Urodzony 10 sierpnia 1898 w Okuniewie (obwód witebski); syn Stefana Mostowicza, właściciela majątku ziemskiego, z zawodu prawnika, i Stanisławy z Potopowiczów. Po ukończeniu gimnazjum, studiował od 1915 prawo na uniwersytecie w Kijowie (do wybuchu rewolucji w 1917). W czasie studiów należał do konspiracyjnej Polskiej Organizacji Wojskowej. Po powrocie do Warszawy ok. 1918 (prawdopodobnie przez Finlandię i Szwecję) zaciągnął się jako ochotnik do wojska. W 1920 brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej. Po opuszczeniu wojska, w 1922-28 pracował w dzienniku „Rzeczpospolita” (związanym z Chrześcijańską Demokracją) początkowo jako zecer, następnie kolejno jako korektor i redaktor. W piśmie tym debiutował w 1925 artykułem pt. W krainie kontrastów (nr 13; podpisany T.M.), zaczął też ogłaszać drobne opowiadania i humoreski, a w latach następnych (do listopada 1928) publikował liczne felietony i artykuły (m.in. podpisane: Most., T.M., Tad. D.M., Tadem, Tem). We wrześniu 1927, w związku z antyrządową wymową jego felietonów, został pobity przez bojówkarzy z obozu piłsudczyków. Około 1928 rozpoczął twórczość powieściopisarską; pierwszą swoją powieść pt. Ostatnia brygada opublikował w 1930 w katowickim piśmie „Polonia”. Utwory prozą i artykuły ogłaszał też w „Wiadomościach Literackich” (1931, 1937), „ABC” (1932, 1936), „Expressie Porannym” (tu w 1937-38 kilka powieści w odcinkach), „Kinie” (1937-38). W 1939 nawiązał kontakt z amerykańską wytwórnią filmową Warner Bross, dla której opracował dwa scenariusze. Po wybuchu II wojny światowej brał udział w kampanii wrześniowej w stopniu kaprala podchorążego kawalerii. Dotarł wraz z oddziałem do Kut nad granicą węgierską, gdzie zorganizował milicję miejscową strzegącą mostu granicznego nad Czeremoszem. Zginął 20 września 1939 w Kutach w czasie zajmowania miasteczka przez oddziały radzieckie i został pochowany na miejscowym cmentarzu; 24 listopada 1978 sprowadzono prochy do Warszawy i pochowano w katakumbach na Cmentarzu Powązkowskim.

Twórczość

1. Ostatnia brygada. Powieść współczesna. „Polonia” 1930 nr 1948-2079. Wyd. osobne Warszawa: Rój 1932, 319 s. Wyd. nast. tamże: wyd. 2 [1934], wyd. 3 1937, wyd. 4 1939. Przedruk zob. poz. ↑ (t. 2).

Adaptacje

filmowe

Ostatnia brygada. Prawo do szczęścia. Scenariusz: A. Stern. Ekranizacja 1938.

2. Kariera Nikodema Dyzmy. Powieść współczesna. „ABC” 1931 nr 1-132. Wyd. osobne Warszawa: Rój 1932 [właśc. 1931], 355 s. Wyd. nast. tamże: wyd. 2 1933, wyd. 3 1935 [właśc. 1934], wyd. 4 1937 [właśc. 1936]; wyd. 4 [!] New York: Roy [ok. 1946]; Katowice: Literatura Polska 1947; wyd. 2 [!] ze wstępem Z. Mitznera Warszawa: Czytelnik 1955, tamże: wyd. 3 1956, wyd. 4 1958, wyd. 5 1968, wyd. 6 1972; wyd. 7 Warszawa: Zrzeszenie Księgarskie 1983; Toronto: „Biblioteka Związkowca” 1985; Warszawa: Spółka Wydawniczo-Księgarska 1991; Gdynia: Mitel 1991; [wyd. 17] Wrocław: Wydawnictwo Dolnośląskie 1994; Warszawa: Towarzystwo Upowszechniania Czytelnictwa 1996; wyd. ze wstępem T. Kruka. Madrid: Club International del Libro 2000; Warszawa: Prószyński i S-ka; Warszawa: Mea 2000; Poznań: Kurpisz 2001. Przedruk zob. poz. ↑ (t. 3).

Przekłady

litewski

Nikodemo Dyzmos karjera. [Przeł.] J. Kruininas. Kaunas [1938].

