BIO
Urodzony 26 listopada 1913 w Brodach (oobwód lwowski); syn Tadeusza Eustachiewicza, nauczyciela gimnazjalnego, i Marii z domu Rotter. Dzieciństwo spędził w Stanisławowie (obecnie Iwano-Frankiwsk), do szkół uczęszczał w Ostrowie Wielkopolskim i w Rogoźnie, gdzie w 1930 zdał maturę w Gimnazjum im. Przemysława. W 1927-28 publikował wiersze w czasopiśmie szkolnym „Promień”. W 1930-34 studiował filologię polską na Uniwersytecie Poznańskim. Jako stypendysta rządu włoskiego przebywał od lipca do września 1934 w Regia Universitatà Italiana w Perugii. Po powrocie pracował do 1939 w Liceum im. K. Marcinkowskiego w Poznaniu. W 1936 zdał egzamin państwowy na nauczyciela szkół średnich. Jako historyk literatury debiutował w 1934 recenzją książki Giulio Bertoniego Lingua e pensiero w „Ruchu Literackim”. Po wybuchu II wojny światowej i wkroczeniu wojsk niemieckich do Poznania przebywał w obozie na ulicy Głównej, skąd został wysiedlony na teren Lubelszczyzny. W 1940-41 był nauczycielem prywatnym w nadleśnictwie Świdnik. Od 1940 uczestniczył w działalności konspiracyjnej jako członek Szarych Szeregów, a potem Armii Krajowej (AK); brał udział w akcjach wywiadowczych i kolportażu tajnej prasy. W 1942-43 pracował w Lublinie jako nauczyciel szkół zawodowych (handlowej, mechanicznej i chemicznej) oraz jako nauczyciel w tajnym Liceum im. S. Konarskiego, przeznaczonym dla młodzieży wysiedlonej z zachodniej Polski. Ukończył kurs podchorążych AK i został skierowany do oddziału „Nerwy”. W lipcu 1944 został ranny w walce z Niemcami we wsi Kłodnica. Po wkroczeniu wojsk radzieckich powrócił do Lublina; na polecenie władz AK redagował konspiracyjne pismo satyryczne „Wentylator”. Aresztowany w listopadzie 1944 został skazany na karę śmierci zamienioną następnie na 10 lat więzienia. Od maja 1945 do października 1946 był więziony we Wronkach. Po zwolnieniu w wyniku amnestii powrócił do Poznania, gdzie podjął pracę najpierw w Liceum Jana Kantego, a następnie na Uniwersytecie Poznańskim (1947-58), początkowo jako asystent, a po uzyskaniu w 1947 doktoratu na podstawie pracy „Eneida” w przekładzie Andrzeja Kochanowskiego (promotor profesor Roman Pollak) – adiunkt. Prowadził też lektorat języka włoskiego, wykładał literaturę powszechną, był zastępcą profesora literatury polskiej. Od 1948 był członkiem Polskiej Partii Robotniczej (później Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej, do 1958). W sezonie 1956/57 był kierownikiem Eksperymentalnego Zespołu Dramatycznego „Kuźnica” w Poznaniu. W 1958-62 pracował w Wyższej Szkole Pedagogicznej (WSP) w Krakowie, jako zastępca profesora historii literatury polskiej i wykładowca. Należał do Komisji Historycznoliterackiej Oddziału Polskiej Akademii Nauk w Krakowie. Współpracował z czasopismem „Kierunki” (1957-79; w 1964 redaktor działu literackiego; w tymże roku cykl recenzji teatralnych pod pseudonimem L.E.) i „Dialog” (1958-71), publikując artykuły i recenzje teatralne. W 1962 przeniósł się do Warszawy. W 1965-69 pracował jako recenzent wewnętrzny w Instytucie Wydawniczym „PAX”. W sezonie 1967/68 był konsultantem literackim w Teatrze Współczesnym we Wrocławiu, a w 1970-72 pełnił funkcję kierownika literackiego Teatru Klasycznego w Warszawie, następnie w 1972-74 kierownika literackiego Teatru Studio. W 1974 został powołany na stanowisko docenta kontraktowego w WSP w Siedlcach, gdzie opiekował się także kołem teatrologicznym powstałym z inicjatywy studentów. Od 1977 do przejścia na emeryturę w 1979 prowadził zajęcia dydaktyczne w WSP w Kielcach, pracował jako adiunkt w Instytucie Programów Szkolnych Ministerstwa Oświaty i Wychowania oraz współpracował jako konsultant literacki z Teatrem Ludowym w Nowej Hucie. Odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi (1956) oraz przez rząd emigracyjny w Londynie Medalem Wojska (1948 czterokrotnie), Krzyżem Armii Krajowej (1986). Zmarł 11 kwietnia 1998 w Warszawie; pochowany tamże na Cmentarzu Komunalnym Północnym.
