CABAJ Romuald

Urodzony 10 maja 1921 w Nowym Sączu; syn Romualda Cabaja, pracownika kolejowego, i Marii z Zagórskich. Uczęszczał do szkoły podstawowej i średniej w Nowym Sączu. W czasie okupacji niemieckiej przebywał we wsi Szczawa Górna, gdzie pracował w tartaku jako robotnik i pracownik kancelarii. Wiosną 1945 zdał maturę w liceum humanistycznym w Nowym Sączu, po czym w lipcu tegoż roku wyjechał na Dolny Śląsk, zamieszkał w Kamiennej Górze i podjął pracę urzędnika. W 1946 przeniósł się do Wrocławia i rozpoczął studia polonistyczne na Uniwersytecie Wrocławskim. W tym samym roku otrzymał II nagrodę w Dolnośląskim Wojewódzkim Konkursie Literackim za opowiadanie pt. Strumień. Debiutował w maju 1947 wierszem pt. Marzenie, ogłoszonym w „Dzienniku Literackim” (nr 10) oraz jako prozaik utworem Kradzież własnego domu (stanowiącym fragment opowieści zatytułowanej Kule bez słów), opublikowanym w dodatku „Słowa Polskiego” pt. „Zwierciadło Polski i Świata” (nr 19). Od 1948 pracował w Rozgłośni Wrocławskiej Polskiego Radia; w 1950-67 pełnił funkcję kierownika redakcji literackiej. W tym czasie napisał około tysiąca audycji radiowych, słuchowisk, felietonów i reportaży. Od 1951 był członkiem Związku Literatów Polskich i aktywnie uczestniczył w działalności Oddziału Wrocławskiego, m.in. jako członek zarządu. W 1952 otrzymał wojewódzką nagrodę artystyczną, w 1956 zaś nagrodę literacką miasta Wrocławia. Współpracował z wieloma czasopismami: w 1953-57 ogłaszał artykuły, prozę i recenzje w dodatku „Gazety Robotniczej” pt. „Sprawy i Ludzie”; publikował także na łamach „Słowa Polskiego” (1955-56) i „Nowych Sygnałów” (1956-57). W 1958-68 należał do grona współpracowników czasopisma „Odra”. Odznaczony m.in. Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1963). Zmarł 6 października 1968 we Wrocławiu.