Nikodemo Dyzmos karjera. [ Przeł.] A. Antanavičius. Vilnius 1969.

niemiecki

Die seltsame Karriere des Nikodemus D. [Przeł.] A. Hermann. Berlin 1958.

ormiański

Nikodim Dizmayi karieran. [Przeł.] O. Sanahyan. Erewan 1970.

rosyjski

Kar'era Nikodima Dyzmy. [Przeł.] I. Fol'k. Moskva 1935, wyd. nast. 1966.

serbsko-chorwacki

Karijera Nikodema Dizme. [Przeł.] M. Dragović. Beograd 1961.

słowacki

Muž i oprášenom fraku. [Przeł.] M. Krkošková. Bratislava 1970, wyd. nast. tamże: 1971, 2001.

ukraiński

Kar'era Nykodyma Dyzmy. [Przeł.] O. Fedosenko. Kiïv 1964, wyd. 2 1968.

uzbecki

Kar'era Nikodima Dyzmy. [Przeł. z rosyjskiego] Ch. Turabekov. Taškent 1973, tamże 1991.

węgierski

Karrier. [Przeł.] I. Mészaros. Budapest 1962.

Adaptacje

teatralne

Kariera. Adaptacja: S. Powołocki. Wystawienie: Łódź, Teatr 7.15 1960, przekł.: rosyjski: Karera. Satiričeskaja p'esa v 3 dejstvijac, 7 kartinach. [Adaptacja:] S. Povolockij. Moskva 1960, 114 s. powielone.

Kariera Nikodema Dyzmy. [Operetka]. Libretto oprac. S. Powołocki. Teksty piosenek: J. Słowikowski. Muzyka: A. Hundziak. Wystawienie: Lublin, Operetka Lubelska 1972.

Dyzma. [Musical]. Piosenki: W. Młynarski. Wystawienie: Chorzów, Teatr Rozrywki 2002.

filmowe

Nikodem Dyzma. Scenariusz: L. Starski. Ekranizacja 1956.

telewizyjne

Adaptacja w formie serialu w 6 odcinkach: M. Nowicki, W. Orzechowski, J. Rybkowski. Telewizja Polska 1979.

See Studies

3. Bracia Dalcz i S-ka. [Powieść]. „Wieczór Warszawski” 1932 nr 320-368, 1933 nr 1-121. Wyd. osobne T. 1-2. Warszawa: Rój 1933, 306 + 261 s. Wyd. nast.: wyd. 2 tamże 1936-1937; wyd. 3 Kraków: Wydawnictwo Literackie 1959, wyd. 2 [!] tamże 1989.

4. Kiwony. [Powieść]. „ABC” 1932 nr 14-124. Wyd. osobne: Przedmowa: J. Rurawski. Białystok: Krajowa Agencja Wydawnicza 1986, 294 s., dodruk 1987.

5. Prokurator Alicja Horn. [Powieść]. „Wieczór Warszawski” 1932 nr 1-189. Wyd. osobne T. 1-2. Red.: K. Wichary. Warszawa: Rój [1932]-1933, 386 + 251 s. Wyd. nast.: wyd. 3 [!] tamże 1939 [właśc. 1938]; Warszawa: Instytut Wydawniczy im. A. Frycza Modrzewskiego 1991; wyd. 4 [właśc. 5] Wrocław: Alta 2 2001.

Adaptacje

filmowe

Adaptacja: B. Land, M. Flantz. Ekranizacja 1933.

6. Świat pani Malinowskiej. Powieść. Warszawa: C. Kozłowski 1934, 350 s. Wyd. nast.: wyd. 2 Warszawa: Rój 1939; Kraków: Przełom 1948. Przedruk zob. poz. ↑ (t. 4).

7. Trzecia płeć. Powieść. Warszawa: Rój 1934, 340 s. Wyd. nast. tamże: wyd. 2 1934, wyd. 3 1937; New York: Roy [ok. 1945]; wyd. z przedmową J. Rurawskiego Białystok: Krajowa Agencja Wydawnicza 1989. Przedruk zob. poz. ↑ (t. 4).

Przekłady

białoruski

Tretij pol. [Przeł.] V.M. Ostrovskaja. Wyd. łącznie z przekł. poz. ↑, ↑ pt. Znahar'. Mìnsk 1999.

