DANEK Wincenty

Urodzony 8 października 1907 w Krzeszowicach pod Chrzanowem w rodzinie inteligenckiej; syn Władysława Danka i Pauliny z Bogackich. Po ukończeniu Gimnazjum im. H. Sienkiewicza w Krakowie, studiował od 1926 na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Jagiellońskiego; w 1930 uzyskał magisterium. Następnie od stycznia 1931 był nauczycielem szkół średnich kolejno w Kolbuszowej (do 1934), Krakowie (1934-35) i Toruniu (1935-39). W 1934 doktoryzował się na podstawie rozprawy Lucjan Siemieński jako historyk literatury i krytyk literacki, napisanej pod kierunkiem prof. Ignacego Chrzanowskiego. W tymże roku złożył egzamin nauczycielski. W czasie okupacji niemieckiej mieszkał w Krzeszowicach i pracował jako urzędnik w Kamieniołomach Miast Małopolskich w Miękini. Od 1942 współpracował z konspiracyjną komórką Polska Partia Robotnicza (PPR). Brał udział w tajnym nauczaniu. Aresztowany w grudniu 1944 podczas tajnej matury, został osadzony w więzieniu na Montelupich w Krakowie, skąd udało mu się wydostać 15 stycznia 1945 w czasie ewakuacji. Po wojnie został w 1945 członkiem PPR (od 1948 w Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej). Był w 1945 pierwszym przewodniczącym Miejskiej Rady Narodowej oraz organizatorem i dyrektorem prywatnego gimnazjum w Krzeszowicach. W 1947 został dyrektorem IV Gimnazjum i Liceum im. T. Kościuszki w Krakowie, a w 1948 naczelnikiem Wydziału Szkół Średnich w Kuratorium Okręgu Szkolnego Krakowskiego; w tymże roku objął urząd kuratora. Od kwietnia 1951 pracował jako wykładowca historii literatury polskiej w Wyższej Szkole Pedagogicznej (WSP) w Krakowie. Na zlecenie władz oświatowych zorganizował Studium Zaoczne dla pracujących przy WSP (w 1952 przekształcone w Wydział Zaoczny) i został jego dziekanem. W 1954 na podstawie studium Poglądy pedagogiczne Adolfa Dygasińskiego uzyskał tytuł naukowy docenta. W tymże roku został przewodniczącym komitetu redakcyjnego „Rocznika Naukowo-Dydaktycznego Wyższej Szkoły Pedagogicznej” w Krakowie. W 1956-71 był rektorem WSP, a od 1962 nadto kierownikiem Katedry Metodyki Nauczania Języka i Literatury Polskiej. Publikował w „Życiu Szkoły Wyższej” (1954-61) i „Pamiętniku Literackim” (1956-66). W 1960 objął redakcję naczelną „Ruchu Literackiego”, w którym także stale ogłaszał artykuły i recenzje. Od 1958 był przewodniczącym komitetu redakcyjnego edycji Cyklu powieści historycznych obejmujących dzieje Polski Józefa Ignacego Kraszewskiego, a od 1961 należał do komitetu redakcyjnego Dzieł Kraszewskiego,W 1961 został mianowany profesorem nadzwyczajnym , a w 1968 profesorem zwyczajnym. W 1971 został dyrektorem Instytutu Filologii Polskiej WSP w Krakowie. Od 1963 był członkiem Komisji Nauk Pedagogicznych i Komisji Historycznoliterackiej Oddziału Polskiej Akademii Nauk (PAN) w Krakowie i należał do komitetu redakcyjnego „Rocznika Komisji Historyczno-Literackiej”. Był też od 1963 członkiem, a od 1975 przewodniczącym Rady Naukowej Instytutu Badań Literackich PAN w Warszawie i przewodniczącym Komisji Programowo-Dydaktycznej Komitetu Nauk o Literaturze Polskiej PAN oraz członkiem Rady Głównej Ministerstwa Nauki, Szkolnictwa Wyższego i Techniki. Za osiągnięcia w dziedzinie badań naukowych w 1970 otrzymał nagrodę im. T. Mikulskiego II stopnia. Odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi (1955), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1959), Orderem „Sztandar Pracy” II klasy (1963). Zmarł 17 sierpnia 1976 w Krakowie; pochowany na cmentarzu w Krzeszowicach.