CSATÓ Edward

Urodzony 15 grudnia 1920 w Olszanicy na Ukrainie w rodzinie inteligenckiej; syn Józefa Csató i Karoliny z Laskowskich. Po zdaniu matury w 1937 we Lwowie rozpoczął studia filozoficzne na Uniwersytecie Jana Kazimierza. Debiutował w 1938 w czasopiśmie „Sygnały” recenzją pt. Powieści społeczne (nr 41). Powołany w tymże roku do wojska, brał udział w kampanii wrześniowej. Następnie przebywał w Wilnie, gdzie do końca 1939 kontynuował studia na uniwersytecie. W czasie okupacji niemieckiej był uczestnikiem tajnego koła filozoficznego prowadzonego przez prof. Tadeusza Czeżowskiego. Po zajęciu Wilna przez Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich w lipcu 1944 został wcielony do armii radzieckiej, a następnie wysłany do wyrębu lasów w okolicy Kaługi. Zwolniony z powodu częściowej utraty wzroku, po zakończeniu wojny w 1945 przybył do Łodzi. Prowadził działy teatralne kolejno w dziennikach: „Robotnik”, „Kurier Popularny”, „Dziennik Łódzki”. W 1945 został członkiem Polskiej Partii Socjalistycznej (od 1948 członek Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej). W 1946 przeniósł się do Warszawy. Był sekretarzem redakcji tygodnika „Nowiny Literackie”, a następnie zastępcą redaktora naczelnego tegoż czasopisma (tu też w 1948 artykuły i felietony podpisane Rondo). Nawiązał współpracę z miesięcznikiem „Teatr”. W tym czasie ukończył studia filozoficzne na Uniwersytecie Warszawskim. W 1949 został powołany na stanowisko wicedyrektora Departamentu Teatrów w Ministerstwie Kultury i Sztuki. Następnie został wicedyrektorem Centralnego Zarządu Teatrów, Oper i Filharmonii. W 1950-52 był wykładowcą i dziekanem Wydziału Dramaturgicznego Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej. W 1951-56 wchodził w skład prezydium Zarządu Głównego Stowarzyszenia Polskich Artystów Teatru i Filmu. Od 1952 był redaktorem naczelnym dwutygodnika „Teatr” (tu też liczne artykuły, recenzje i felietony, m.in. pod pseudonimem Kali). W 1958-66 należał do komitetu redakcyjnego „Le Théâtre en Pologne”. Pracował jako doradca literacki w Teatrze Domu Wojska Polskiego (1954), a następnie do 1955 w Teatrze Narodowym i w Teatrze Współczesnym w Warszawie. Od 1960 pełnił funkcję sekretarza generalnego Polskiego Ośrodka Międzynarodowego Instytutu Teatralnego (ITI). Współpracował stale z czasopismami: „Pamiętnik Teatralny” (od 1954), „Dialog” (od 1959). W 1960 został członkiem Polskiego PEN Clubu. W 1961-67 redagował „Almanach Sceny Polskiej”. Prowadził seminarium teatrologiczne na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu (od 1963). Zmarł nagle 27 kwietnia 1968 w drodze powrotnej z Torunia do Warszawy; pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie.
W 1969 Klub Krytyki Teatralnej Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich ustanowił nagrodę młodych im. E. Csató.