See Studies

8. Złota maska. [Powieść]. „Wieczór Warszawski” 1934 nr 274-370, 1935 nr 1-5. Wyd. osobne Warszawa: Rój 1935, 299 s. Wyd. nast.: wyd. 2 tamże 1936; wyd. z przedmową J. Rurawskiego Białystok: Krajowa Agencja Wydawnicza 1988. Przedruk zob. poz. ↑ (t. 7).

Ciąg dalszy zob. poz. ↑.

Przekłady

litewski

Auksinė kaukė. [Przeł.] I. Aleksaitė. Wyd. łącznie z przekł. poz. ↑ pt. Auksinė kaukė; Aukštieji slenksčia. Vilnius 1998.

Adaptacje

filmowe

łącznie z Wysokie progi [poz. ↑] pt. Złota maska. Scenariusz: N. Sądek i J. Fethke. Ekranizacja 1939.

9. Dr Murek zredukowany. [Powieść]. „Wieczór Warszawski” 1935 nr 328-365, 1936 nr 1-52. Wyd. osobne Warszawa: Rój 1936, 364 s. Wyd. 2 tamże 1939 [właśc. 1938]; wyd. nast. Białystok: Krajowa Agencja Wydawnicza 1993. Zob. też poz. ↑ (t. 8).

Ciąg dalszy zob. poz. ↑.

Adaptacje

filmowe

łącznie z Drugie życie dra Murka [poz. ↑] pt. Doktor Murek. Ekranizacja 1939.

telewizyjne

łącznie z Drugie życie dra Murka [poz. ↑] pt. Doktor Murek. Scenariusz serialu w 6 odcinkach: W. Lesiewicz, E. Kabatc. Ekranizacja 1979.

10. Wysokie progi. [Powieść]. „Wieczór Warszawski” 1935 nr 6-101. Wyd. osobne Warszawa: Rój 1935, 263 s. Wyd. nast.: wyd. 2 tamże 1937 [właśc.] 1936; wyd. z przedmową J. Rurawskiego. Białystok: Krajowa Agencja Wydawnicza 1988. Przedruk zob. poz. ↑ (t. 7).

Część druga poz. 8.

Przekłady

litewski

Aukštieji slenksčiai. [Przeł.] I. Aleksaitė. Wyd. łącznie z przekł. poz. ↑ pt. Auksinė kaukė; Aukštieji slenksčiai. Vilnius 1998.

Adaptacje

filmowe

łącznie z Złota maska [poz. ↑] pt. Złota maska. Scenariusz: N. Sądek i J. Fethke. Ekranizacja 1939.

11. Drugie życie doktora Murka. [Powieść]. „Wieczór Warszawski” 1936 nr 53-157. Wyd. osobne Warszawa: Rój 1936, 345 s. Wyd. nast.: wyd. 2 tamże 1939; wyd. inne Białystok: Krajowa Agencja Wydawnicza 1993. Przedruk zob. poz. ↑ (t. 9).

Część druga poz. 9.

Adaptacje

filmowe

łącznie z Dr Murek zredukowany [poz. ↑] pt. Doktor Murek. Ekranizacja 1939.

telewizyjne

łącznie z Dr Murek zredukowany [poz. ↑] pt. Doktor Murek. Scenariusz serialu w 6 odcinkach: W. Lesiewicz, E. Kabatc. Ekranizacja 1979.

12. Znachor. [Powieść]. „Wieczór Warszawski” 1936 nr 286-369, 1937 nr 1-24. Wyd. osobne Warszawa: Rój 1937, 323 s. Wyd. nast.: wyd. 2 tamże 1938; z podtytułem: Powieść-film. Poznań: Drukarnia Polska 1938; wyd. nowe Wrocław: Dobra Książka 1946, wyd. 4 tamże 1949; Łódź: Poziom 1956; Toronto: Polish Voice 1977; Warszawa: Wydawnictwa Artystyczne i Filmowe 1988; Rzeszów: Wydawnictwo Rzeszowskie Zakłady Graficzne 1990; Katowice: Książnica 1991; Rzeszów: Resovia 1991; Warszawa: Labos 1990; [wyd. 14] Warszawa: Prószyński i S-ka 1996, tamże 1997. Przedruk zob. poz. ↑ (t. 1).

Ciąg dalszy zob. poz. ↑.

