ERNSTOWA Zofia

Urodzona 22 marca 1918 w Warszawie; córka Antoniego Kostaneckiego, profesora ekonomii na Uniwersytecie Warszawskim, i Anny z domu Geyer. W 1936 ukończyła Gimnazjum Jadwigi Kowalczykówny w Warszawie, a następnie studiowała w 1937-38 historię sztuki na uniwersytecie w Rzymie. W 1938 wyszła za mąż za poznanego podczas pobytu we Włoszech Jana Ernsta, geografa i kompozytora oraz kierownika znanego we Lwowie chóru rewelersów – Chóru Eryana. W czasie okupacji niemieckiej mieszkała do wybuchu powstania w Warszawie. Na początku września 1944 została ewakuowana z Warszawy, najpierw do obozu przejściowego w Pruszkowie, następnie przez Częstochowę do Janaszowa, Ulesia i Zielonej Dąbrowy pod Radomskiem. Po zakończeniu wojny mieszkała w Łodzi. W maju 1946 przeniosła się wraz z rodziną do Warszawy. W 1950 pracowała w dziale włoskim Polskiego Radia jako tłumaczka z języka polskiego na włoski. Debiutowała w 1953 przekładem nowel Giovanniego Vergi Don Candeloro i jego trupa . W następnych latach zajmowała się tłumaczeniami z literatury włoskiej (także dla dzieci). Od 1953 była członkiem Związku Literatów Polskich (do rozwiązania Związku w 1983). W 1964 została przyjęta do Polskiego PEN Clubu. W 1959-70 pełniła funkcję sekretarza generalnego Sekcji Polskiej Wspólnoty Europejskiej Pisarzy COMES (której była członkiem założycielem). Jako delegat Polski uczestniczyła w spotkaniach Komitetu Wykonawczego tego stowarzyszenia w Rzymie i w międzynarodowych kongresach w Neapolu, Rzymie, Florencji, Taorminie, Atenach i Paryżu. Za szerzenie kultury włoskiej w Polsce otrzymała w 1961 odznaczenie włoskie. Nagrodzona m.in. Premio di Cultura della Presidenza del Consiglio za przekłady literatury włoskiej na język polski (1969,1971, 1988), nagrodą Stowarzyszenia Autorów „ZAiKS” za działalność przekładową (1985) oraz nagrodę im. Canaletta. Zmarła 3 sierpnia 1994 w Warszawie; pochowana tamże na Cmentarzu Powązkowskim.