DRZEWIŃSKA Elżbieta

Urodzona 27 marca 1933 w Lublinie; córka Michała Drzystek-Drzewińskiego, podpułkownika dyplomowanego, i Stanisławy z Czarneckich. Dzieciństwo spędziła we Lwowie. W czasie okupacji niemieckiej przebywała w Lublinie, skąd została wraz z rodziną wysiedlona przez Niemców na wieś w Rzeszowskiem. Po wojnie powróciła w 1946 do Lublina, a od 1947 mieszkała we Wrocławiu, gdzie rozpoczęła naukę w III Liceum Ogólnokształcącym. W tym czasie została członkiem Związku Młodzieży Polskiej. Po zdaniu matury w 1951 podjęła w 1952 studia w zakresie historii sztuki na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim, w 1957 uzyskała dyplom magistra. Debiutowała w 1954 opowiadaniem pt. Pejzaż z Arles, drukowanym w piśmie „W młodych oczach”, dodatku „Słowa Powszechnego” (nr 297). Po ukończeniu studiów wróciła do Wrocławia i rozpoczęła pracę dziennikarską oraz literacką. Współpracowała z wrocławskimi pismami: „Poglądy” (1957-58), „Odra” (1958-64), „Nadodrze” (1959) oraz miejscową rozgłośnią radiową. W 1959 wyszła za mąż za Dionizego Sidorskiego, pisarza. W 1961 pracowała jako kurator zawodowy w Sądzie dla Nieletnich we Wrocławiu. W 1963 została członkiem Związku Literatów Polskich; w następnych latach aktywnie uczestniczyła w pracach Oddziału Wrocławskiego. Od 1963 była stałym współpracownikiem „Gazety Robotniczej”, od 1967 kierowała działem kulturalnym wrocławskiego tygodnika „Wiadomości”, w którym publikowała artykuły, recenzje i wywiady. Była członkiem Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich. Zmarła tragicznie w wypadku 14 grudnia 1968 we Wrocławiu.