Przekłady

białoruski

Znahar'. [Przeł.] V.M. Ostrovska. Wyd. łącznie z przekł. poz. ↑, ↑ pt. Znahar'. Mìnsk 1999.

bułgarski

Znachar'. [Przeł.] V. Genovska-Gerčeva. Sofiâ 1941.

Znachar'. [Przeł.] A. Balkandžieva. Sofiâ 1988.

flamandzki

De kwakzalver. Antwerpen 1946.

litewski

Genijus. [Przeł.] St. Paulauskas. Kaunas 1939.

Žiniuonis. [Przeł.] V. Buikauskienė. Alytus 1993.

Žiniuonis. [Przeł.] R. Zajančkauskaitė. Wyd. łącznie z poz. ↑ pt. Zajančkauskaitė; Profesorius Vilčuras. Vilnius 1996.

łotewski

Dziednieks. [Przeł.] I. Birzvalka. Rīgā 1994.

rosyjski

Znahar'. Rostov 1993.

rumuński

Vraciul. [Przeł.] I. Petrică. Buçureşti 1991, wyd. nast. Iaşi 1994.

słowacki

Mastičkár. [Przeł.] Š. Joniak. Bratislava 1950.

Mastičkár. [Przeł.] O. Joniaková-Hrdličková. Bratislava 1968, wyd. nast. tamże: 1969, 1972, 1990.

Adaptacje

filmowe

Adaptacja: A. Stern. Ekranizacja 1937.

Adaptacja: J. Fuksiewicz i J. Hoffman. Ekranizacja 1982.

Wyd. łącznie z Profesor Wilczur [poz. ↑] pt. Znachor; Profesor Wilczur. Łódź: Wydawnictwo Łódzkie 1985, 480 s., wyd. nast.: Poznań: Kurpisz 2000; Kraków: Zielona Sowa 2004.

See Studies

13. Ich dziecko. Powieść. „Express Poranny” 1937 nr 59-174. Wyd. osobne Warszawa: Rój 1937, 374 s. Wyd. nast.: wyd. 2 tamże 1938. Przedruk zob. poz. ↑ (t. 5).

14. Trzy serca. [Powieść]. „Express Poranny” 1937 nr 261-274, 1938 nr 1-24. Wyd. osobne Warszawa: Rój 1938, 376 s. Przedruk zob. poz. ↑ (t. 5).

15. Profesor Wilczur. Powieść. „Express Poranny” 1938 nr 125-247. Wyd. osobne: Warszawa: Rój 1939, 378 s. Wyd. nast.: wyd. 2 tamże 1939; wyd. z podtytułem: Powieść filmowa. T. 1-2. Poznań: Drukarnia Polska 1939; Wrocław: Dobra Książka 1947; wyd. 4 tamże 1949; Łódź: Poziom 1956, wyd. 2 tamże 1956 [właśc. 1957]; wyd. 2 [!] Warszawa: Wydawnictwa Artystyczne i Filmowe 1990; Rzeszów: Resovia 1991; Warszawa: Labos 1990; [wyd. 11] Warszawa: Prószyński i S-ka 1996, tamże 1997. Przedruk zob. poz. ↑ (t. 1).

Ciąg dalszy poz. 12.

Przekłady

białoruski

Professor Vil'čur. [Przeł.] V.M. Ostrovskaja. Minsk 1994, wyd. nast. łącznie z przekł. poz. ↑, ↑ pt. Znahar'. Mìnsk 1999.

bułgarski

Moral. [Przeł.] V. Genovska-Gerčeva. Sofiâ [ok. 1942].

Moral. [Przeł.] M. Ivanova. Sofiâ 1989.

litewski

Profesorius Vilčuras. [Przeł.] R. Zajančkauskaite. Wyd. łącznie z przekł. poz. ↑ pt. Zajančkauskaitė; Profesorius Vilčuras. Vilnius 1996, wyd. osobne Vilnius 1999.

łotewski

Profesors Vilcurs. [Przeł.] D. Liela. Riga 1997.

rumuński

Vraciul. [Przeł.] I. Petrică. Bucureşti 1991.

Adaptacje

filmowe

Profesor Wilczur. Scenariusz: A. Stern. Ekranizacja 1938.

