DOBEK Czesław

Urodzony 27 marca 1910 w Ostrołęce. Dzieciństwo spędził wraz z rodziną w Rosji. W 1922 powrócił do kraju i zamieszkał w Lublinie, gdzie ukończył szkołę podstawową. Następnie wstąpił do Korpusu Kadetów i po jego ukończeniu służył jako podporucznik w dywizjonie artylerii konnej. Debiutował w 1928 wierszem Na Saskim Placu, opublikowanym na łamach „Iskier” (nr 34/35). W 1937 zrezygnował ze służby wojskowej i zapisał się do Wyższej Szkoły Dziennikarskiej w Warszawie. W początkach swojej pracy reporterskiej był związany z prasą lewicową. Brał udział w kampanii wrześniowej jako oficer artylerii w zgrupowaniu wojsk na Polesiu, gdzie do października 1939 uczestniczył w walkach z Armią Czerwoną. W listopadzie 1939 przebywał krótko w Łucku, potem we Lwowie, skąd w czerwcu 1940 został wraz z żoną Marią, polonistką i pedagogiem, wywieziony do Maryjskiej Republiki nad środkową Wołgą. Tu pracował przy wyrębie lasu i spławie drewna. Po amnestii w 1941 dotarł do Armii Polskiej i rozpoczął służbę w artylerii (żona zaś w służbie oświatowej). Wraz z wojskiem przeszedł w 1942 na Bliski Wschód. Od grudnia 1941 publikował wiersze w czasopismach żołnierskich, m.in. w „Ochotniczce” (Buzułuk – Jangi Jul – Palestyna, 1941, 1944), „Do Boju” (Kermine, Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich, 1942-43), „Biuletynie dla Oficerów Oświatowych i Świetliczanek” (Irak – Jerozolima – Palestyna, 1943) i „Kurierze Polskim w Bagdadzie” (1943). W 1944 walczył na froncie włoskim, gdzie dosłużył się stopnia kapitana jako zastępca dowódcy dywizjonu artylerii lekkiej w 5. Karpackiej Dywizji Piechoty. Za udział w bitwie pod Monte Cassino został odznaczony Krzyżem Walecznych. Po zakończeniu działań wojennych i demobilizacji osiadł z żoną w Glasgow (Szkocja) i rozpoczął pracę jako krojczy. Równocześnie działał wśród tamtejszej Polonii i założył Towarzystwo Kultury Polskiej z polską szkołą, teatrem, wieczorami literackimi i innymi imprezami o charakterze kulturalnym i narodowym. Od 1952 współpracował z londyńskimi „Wiadomościami”, gdzie publikował prozę, felietony i recenzje literackie. W tym czasie przeniósł się do Londynu. W 1957-62 współpracował z „Dziennikiem Polskim i Dziennikiem Żołnierza”, w 1958-59 należał zaś do jego redakcji. Następnie pracował zawodowo w towarzystwie asekuracyjnym. Później przez pewien czas był członkiem zespołu redakcyjnego „Kroniki”, ale wkrótce powrócił do pracy ubezpieczeniowej. Równocześnie współpracował z paryską „Kulturą” (od 1957; tu m.in. cykl relacji o polskich funduszach społecznych na emigracji), „Tygodnikiem Polskim” (1959, 1962-64, 1968-73), „Orłem Białym” (1962-72), „Kontynentami – Nowym Merkuriuszem” (1962-66) oraz monachijskim pismem „Na Antenie” (1964, 1966-67, 1970), ogłaszając na ich łamach liczne fragmenty prozy, poezje, felietony i recenzje literackie. W 1962 otrzymał nagrodę „Tygodnika Polskiego” za reportaż, w 1963 zaś za najlepszy felieton. W 1968 przeniósł się do Monachium i podjął pracę w Rozgłośni Polskiej Radia Wolna Europa; zatrudniony jako spiker uczestniczył też w przygotowywaniu programów literackich i kulturalnych. Równocześnie publikował swoje utwory w „Oficynie Poetów” (Londyn, 1968, 1971-74) oraz w „Związkowcu” (Toronto, 1968-72), gdzie w 1968 ogłosił cykl felietonów pt. Listy z Londynu oraz cykl prozatorski zatytułowany Profile emigracyjne. Był członkiem Związku Pisarzy Polskich na Uchodźstwie, Związku Dziennikarzy Rzeczypospolitej Polskiej, Syndykatu Dziennikarzy Polskich w Niemczech; otrzymał członkostwo honorowe Polskiego Ośrodka Społeczno-Kulturalnego w Londynie za propagowanie idei tej organizacji. Zmarł nagle 7 listopada 1973 w Monachium i tam został pochowany.