DĄBROWSKI Witold

Urodzony 28 września 1933 w Pruszkowie; syn Aleksandra Sokoła-Dąbrowskiego, urzędnika, archiwisty, i Michaliny z Rutkowskich. Dzieciństwo spędził w Warszawie, gdzie mieszkał nadal w czasie okupacji niemieckiej, ucząc się na tajnych kompletach. Po wojnie uczęszczał do Gimnazjum i Liceum im. S. Żeromskiego w Kwidzynie. Był aktywnym członkiem Związku Harcerstwa Polskiego, w 1948 wstąpił do Związku Walki Młodych, a następnie do Związku Młodzieży Polskiej. W 1950 został członkiem Koła Młodych Pisarzy przy Oddziale Gdańskim Związku Literatów Polskich (ZLP) i podjął pracę dziennikarską w „Sztandarze Młodych”. Po zdaniu w 1951 matury rozpoczął studia polonistyczne na Uniwersytecie Warszawskim. W tymże roku zaczął ogłaszać pierwsze wiersze w czasopismach: „Żołnierz Polski” (Lipcowa ofensywa, nr 30), „Sztandar Młodych” (Referat z wnioskiem, nr 286) i „Nowa Kultura” (Rocznik 50, nr 48; wiersz ten uważał za właściwy debiut poetycki). W 1951-52 był członkiem, a następnie przewodniczącym warszawskiego Koła Młodych Pisarzy, w 1952 został członkiem ZLP. W 1954 należał do grona założycieli warszawskiego Studenckiego Teatru Satyryków (STS), z którym współpracował do 1959, pisząc liczne skecze, piosenki, monologi oraz występując w wielu programach. W 1955 uzyskał magisterium i rozpoczął stałą pracę dziennikarską. Był kierownikiem działu kulturalnego kolejno w czasopismach: „Po Prostu” (1955-56), „Sztandar Młodych” (1956-57), „Od Nowa” (1959), nadto w 1957 wszedł w skład zespołu założycielskiego, a następnie kolegium redakcyjnego, tygodnika „Polityka”. W 1956 został członkiem Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej (PZPR); w tymże roku otrzymał Warszawską Nagrodę Literacką Młodych. W 1957 studiował slawistykę na Sorbonie w Paryżu. W 1960 ożenił się z Ireną Lewandowską, tłumaczką. W 1960-61 był redaktorem naczelnym pisma „Współczesność” (tu też stała rubryka pt. Notatki o wierszach). W latach następnych zajmował się pracą przekładową głównie z języka rosyjskiego. Uczestniczył w konkursach literackich, otrzymując nagrody i wyróżnienia. W 1967 wystąpił z PZPR. W 1975 prowadził wraz z Sewerynem Pollakiem seminarium dla młodych tłumaczy organizowane przez Klub Tłumaczy ZLP. W styczniu 1976 podpisał Memoriał 101 wyrażający protest przeciw projektowanym zmianom w konstytucji Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej. Po 1976 należał do współpracowników wydawanego poza cenzurą „Biuletynu Informacyjnego KOR” (tu podpisany też: A. Jastrzębiec-Owrucki). Odbył liczne podróże zagraniczne (Rumunia, Francja, Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich, Niemiecka Republika Demokratyczna, Republika Federalna Niemiec, Szwajcaria, Austria, Włochy, Dania). W 1978 został objęty zapisem cenzury. W maju 1978 na walnym zebraniu Oddziału Warszawskiego ZLP wystąpił przeciw władzom Związku, którym zarzucał angażowanie się w represjonowanie kolegów pisarzy. Zmarł tydzień później, 10 maja 1978 w Warszawie, w wyniku pobicia „przez nieznanych sprawców”.