Wyd. łącznie z poz. ↑ pt. Znachor; Profesor Wilczur. Łódź: Wydawnictwo Łódzkie 1985, 480 s., wyd. nast.: Poznań: Kurpisz 2000; Kraków: Zielona Sowa 2004.

See Studies

16. Biały murzyn. [Scenariusz wg dramatu M. Bałuckiego]. Ekranizacja 1939.

17. Bolesław Chrobry. [Powieść historyczna]. Powst. przed 1939.

Maszynopis zaginął w 1939 w Warszawie; inf.: D. Balicki. „Newsweek” 2002 nr 39.

See Studies

18. Pamiętnik pani Hanki. [Powieść]. „Express Poranny” 1939 nr 8-112. Wyd. osobne Warszawa: Rój 1939, 376 s. Wyd. nast.: Kraków: Przełom 1948 [właśc. 1947]; Warszawa: Czytelnik 1956, tamże: wyd. 2 1956, wyd. 3 1958; wyd. 4 Warszawa: Książka i Wiedza 1971, toż dodruk 1971; wyd. 5 t. 1-3. Warszawa: Książka i Wiedza 1986; [wyd. 11] Warszawa: Prószyński i S-ka 1996. Przedruk zob. poz. ↑ (t. 6).

Przekłady

białoruski

Dnevnik pani Ganki. [Przeł.] V.M. Ostrovskaja. Mìnsk 2001.

ukraiński

Ščodennik pani Ganki. [Przeł.] V. Landa. Kiïv 1973.

węgierski

Hanka asszony naplója. [Przeł.] I. Mészáros. Budapest 1961.

Adaptacje

teatralne

Pamiętnik pani Hanki. Komedia muzyczna. Libretto: A. Marianowicz. Muzyka: J. Wasowski. Wystawienie: Warszawa, Teatr Kwadrat 1979.

filmowe

Adaptacja: S. Lenartowicz. Ekranizacja 1963.

19. Testament prof. Wilczura. Scenariusz filmowy. Ekranizacja 1939 (premiera 1942).

20. Trzy serca. Scenariusz filmowy. Ekranizacja 1939.

21. Utwory wybrane. Wybór: J. Rurawski. Łódź: Wydawnictwo Łódzkie 1988-1990.

T. 1: Znachor; Profesor Wilczur. 1988, 496 s. Zob. poz. ↑, ↑.

T. 2: Ostatnia brygada; Czeki bez pokrycia. 1988, 459 s. Zob. poz. ↑.

Powieść „Czeki bez pokrycia” wydana pod pseudonimem W.M. Dęboróg. Warszawa: Rój 1933 została błędnie przypisana T. Dołędze-Mostowiczowi; jej autorem jest Jerzy Zdziechowski [dokumentacja w Pracowni Dokumentacji Literatury Współczesnej Instytutu Badań Literackich Polskiej Akademii Nauk w Warszawie].

T. 3. Kariera Nikodema Dyzmy. 1989, 290 s. Zob. poz. ↑.

T. 4: Świat pani Malinowskiej; Trzecia płeć. 1989, 460 s. Zob. poz. ↑, ↑.

T. 5: Trzy serca; Ich dziecko. 1989, 633 s. Zob. poz. ↑, ↑.

T. 6. Pamiętnik pani Hanki. 1990, 285 s. Zob. poz. ↑.

T. 7: Złota maska; Wysokie progi. 1990, 399 s. Zob. poz. ↑, ↑.

T. 8. Doktor Murek zredukowany. 1990, 262 s. Zob. poz. ↑.

T. 9. Drugie życie doktora Murka. 1990, 249 s. Zob. poz. ↑.

Omówienia i recenzje

Słowniki i bibliografie

• Polski słownik biograficzny. T. 22. Kraków 1977 (J. Bakanacz).

• Słownik współczesnych pisarzy polskich. T. 1. Warszawa 1963.

• Literatura polska XX wieku. Przewodnik encyklopedyczny. T. 1. Warszawa 2000 (A.Z. Makowiecki).

Ogólne

Książki

• J. Rurawski: Tadeusz Dołęga-Mostowicz. Warszawa: Wiedza Powszechna 1987, 384 s.

• P. Śliwiński: Tadeusz Dołęga-Mostowicz. Poznań: Rebis 1994, 174 s.

Artykuły

• A. Łempicka: Mostowicz – pisarz drobnomieszczaństwa. „Twórczość” 1950 nr 2.

