DIHM Jan

Urodzony 4 stycznia 1902 w Dukli (powiat krośnieński); syn Władysława Dihma, urzędnika pocztowego, i Bronisławy z Obłazów. Uczęszczał do gimnazjum klasycznego w Wadowicach. W 1920 zdał egzamin maturalny i rozpoczął służbę wojskową. Zwolniony z wojska po upływie pół roku, podjął studia w zakresie historii i filologii polskiej na Uniwersytecie Jagiellońskim. Ze względu na trudne warunki materialne był zmuszony przerwać studia i w roku szkolnym 1923/24 objął posadę nauczyciela w Gimnazjum im. J. Zamoyskiego w Lublinie. Po roku powrócił do Krakowa z zamiarem kontynuowania studiów i poszukiwań archiwalnych. W 1925/26 ponownie pracował jako nauczyciel w Prywatnym Gimnazjum im. M. Konopnickiej w Wieliczce, nie przerywając jednak badań naukowych. W 1928 uzyskał stopień doktora filozofii na podstawie rozprawy Niemcewicz jako polityk i publicysta w czasie Sejmu Czteroletniego (promotor prof. Wacław Sobieski) oraz złożył egzamin nauczycielski. W tymże roku otrzymał stypendium Funduszu Kultury Narodowej, dzięki któremu mógł przez trzy lata prowadzić poszukiwania i badania naukowe w Bibliotece Polskiej i we francuskim Ministerstwie Spraw Zagranicznych w Paryżu oraz w archiwach Wiednia i Drezna, a także w licznych archiwach i bibliotekach krajowych. Ze względu na zły stan zdrowia powrócił w 1931 do Wadowic i do 1939 uczył w Prywatnym Gimnazjum oo. Karmelitów Bosych. Równocześnie pracował społecznie, będąc prezesem oddziału Towarzystwa Szkoły Ludowej w Wadowicach oraz kierując czytelnią i wypożyczalnią książek. Kontynuował też badania naukowe oraz opracowywał dla Ministerstwa Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego oceny książek przeznaczonych dla bibliotek szkolnych. Zmobilizowany w sierpniu 1939 uczestniczył w stopniu plutonowego rezerwy w kampanii wrześniowej; 18 września wraz z oddziałem przekroczył granicę rumuńską. Po czteromiesięcznym pobycie w Rumunii w różnych obozach dla uchodźców, w lutym 1940 został wysłany jako nauczyciel z grupą polskiej młodzieży do Algieru. Do 1944 wykładał w polskim gimnazjum i liceum w El-Biar pod Algierem, następnie we Włoszech w Trani (1944-46), później w różnych obozach w Anglii (1946-47). W listopadzie 1947 powrócił do kraju. Od lutego 1948 do czerwca 1952 był nauczycielem w gimnazjum w Wadowicach. Jesienią 1952 podjął prace zlecone w Bibliotece Jagiellońskiej w Krakowie. We wrześniu 1953 rozpoczął pracę w Zakładzie Historii Nauki Polskiej Akademii Nauk (PAN) w Zespole Oświecenia. W 1959 uzyskał tytuł naukowy docenta. Był członkiem Komisji Historycznoliterackiej Oddziału Krakowskiego PAN. Zmarł 22 października 1965 w Krakowie; pochowany w Wadowicach.