DMITRUK Krzysztof

Urodzony 6 października 1939 w Lublinie w rodzinie nauczycielskiej; syn Stanisława Dmitruka i Henryki z Sulińskich. W czasie okupacji niemieckiej przebywał w Lublinie i Zwoleniu. Po wojnie uczęszczał do Szkoły im. Królowej Jadwigi w Lublinie, a w 1953-57 do V Liceum Ogólnokształcącego im. S. Staszica. Następnie studiował polonistykę na Uniwersytecie Marii Curie-Skłodowskiej (UMCS) w Lublinie. Debiutował w 1958 fragmentem poematu Cela, ogłoszonym w „Kamenie” (nr 23/24); w 1959 opublikował w piśmie „A Propos” (nr 1) pierwszy artykuł naukowy pt. Dwie miłości w listach Juliusza Słowackiego do matki. W 1962 otrzymał nagrodę „Życia Literackiego” za studium Z problemów młodej prozy polskiej lat 1956-1959 (druk „Annales Universitatis Mariae Curie-Skłodowska. Sectio F”1965 t. 17). Po ukończeniu studiów w 1962 podjął pracę w Katedrze Historii Literatury Polskiej UMCS kolejno jako stażysta (1962-63), asystent (1963-65) i starszy asystent (1965-69). W 1969 uzyskał na UMCS tytuł doktora nauk humanistycznych na podstawie pracy pt. Twórczość Ludwika Stanisława Licińskiego, napisanej pod kierunkiem prof. Janiny Garbaczowskiej. W 1973-75 był kierownikiem Zespołu Naukowego Literatury i Kultury XX wieku na UMCS. W 1975 rozpoczął pracę w Instytucie Badań Literackich Polskiej Akademii Nauk (IBL PAN) w Warszawie na stanowisku adiunkta w Pracowni Badań Kultury Literackiej. Tu też habilitował się w 1981 na podstawie rozprawy Literatura – społeczeństwo – przestrzeń. Przemiany układu kultury literackiej. Od 1981 kierował (jako docent) Pracownią Badań Kultury Literackiej IBL. W tymże roku został członkiem Rady Naukowej IBL oraz członkiem Komitetu Nauk o Literaturze Polskiej PAN, w którym w 1984-89 kierował Komisją Wiedzy o Kulturze Literackiej. W 1983-90 był członkiem zespołu koordynacyjnego Centralnego Problemu Badań Podstawowych Polska kultura narodowa, jej tendencje rozwojowe i percepcja, koordynowanego przez Uniwersytet Wrocławski. W 1987 przeszedł do Pracowni Literatury Oświecenia IBL. Został członkiem Polskiego Towarzystwa Semiotycznego (w 1976). W 1992 otrzymał stanowisko profesora nadzwyczajnego. W 1994-96 prowadził wykłady i seminaria z teorii i antropologii literatury w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Krakowie. W 1997 został mianowany profesorem zwyczajnym. W 2002 odszedł z IBL PAN i przeniósł się do Rzeszowa, gdzie zaczął pracę w Zakładzie Teorii i Antropologii Literatury Instytutu Filologii Polskiej Uniwersytetu Rzeszowskiego. Zmarł 8 maja 2020 w Rzeszowie.