DORMANOWSKA Zofia

Urodzona 20 sierpnia 1910 w Białej (obecnie Bielsko-Biała), córka Ignacego Steina, polonisty, dyrektora gimnazjum w Białej, i Bronisławy z Kulczyńskich, nauczycielki, literatki. W 1919 przeniosła się wraz z rodziną do Poznania. Uczyła się w Gimnazjum im. Dąbrówki. Po zdaniu matury w 1929 studiowała prawo na Uniwersytecie Poznańskim. W 1933-38 była asystentką na Wydziale Prawno-Ekonomicznym tegoż uniwersytetu. Stopień magistra praw uzyskała w 1934. W tym samym roku debiutowała jako poetka wierszem pt. Nocą, opublikowanym w piśmie „Ilustracja Polska” (podpisana Ste...). W 1936-39 była aplikantką sądową. W 1938 wyszła za mąż za Bohdana Dormanowskiego, prawnika. Po wybuchu II wojny światowej zamieszkała u teściów w Zbrudzewie; po wysiedleniu przez Niemców w listopadzie 1939 przeniosła się do Śremu, gdzie mąż został sędzią. Latem 1940, po krótkim pobycie w Zbrudzewie, przeprowadziła się do Krakowa (mąż zginął w Katyniu), pracowała w prywatnych przedsiębiorstwach, kolejno w Miejskim Towarzystwie Budowy Mieszkań, w Bawarskim Banku Ubezpieczeń i w Radzie Głównej Opiekuńczej. Po wojnie zamieszkała w Poznaniu. W listopadzie 1945 zdała egzamin sędziowski i pracowała jako prokurator w sądzie i prokuraturze. W 1948-49 ogłosiła kilka wierszy w dodatku do „Głosu Wielkopolskiego” pt. „Świat”. W 1949 została zwolniona z pracy z przyczyn politycznych. Otrzymała zakaz pracy w wymiarze sprawiedliwości i po kilkumiesięcznym okresie pozostawania bez pracy przeniosła się w 1950 do Warszawy. Od tegoż roku do 1971 była starszym radcą w wydziale prawnym Ministerstwa Kultury i Sztuki. Po przejściu na emeryturę w 1971 powróciła do twórczości poetyckiej. Wiersze ogłaszała m.in. w „Tygodniku Kulturalnym” (1973-75, 1977). Od 1980 była członkiem Związku Literatów Polskich (do rozwiązania Związku w 1983). Odznaczona Złotym Krzyżem Zasługi (1970) i odznaką „Zasłużony Działacz Kultury” (1978). Zmarła 21 września 1995 w Warszawie.