CZERNY Anna Ludwika

Urodzona 29 sierpnia 1891 we Lwowie w rodzinie inteligenckiej; córka Konstantego Pierożyńskiego i Karoliny z Zellingerów. Do szkół uczęszczała we Lwowie. Debiutowała w 1906 wierszem pt. Na dzień 250 rocznicy Ślubów Jana Kazimierza, ogłoszonym w „Naszym Kraju” (nr 12; podpisana Isia Pierożyńska). Po zdaniu matury w 1911 rozpoczęła studia w zakresie romanistyki i filologii klasycznej na Uniwersytecie Lwowskim. W 1913 wyszła za mąż za Zygmunta Czernego, romanistę, później profesora Uniwersytetu Jana Kazimierza. W 1913-20 przebywała w Paryżu, studiując malarstwo i pogłębiając znajomość języka francuskiego. Równocześnie pracowała zarobkowo w fabryce lalek. Brała udział w działalności Towarzystwa Pomocy dla Żołnierzy Polaków we Francji i Towarzystwa Artystów Polskich. W 1919 urządziła w Grenoble dwie wystawy pejzażu alpejskiego. Po powrocie do Lwowa w 1920, pracowała jako nauczycielka w szkołach średnich. Jednocześnie rozwijała twórczość literacką, ogłaszając wiersze, przekłady z poezji francuskiej oraz artykuły m.in. w „Kurierze Lwowskim” i jego dodatku „Tydzień Literacki” (1920-26), „Skamandrze” (1922-25), „Wiadomościach Literackich” (1924-25), „Przeglądzie Warszawskim” (1924-25, 1927) i „Świecie Kobiecym” (1928-31). W 1922 została członkiem Związku Zawodowego Literatów Polskich; w 1927-39 była zastępcą sekretarza, a potem sekretarzem Oddziału Lwowskiego Związku. Po 1933, z powodu złego stanu zdrowia zaniechała pracy pedagogicznej i zajmowała się twórczością literacką, głównie przekładami z literatury francuskiej. Wygłaszała też odczyty z dziedziny ludoznawstwa, historii kultury i z literatury francuskiej. Po wybuchu II wojny światowej pozostała we Lwowie. Podczas okupacji niemieckiej brała udział w tajnym życiu kulturalnym. Po zakończeniu wojny przyjechała w 1945 wraz z mężem do Krakowa, skąd w styczniu 1946 przeniosła się do Torunia. Tu, jako zastępca przewodniczącego Oddziału Pomorskiego Związku Literatów Polskich (ZLP), zajmowała się organizowaniem akcji odczytowej i „Czwartków literackich”. Brała też udział w pracach Towarzystwa Ludoznawczego. Od 1952 mieszkała w Krakowie. Uczestniczyła w działalności Oddziału Krakowskiego ZLP, m.in. od 1955 jako przewodnicząca Sekcji Tłumaczy. Równocześnie współpracowała z Wojewódzkim Ośrodkiem Kształcenia Nauczycieli. W 1958 została członkiem Polskiego PEN Clubu, który w 1964 przyznał jej nagrodę za przekłady z literatur romańskich. Zmarła 13 września 1968 w Krakowie; pochowana tamże na Cmentarzu Salwatorskim .