DOBOSZ Andrzej

Urodzony 31 sierpnia 1935 w Warszawie; syn Eugeniusza Dobosza, pracownika Państwowego Monopolu Tytoniowego, i Natalii z Liberadzkich. Do szkół uczęszczał w Warszawie; w 1948-49 był uczniem Prywatnego Gimnazjum i Liceum Księży Marianów, a następnie Liceum Ogólnokształcącego im. Stefana Batorego, gdzie w 1952 zdał egzamin maturalny. W czasie nauki szkolnej był członkiem Związku Harcerstwa Polskiego (1946-48), a następnie członkiem Związku Młodzieży Polskiej (1950-56). W 1952-56 studiował polonistykę na Uniwersytecie Warszawskim, w 1959 uzyskał magisterium. Debiutował w 1952 jako krytyk literacki, publikując na łamach „Po Prostu” (nr 46) recenzję powieści Tadeusza Gutkowskiego i Ryszarda Kosińskiego Brygada ze stali. Liczne recenzje literackie i teatralne oraz artykuły publicystyczne ogłaszał następnie w „Nowej Kulturze” (1954-58). Od 1955 był członkiem Klubu Krzywego Koła (do jego rozwiązania w 1962) oraz członkiem pierwszego zarządu Klubu (przewodniczący Sekcji Teatralnej). W 1956 otrzymał Warszawską Literacką Nagrodę Młodych II stopnia za reportaż z obozu wojskowego w Drawsku zatytułowany Szkoła życia, ogłoszony w „Nowej Kulturze” (nr 39). W 1956-57 pełnił funkcję sekretarza literackiego Teatru Ateneum w Warszawie, w 1961-63 zaś kierownika literackiego tegoż teatru. Rozwijając twórczość krytycznoliteracką, publikował recenzje i artykuły literackie we „Współczesności” (1958-65, tu m.in. stałe felietony podpisane Pustelnik z Krakowskiego Przedmieścia). W 1964 był redaktorem w Wydawnictwie Popularnonaukowym „Wiedza Powszechna”. Od tegoż roku należał do Związku Literatów Polskich (do rozwiązania Związku w 1983). W 1966 publikował felietony w „Życiu Literackim” (podpisany A.D.). W tymże roku rozpoczął doktoranckie studia filozoficzne pod kierunkiem prof. Leszka Kołakowskiego, przerwane w 1968, ale zakończone w 1969 magisterium z historii filozofii na podstawie pracy Stosunek Bronisława Ferdynanda Trentowskiego do polskiego mesjanizmu. W 1968 został członkiem Polskiego Towarzystwa Filozoficznego. Kontynuując twórczość literacką, publikował stałe felietony w „Literaturze” (1972-74) oraz opublikował utwór pt. Autobiografia w dwumiesięczniku „Teksty” (1972 nr 1-3). Od 1974 przebywał za granicą, głównie we Francji. W 1978 publikował (pod pseudonimem Samuel Lubliński) artykuły literackie w „Tygodniu Polskim”. W 1978-83 był słuchaczem seminarium semiologicznego sekcji IV École Pratique des Hautes Études w Paryżu, nadto w 1982 letniego kursu literatury francuskiej na uniwersytecie w Bordeaux. Artykuły i felietony ogłaszał następnie w wydawanym w Paryżu piśmie „Kontakt” (1986, pod pseudonimem Bracia Poznańscy i Ska) oraz w paryskiej „Kulturze” (od 1987). W 1989 został członkiem Stowarzyszenia Pisarzy Polskich. W 1990 podjął pracę w Radiu Wolna Europa jako komentator polityczny specjalizujący się w sprawach francuskich i rosyjskich (w cyklu audycji pt. Fakty, wydarzenia, opinie). W 1992 był korespondentem politycznym dziennika „Obserwator Codzienny”. W 1993 publikował artykuły w „Pulsie”. W 1994 otworzył w Paryżu księgarnię polską pod nazwą „Mickiewicz i inni”. Artykuły, felietony i recenzje literackie publikował nadal w wydawanych w Paryżu czasopismach: „Kultura” (tu m.in. w 1990-91 przegląd prasy podpisany Zofia Ziemięcka) i „Zeszyty Literackie” (1993). Nawiązał współpracę z „Tygodnikiem Powszechnym”, gdzie publikował cykle felietonów pt.: Przechadzki paryskie (1994), O wszystkim (1998-2004) i Kartki z dziennika (2004). W dzienniku „Rzeczpospolita” ogłosił cykl felietonów pt. Moja księgarnia (2000). Mieszka w Paryżu.