „Annales Academiae Pedagogicae Cracoviensis”. Ożenił się z Barbarą Rejdych. Odznaczony m.in. Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1974), Medalem Komisji Edukacji Narodowej (1975), Krzyżem Oficerskim (1985) i Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski (2001), tytułem honorowym „Zasłużony Nauczyciel PRL” (1989). Mieszka w Krakowie.