CHOJECKI Artur

Urodzony 25 czerwca 1880 w Żytomierzu; syn Tadeusza Chojeckiego, dzierżawcy ziemskiego, i Marii z Iwanowskich; wnuk stryjeczny pisarza Edmunda Chojeckiego. Do szkół uczęszczał w Żytomierzu i tu w 1898 zdał maturę w gimnazjum klasycznym. Następnie studiował chemię w Instytucie Politechnicznym w Warszawie, a po ukończeniu studiów odbywał praktykę jako inżynier technolog w cukrowni. Zainteresowania psychologią i lingwistyką sprawiły, iż w 1905 podjął studia na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie i w 1910 doktoryzował się na podstawie pracy Zarys psychologii uwagi. Pracę naukową kontynuował w Genewie w pracowni prof. Edouarda Claparède'a, przygotowując dwie rozprawy zamieszczone w „Archives de Psychologie” (1911, 1912). W 1911 wyjechał do Paryża, gdzie słuchał wykładów m.in. prof. Henri Bergsona. Po powrocie do Warszawy pracował od jesieni 1912 w prywatnych gimnazjach oraz w Instytucie Psychologicznym, a także prowadził wykłady i odczyty w Towarzystwie Kursów Naukowych. Debiutował w 1913 wierszem Jazda Walkirii, opublikowanym w miesięczniku „Sfinks” (t. 1 s. 93), a w 1914 ogłosił przekłady utworów A. Samaina i E. Verhaerena w „Myśli Polskiej” (nr 1, 3). Od 1915 wykładał psychologię na wznowionym Uniwersytecie Warszawskim, a w 1917/18 jako docent na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. Zrezygnowawszy z pracy pedagogicznej, powrócił do Warszawy i pracował do 1927 w Ministerstwie Spraw Zagranicznych. Wiersze, artykuły publicystyczne i recenzje publikował w wielu czasopismach, zwłaszcza w „Gazecie Warszawskiej” (1922-35, tu m.in. w 1934 stały dział Kącik językowy), „Le Messager Polonais” (1925-28), „Myśli Narodowej” (1929-39), „Podbipięcie” (1936-37, tu m.in. cykl Sprawy językowe), „Warszawskim Dzienniku Narodowym” (1936-39). Był członkiem Polskiego PEN Clubu. W czasie okupacji niemieckiej przebywał nadal w Warszawie. W 1943 rozpoczął pisanie pamiętnika pt. Żywot średniego człowieka. Po upadku powstania warszawskiego zamieszkał w Krakowie. Po wojnie publikował w 1945 wiersze i przekłady z rosyjskiego i angielskiego w „Tygodniku Warszawskim”, „Nauce i Sztuce” oraz w poznańskim „Życiu Literackim” a w 1947 artykuły na temat poprawności językowej w „Gazecie Ludowej.” Od 1948 współpracował z „Tygodnikiem Powszechnym”. Zmarł 21 listopada 1951 w Krakowie; pochowany tamże na Cmentarzu Salwatorskim.