• S. Brucz: Kariera Dołęgi-Mostowicza. „Kronika” 1957 nr 21.

• L. Armatys: Tadeusz Dołęga-Mostowicz – pisarz filmowy. „Ekran” 1965 nr 50/51.

• S. Lichański: Nikodem Wielki. W tegoż: Cienie i profile. Warszawa 1967.

• J. Pieszczachowicz: Dyzma i inni. „Miesięcznik Literacki” 1969 nr 8.

• A. Grzymała-Siedlecki: Dołęga-Mostowicz. W tegoż: Nie pożegnani. Kraków 1972.

• M. Hendrykowska: Dołęgi-Mostowicza przepis na powieść. „Nurt” 1979 nr 4.

• J. Łobodowski: Doktor Murek redivivus. „Wiadomości”, Londyn 1980 nr 14/15.

• J. Nowakowski: Mechanizmy „trywialnego piękna”; Kobiety w powieściach Tadeusza Dołęgi-Mostowicza. W tegoż: W kręgu obiegowych ideałów estetycznych. Rzeszów 1980.

• S. Pogoda-Kalicki: Kariera ojca Nikodema Dyzmy. „Wiadomości”, Wrocław 1980 nr 21.

• A.T.: O śmierci Tadeusza Dołęgi-Mostowicza. „Biuletyn Koła Lwowian”, Londyn 1983 nr 45.

• J. Lewandowski: Mitologia Dołęgi-Mostowicza. „Kierunki” 1988 nr 28.

• K. Wolny: Ostatnie zapiski Tadeusza Dołęgi-Mostowicza. (Dziennik z pierwszych dni września 1939 r.). „Okolice” 1988 nr 10.

• P. Śliwiński: Ku przestrodze... Portret kobiecy w powieściach Tadeusza Dołęgi-Mostowicza. W: Dwór mający w sobie osoby i mózgi rozmaite. Poznań 1991.

• M. Wolny: Ostatni most. „Polityka” 1999 nr 38 [dot. okoliczności śmierci pisarza].

• J. Pieszczachowicz: Życie jak powieść. „Metafora” 2000 nr 41/43.

• D. Baliszewski: Niewygodna pamięć i czarna legenda. „Newsweek”, Warszawa 2002 nr 39 [tu błędna data śmierci T. Dołęgi-Mostowicza].

• G. Sieczkowski: Ojciec Nikodema Dyzmy. „Nowe Państwo” 2004 nr 9.

• B. Kaniewska, A. Legeżyńska, P. Śliwiński: Tadeusz Dołęga-Mostowicz: powieść popularna i rozpoznanie kryzysu. W tychże: Literatura polska XX wieku. Poznań 2005.

Kariera Nikodema Dyzmy

• S. Piasecki: Mocny człowiek. „ABC Literacko-Artystyczne” 1932 nr 69, przedruk w tegoż: Prosto z mostu. Warszawa 1934. Wyd. nast. Kraków 2003.

• W. Pietrzak: Od Barcza do Nikodema Dyzmy. „Dziś i Jutro” 1947 nr 49, przedruk w tegoż: Rachunek z dwudziestoleciem. Warszawa 1955.

• J.A. Szczepański: Dymisja Nikodema Dyzmy. „Dziennik Literacki” 1948 nr 3.

• L. Grzeniewski: Bohater tamtych czasów. „Po Prostu” 1954 nr 40.

• M. Karwat: Ontologia pseudopolityki. Lekcja z „Kariery Nikodema Dyzmy”. W: Filozofia polityki wobec literackich i artystycznych inspiracji. Warszawa 1996.

• D. Dobrowolska: Triumf ironii i drwiny. W tejże: Powieść polityczna dwudziestolecia międzywojennego. Kielce 2000.

Go back to position

Trzecia płeć

• B. Umińska: Tadeusz Dołęga-Mostowicz, Trzecia płeć. W tejże: Postać z cieniem. Warszawa 2001.

Go back to position

Znachor

• J. Rurawski: „Znachor” i „Profesor Wilczur”. W tegoż: Nie tylko o literaturze. Piotrków Trybunalski 1998.

Go back to position

Profesor Wilczur

• J. Rurawski: „Znachor” i „Profesor Wilczur”. W tegoż: Nie tylko o literaturze. Piotrków Trybunalski 1998.

Go back to position