DUNIN-KOZICKA Maria

Urodzona 12 października 1877 w Odessie; córka Aleksandra Izbickiego, lekarza zesłanego po 1863 do Rosji, i Marii z Iwańskich. Kształciła się w Krakowie na pensji i na Wyższych Kursach Żeńskich Adriana Baranieckiego. Około 1900 wyszła za mąż za Kaliksta Dunin-Kozickiego, właściciela dóbr ziemskich na Ukrainie, i zamieszkała w majątku Lemieszówka w powiecie taraszczańskim. W 1917, razem z mężem, brała udział w pracach Rady Okręgowej Polskich Stowarzyszeń Pomocy Ofiarom Wojny. W czerwcu 1918 opuściła Lemieszówkę i przeniosła się do Kijowa, skąd w 1919 (po aresztowaniu i deportacji męża) wyjechała z córką Anną do Odessy, a następnie do Warszawy (1920). Debiutowała w 1924 opowiadaniem pt.Jak panna Lala wyszła za mąż zamieszczonym w „Świecie Kobiecym” (1924 nr 15, 1925 nr 1). W następnych latach publikowała krótkie opowiadania m.in. w „Słowie Polskim” (1925), „Piaście” (1926). Od 1925 rozwijała twórczość powieściopisarską. W czasie okupacji niemieckiej mieszkała nadal w Warszawie. Po powstaniu warszawskim przeniosła się do Krakowa, gdzie zmarła 12 stycznia 1948.