CHMIELOWIEC Michał

Urodzony 19 października 1918 w Samborze; syn Mariana Chmielowca i Olgi z Rozenów, obojga nauczycieli gimnazjalnych. Uczęszczał do Gimnazjum im. A. Asnyka w Białej (obecnie Bielsko-Biała), a następnie do Gimnazjum im. Jana Sobieskiego w Krakowie. Od 1936 studiował polonistykę i nauki filozoficzne na Uniwersytecie Jagiellońskim. W tym czasie zaczął rozwijać działalność krytyczną w grupie zwolenników awangardy; debiutował w 1937 artykułem Obrona poety Peipera, drukowanym w „Sygnałach” (nr 33). W 1937-39 należał do redakcji miesięcznika „Nasz Wyraz”. Po wybuchu II wojny światowej został w 1939 aresztowany przez władze radzieckie i zesłany do obozów pracy przymusowej w okolicach Peczory i Workuty. W 1941 wstąpił do Armii Polskiej, wraz z którą we wrześniu został ewakuowany do Iranu. Zwolniony z czynnej służby wojskowej z powodu złego stanu zdrowia, był kierownikiem referatu kulturalno-oświatowego w obozach polskich uchodźców. Od marca 1942 do czerwca 1948 przebywał w Indiach i był pracownikiem delegatury Ministerstwa Opieki Społecznej rządu polskiego na emigracji, a po cofnięciu mu uznania w 1945, komitetów, które przejęły te agendy. W 1943-48 redagował w Bombaju czasopismo „Polak w Indiach”. W 1944 ożenił się z Ireną Świątkowską. W 1948-50 przebywał w Libanie, po czym osiedlił się na stałe w Londynie, gdzie pracował jako urzędnik w City (1950-51), uczęszczał na kurs sekretarzy spółek akcyjnych (1951-52). Równocześnie rozwijał twórczość literacką i krytyczną, publikując (do 1963 stale pod pseudonimem Michał Sambor) prozę, wiersze, recenzje i artykuły w czasopismach londyńskich: „Wiadomości” (od 1950) i „Życie” (1951-55) oraz w paryskiej „Kulturze” (od 1950). W 1950 został członkiem Związku Pisarzy Polskich na Obczyźnie. W 1952 otrzymał nagrodę literacką polskiego Katolickiego Ośrodka WydawniczegoVeritas za złożony w rękopisie tom prozy poetyckiej Na kolanach i całokształt twórczości krytycznej. W 1952-55 był redaktorem działu wydawniczego Veritasu. W 1955-60 przebywał w Monachium, pracując w redakcji polskiego programu Głosu Ameryki, a od 1958 w rozgłośni Radia Wolna Europa. Po powrocie do Londynu kontynuował pracę dziennikarską i literacką, współpracując z sekcją polską radia BBC (1960-64) oraz z czasopismami: „Wiadomości” (tu m.in. stałe rubryki: pod pseudonimem Następca W oczach Zachodu w 1962-73 i Wzmianki, wycinki, przyczynki, docinki w 1967-68; Wiadomości i komentarze w 1970-73; Raptularz w 1973-74), „Dziennik Polski i Dziennik Żołnierza” i jego dodatek „Tydzień Polski” oraz z paryską „Kulturą”. Od grudnia 1966 do stycznia 1970, podczas choroby Mieczysława Grydzewskiego, pełnił funkcję zastępcy redaktora „Wiadomości”, a po jego śmierci został redaktorem tygodnika. Od 1969 ze względu na stan zdrowia (chorobę nowotworową) redagował „Wiadomości” wspólnie ze Stefanią Kossowską. W 1971 otrzymał nagrodę im. A. Godlewskiej. W 1973 przebywał w sanatorium w szwajcarskiej miejscowości Arosa, a wiosną 1974 na Majorce. Zmarł 19 maja 1974 w Londynie; pochowany tamże na Chiswick New Cemetery.