DRÓŻDŻ-SATANOWSKA Zofia

Urodzona 16 grudnia 1910 w Kowali pod Radomiem w rodzinie chłopskiej; córka Józefa Dróżdża i Wiktorii z domu Ziętek. W 1924-29 uczęszczała do Seminarium Nauczycielskiego w Radomiu. W tym okresie współdziałała z młodzieżowym środowiskiem lewicowym i pacyfistycznym. W 1929 rozpoczęła pracę nauczycielską w Okszanach pod Stolinem na Polesiu. W 1932 przeniosła się do pobliskiego Wielunia. Jako sekretarz Ogniska Nauczycielskiego była działaczką lewicowego odłamu nauczycielstwa. W 1937 rozpoczęła studia pedagogiczne w Wolnej Wszechnicy Polskiej w Warszawie. W tym czasie współpracowała z Komunistycznym Związkiem Młodzieży Polski, potem zaś wstąpiła do Związku Niezależnej Młodzieży Socjalistycznej. Po wybuchu II wojny światowej powróciła w pierwszych dniach września do Wielunia, gdzie po zajęciu Polesia przez Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich objęła funkcję dyrektorki szkoły. W 1941 wyszła za mąż za Roberta Satanowskiego, wówczas studenta (później dyrygenta; rozwiedzeni). W czasie okupacji niemieckiej uczestniczyła w działalności konspiracyjnej, m.in. w 1942 była wraz z mężem współorganizatorką pierwszego na tych terenach partyzanckiego oddziału polsko-ukraińskiego. Została przyjęta w poczet kandydatów Wszechzwiązkowej Komunistycznej Partii (bolszewików). W 1943 wysłano ją radzieckim samolotem po broń do Moskwy. Nawiązała tam kontakt z redakcją „Nowych Widnokręgów”, w których debiutowała w 1943 reportażem pt. Przemiany (nr 11). Po powrocie objęła w partyzanckim zgrupowaniu, działającym w lasach dubnickich, funkcję zastępcy dowódcy do spraw politycznych i redaktora gazety „Jeszcze Polska nie Zginęła”. W czerwcu 1944, po zajęciu Polesia przez armię radziecką, wyjechała do Moskwy i przez krótki czas była stałą pracowniczką pisma „Nowe Widnokręgi”. Jeszcze w czasie trwania działań wojennych została odznaczona Orderem Czerwonej Gwiazdy i Krzyżem Partyzanckim. Po powrocie do kraju przebywała w Lublinie. Od 1944 należała do Polskiej Partii Robotniczej; w 1948-56 – Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej (PZPR). W 1944 była kierowniczką działu wiejskiego w dzienniku „Rzeczpospolita”, a w 1945-46 pracowała w „Dzienniku Łódzkim”. W 1946 wyjechała do Lidzbarka, a potem do Chełmna. W 1947 została członkiem Związku Literatów Polskich. W tymże roku przeniosła się do Warszawy, a w 1948 zamieszkała w Opaczy pod Warszawą. W 1949-53 pracowała jako kierowniczka działu kulturalnego w tygodniku „Żołnierz Polski”, a w 1957-70 sprawowała to samo stanowisko w dziale literackim „Dziennika Ludowego”; w pismach tych ogłaszała artykuły, fragmenty prozy oraz przekłady z literatury rosyjskiej. W 1982 została ponownie członkiem PZPR. Odznaczona m.in. Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1969). Zmarła 6 stycznia 1996 w Opaczy pod Warszawą.