Twórczość
1. Literatura okresu Młodej Polski. Podręcznik dla techników. Warszawa: Państwowe Wydawnictwa Szkolnictwa Zawodowego 1960, 250 s. Wyd. nast. tamże: wyd. 2 1961, wyd. 3 1962, wyd. 4 poprawione 1963, wyd. 5 1964, wyd. 6 1965, wyd. 7 1966, wyd. 8 1967, wyd. 9 1967, wyd. 10 1969.
2. Literatura staropolska. Podręcznik dla techników. Warszawa: Państwowe Zakłady Wydawnictw Szkolnych 1962, 194 s. Wyd. nast. tamże: wyd. 2 1963, wyd. 3 1964, wyd. 4 1965, wyd. 5 1965, wyd. 6 1966.
3. Kołodziej czas. [Utwór dramatyczny; współautor:] J. Zegalski. Wystawienie: Giecz, [teatr amatorski] 1965.
4. Między współczesnością a historią. [Szkice]. Warszawa: Instytut Wydawniczy „PAX" 1973, 342 s.
Zawartość
5. Przewodnik metodyczny z zakresu literatury powszechnej dla studiujących zaocznie. Siedlce: Wyższa Szkoła Pedagogiczna w Siedlcach 1975, 75 s., powielone.
6. „Wesele” Stanisława Wyspiańskiego. Warszawa: Wydawnictwa Szkolne i Pedagogiczne 1975, 142 s. Wyd. nast.: wyd. 2 poprawione tamże 1991. Biblioteka Analiz Literackich ; wyd. 3 Warszawa: Wydawnictwa Szkolne i Pedagogiczne 1998.
7. Obraz współczesnych prądów literackich. Warszawa: Wydawnictwa Szkolne i Pedagogiczne 1976, 267 s. Wyd. 2 tamże 1977.
Zawartość
8. Dramaturgia polska w latach 1945-1977. Warszawa: Wydawnictwa Szkolne i Pedagogiczne 1979, 219 s.
Zawartość
9. Młoda Polska. Charakterystyka okresu i wybór tekstów. Warszawa: Wydawnictwa Szkolne i Pedagogiczne 1979, 308 s. Wyd. 2 tamże 1982.
Zawartość
10. Dramaturgia Młodej Polski. Próba monografii dramatu z lat 1890-1918. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe 1982, 445 s. Wyd. nast. tamże 1986.
Zawartość
11. Luigi Pirandello. Warszawa: Czytelnik 1982, 133 s.
12. Dwudziestolecie 1919-1939. Warszawa: Wydawnictwa Szkolne i Pedagogiczne 1983, 429 s. Wyd. 2 poprawione tamże 1990, 383 s.
13. „Quo vadis” Henryka Sienkiewicza. Warszawa: Wydawnictwa Szkolne i Pedagogiczne 1983, 149 s. Biblioteka Analiz Literackich .
14. Dramaturgia współczesna: 1945-1980. Warszawa: Wydawnictwa Szkolne i Pedagogiczne 1985, 430 s.
Zawartość
15. Dramat europejski w latach 1887-1918. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe 1993, 462 s.
Zawartość
16. „Szewcy” Stanisława Ignacego Witkiewicza. Warszawa: Wydawnictwa Szkolne i Pedagogiczne 1994, 143 s. Biblioteka Analiz Literackich Wyd. 2 tamże 1997.
