DUDZIŃSKI Bolesław

Urodzony 27 lipca 1892 w Łodzi; syn Waleriana Dudzińskiego, sekretarza sądowego, i Amelii z Merklów. Uczył się w szkole handlowej w Łodzi; za redagowanie niekonformistycznej gazetki szkolnej został w przedostatniej klasie wydalony ze szkoły i klasę siódmą ukończył w 1911 w szkole handlowej w Pabianicach. W 1911-14 uczęszczał do szkoły średniej. W tym czasie rozpoczął praktykę dziennikarską w redakcji „Nowego Kuriera Łódzkiego”. Po wybuchu I wojny światowej wyjechał do Kijowa, gdzie do 1916 pracował jako urzędnik bankowy, po czym został wcielony do wojska rosyjskiego. Po powrocie do kraju w 1918 pracował w starostwie powiatu łódzkiego w charakterze referenta samorządowego. Od 1919 służył w Wojsku Polskim, w sztabie Dowództwa Okręgu Korpusu Łódzkiego; w 1921 został zdemobilizowany. W 1921-22 pracował jako redaktor techniczny dziennika łódzkiego „Praca”; tu też ogłaszał swoje pierwsze artykuły i recenzje literackie. W 1923 objął funkcję kierownika działu prasowego w Zarządzie Miejskim w Łodzi i w 1924 redagował „Dziennik Urzędowy Zarządu Miasta Łodzi”. Równocześnie w 1924-25 studiował w Wyższej Szkole Nauk Społeczno-Administracyjnych w Łodzi. Ogłaszał liczne recenzje w „Kurierze Łódzkim” (1924-32). Od 1931 był członkiem Związku Zawodowego Literatów Polskich. Po przeniesieniu na emeryturę w 1932 rozpoczął współpracę, jako recenzent literacki i teatralny, z wieloma czasopismami: z warszawskim „Robotnikiem” (1933-39), „Wiadomościami Literackimi” (1934-38, stała rubryka Wśród książek), „Lewym Torem” (1935-36), „Dziennikiem Popularnym” (1936-37) i „Sygnałami” (1936-39). W czasie okupacji niemieckiej zmuszony do opuszczenia Łodzi, przeniósł się w 1940 do Warszawy. Po upadku powstania warszawskiego mieszkał w Grodzisku Mazowieckim i Głownie pod Łowiczem. Po powrocie do Łodzi w lutym 1945 ponownie podjął działalność literacką i publicystyczną: pisywał artykuły i recenzje do „Odrodzenia” (1945-48), „Głosu Ludu” (1945-48), „Kuźnicy” (1945-50) i „Trybuny Wolności” (1947-57); od 1950 był stałym recenzentem literackim „Głosu Pracy”, a od 1958 — „Dziennika Łódzkiego”; w 1957-60 współpracował jako lektor (autor recenzji wewnętrznych) z Wydawnictwem Łódzkim; publikował także w łódzkiej „Panoramie” (1956-61) i „Odgłosach” (1958-72). Przygotowywał nadto audycje literackie dla Rozgłośni Łódzkiej Polskiego Radia w 1959-65. W Oddziale Łódzkim Związku Literatów Polskich pełnił funkcję członka Komisji Kwalifikacyjnej oraz przewodniczącego sądu koleżeńskiego. W 1961 uzyskał rentę specjalną. Odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi (1956) oraz Odznaką Honorową miasta Łodzi (1964). Zmarł 27 maja 1976 w Łodzi; został pochowany na miejscowym Cmentarzu Ewangelickim.