DÜRR-DURSKI Jan

Urodzony 3 lutego 1902 w Bogumiłowicach pod Krakowem; syn Aleksandra Dürra i Amelii ze Smolików. Po ukończeniu gimnazjum w Krakowie, studiował w 1921-25 polonistykę na Uniwersytecie Jagiellońskim. Debiutował w 1923 studium pt. Lata uniwersyteckie Wyspiańskiego, opublikowanym w „Przeglądzie Warszawskim” (nr 27, ciąg dalszy w 1924 nr 37). Zainteresowany taternictwem, które uprawiał czynnie, w 1924-25 ogłaszał artykuły na ten temat na łamach „Wierchów” i „Taternika”. W 1928 doktoryzował się na podstawie pracy Studia o Wyspiańskim (promotor prof. Ignacy Chrzanowski). Od tegoż roku pracował jako nauczyciel gimnazjalny kolejno w Chrzanowie, Tarnowie i Krakowie, a od 1932 w Gimnazjum im. Księcia Józefa Poniatowskiego w Warszawie. Studia i materiały dotyczące Stanisława Wyspiańskiego ogłaszał w „Ruchu Literackim” (1926-32) i „Kurierze Literacko-Naukowym” (1932-38). Przygotowywał edycję korespondencji S. Wyspiańskiego (nakład zniszczony po wybuchu II wojny światowej). W 1939 został powołany na współpracownika Komisji Historii Literatury Polskiej PAU. W czasie okupacji niemieckiej przebywał w Warszawie, biorąc czynny udział w organizowaniu tajnego nauczania. Po zakończeniu wojny nadal mieszkał w Warszawie i do 1949 uczył w Gimnazjum im. Księcia Józefa Poniatowskiego. Równocześnie zajął się pracą naukową; prowadził badania nad dramatem renesansowym, literaturą XVII wieku, literaturą ludową. Od 1949 pracował jako zastępca profesora na Uniwersytecie Łódzkim, gdzie wykładał głównie historię literatury staropolskiej i barokowej; w 1954 został profesorem nadzwyczajnym i kierownikiem Zakładu Literatury Staropolskiej, a od 1955 kierował Katedrą Literatury Polskiej. Był członkiem Łódzkiego Towarzystwa Naukowego i Towarzystwa Literackiego im. A. Mickiewicza. Studia i rozprawy ogłaszał m.in. w „Pamiętniku Literackim”, „Pamiętniku Teatralnym”, „Zeszytach Naukowych Uniwersytetu Łódzkiego”, „Przeglądzie Humanistycznym,” a od 1960, kiedy objął funkcję redaktora naczelnego „Prac Polonistycznych”, głównie w tym roczniku. W 1957 został członkiem Rady Naukowej Instytutu Badań Literackich Polskiej Akademii Nauk. W 1968 otrzymał nagrodę Ministra Oświaty i Szkolnictwa Wyższego II stopnia. Zmarł 20 kwietnia 1969 w Warszawie.