DĄBROWSKA-ORZELSKA Ewa

Urodzona 4 grudnia 1923 w Kielcach; córka Witolda Dąbrowskiego, inżyniera, i Anny z Makarewiczów, nauczycielki. Początkowo mieszkała w Kielcach, potem wraz z rodziną przeniosła się do Warszawy, gdzie uczęszczała do gimnazjum. W czasie okupacji niemieckiej pracowała od 1940 w Zarządzie Kolejek Leśnych w Zagnańsku pod Kielcami jako maszynistka i telefonistka. Po wojnie ukończyła gimnazjum w Kielcach, a następnie Liceum Techniki Dentystycznej w Łodzi. Interesowała się muzyką i plastyką, zamierzając podjąć studia na Akademii Sztuk Pięknych. W 1948 zawarła związek małżeński z Janem Kullą, muzykiem. W 1957-61 była członkiem grupy literackiej Prowincja'58. Debiutowała w 1958 wierszem pt. Wybrany, ogłoszonym na łamach „Kierunków” (nr 12). Do 1959 pracowała jako urzędniczka, następnie zajęła się wyłącznie pracą literacką. Publikowała wiersze w wielu czasopismach, m.in. w „Ziemi Łęczyckiej” (1958-59), „Życiu i Myśli” (1958, 1960), „Słowie Ludu” (1960, 1965, 1969-70) oraz prozę i artykuły publicystyczne w „Odgłosach” (1959-64). W 1959 otrzymała nagrodę w Łódzkiej Wiośnie Poetów. Mieszkając w Łodzi, współpracowała ze Studiem Filmowym Semafor jako autorka i współautorka scenariuszy do filmów kukiełkowych. W 1963 zamieszkała w Zagnańsku i w tymże roku wyszła za mąż za Janusza Orzelskiego, inżyniera. Współpracowała z Rozgłośnią Kielecką Polskiego Radia, pisząc liczne słuchowiska radiowe. W 1964-68 była członkiem grupy literackiej Ponidzie. Od 1970 należała do Oddziału Łódzkiego Związku Literatów Polskich. Popełniła samobójstwo 28 czerwca 1972, wyskakując z okna wieżowca w Kielcach.