BIO
Urodzony 15 grudnia 1920 w Olszanicy na Ukrainie w rodzinie inteligenckiej; syn Józefa Csató i Karoliny z Laskowskich. Po zdaniu matury w 1937 we Lwowie rozpoczął studia filozoficzne na Uniwersytecie Jana Kazimierza. Debiutował w 1938 w czasopiśmie „Sygnały” recenzją pt. Powieści społeczne (nr 41). Powołany w tymże roku do wojska, brał udział w kampanii wrześniowej. Następnie przebywał w Wilnie, gdzie do końca 1939 kontynuował studia na uniwersytecie. W czasie okupacji niemieckiej był uczestnikiem tajnego koła filozoficznego prowadzonego przez prof. Tadeusza Czeżowskiego. Po zajęciu Wilna przez Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich w lipcu 1944 został wcielony do armii radzieckiej, a następnie wysłany do wyrębu lasów w okolicy Kaługi. Zwolniony z powodu częściowej utraty wzroku, po zakończeniu wojny w 1945 przybył do Łodzi. Prowadził działy teatralne kolejno w dziennikach: „Robotnik”, „Kurier Popularny”, „Dziennik Łódzki”. W 1945 został członkiem Polskiej Partii Socjalistycznej (od 1948 członek Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej). W 1946 przeniósł się do Warszawy. Był sekretarzem redakcji tygodnika „Nowiny Literackie”, a następnie zastępcą redaktora naczelnego tegoż czasopisma (tu też w 1948 artykuły i felietony podpisane Rondo). Nawiązał współpracę z miesięcznikiem „Teatr”. W tym czasie ukończył studia filozoficzne na Uniwersytecie Warszawskim. W 1949 został powołany na stanowisko wicedyrektora Departamentu Teatrów w Ministerstwie Kultury i Sztuki. Następnie został wicedyrektorem Centralnego Zarządu Teatrów, Oper i Filharmonii. W 1950-52 był wykładowcą i dziekanem Wydziału Dramaturgicznego Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej. W 1951-56 wchodził w skład prezydium Zarządu Głównego Stowarzyszenia Polskich Artystów Teatru i Filmu. Od 1952 był redaktorem naczelnym dwutygodnika „Teatr” (tu też liczne artykuły, recenzje i felietony, m.in. pod pseudonimem Kali). W 1958-66 należał do komitetu redakcyjnego „Le Théâtre en Pologne”. Pracował jako doradca literacki w Teatrze Domu Wojska Polskiego (1954), a następnie do 1955 w Teatrze Narodowym i w Teatrze Współczesnym w Warszawie. Od 1960 pełnił funkcję sekretarza generalnego Polskiego Ośrodka Międzynarodowego Instytutu Teatralnego (ITI). Współpracował stale z czasopismami: „Pamiętnik Teatralny” (od 1954), „Dialog” (od 1959). W 1960 został członkiem Polskiego PEN Clubu. W 1961-67 redagował „Almanach Sceny Polskiej”. Prowadził seminarium teatrologiczne na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu (od 1963). Zmarł nagle 27 kwietnia 1968 w drodze powrotnej z Torunia do Warszawy; pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie.
W 1969 Klub Krytyki Teatralnej Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich ustanowił nagrodę młodych im. E. Csató.
Works
1. Jak patrzeć na teatr. Warszawa: Sztuka 1949, 70 s. Por. poz. ↑.
2. Dwie strony rampy. [Recenzje teatralne i literackie]. [Warszawa:] Czytelnik 1956, 352 s.
3. Widz w teatrze. Warszawa: Wydawnictwo Związkowe 1958, 164 s.
4. O Prometeuszu i ciuchach. Felietony, dygresje, polemiki teatralne. Warszawa: Czytelnik 1959, 291 s.
5. Szkice o dramatach Słowackiego. „Maria Stuart”, „Balladyna”, „Beatryx Cenci”, „Fantazy”. Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy 1960, 258 s.
6. Polski teatr współczesny pierwszej połowy XX wieku. Powst. przed 1963. Wyd. Warszawa: Polonia 1967, 194 s.
Przekłady
angielski
francuski
7. Leon Schiller, twórca monumentalnego teatru polskiego. Warszawa: Centralna Poradnia Amatorskiego Ruchu Artystycznego 1966, 202 s.
8. Leon Schiller. Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy 1968, 589 s.
9. Paradoks o reżyserze. [Felietony]. Wstęp i wybór: J. Kreczmar. Warszawa: Wydawnictwa Artystyczne i Filmowe 1970, 297 s.
10. Interpretacje. Recenzje teatralne 1945-1964. Wybór i posłowie: J. Timoszewicz. Wstęp: M. Fik. Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy 1979, 505 s.
Ponadto broszury informacyjne dla cudzoziemców o polskim teatrze współczesnym.