JĘDRZEJEWICZ Jerzy

Urodzony 2 marca 1902 we wsi Bawaria pod Końskimi; syn Jana Jędrzejewicza, urzędnika samorządowego, i Sabiny z Włodarskich. Do szkoły średniej uczęszczał w Radomiu, Wilnie i od 1915 w Jekaterynosławiu (Dniepropietrowsk) na Ukrainie, gdzie w 1919 zdał maturę w Męskim Gimnazjum Filologicznym. W 1920 powrócił do Polski i, jako ochotnik, wziął udział w wojnie polsko-bolszewickiej. Następnie studiował filozofię na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim (1920/21) i prawo na Uniwersytecie Warszawskim (UW, 1921-29; studiów nie ukończył z powodu złych warunków materialnych). Debiutował w 1922 recenzjami w dwutygodniku „Droga”; za początek pracy literackiej uważał referat Przesłanki ideowe i zagadnienia formalne nowej poezji, wygłoszony w 1927 na Zjeździe Polonistów w Warszawie. Od 1927 pracował jako urzędnik państwowy w Komisariacie Rządu m. st. Warszawy. Równocześnie w 1932-35 studiował historię na UW. Zajął się też tłumaczeniami poezji francuskiej i rosyjskiej (m.in. wierszy Sergiusza Jesienina) oraz pracował nad studiami Dziesięciolecie poezji polskiej 1918-1928 (nie opublikowane; teksty uległy zniszczeniu w latach wojny). W czasie okupacji niemieckiej przebywał początkowo w Warszawie, a od 1941 w Radomiu. W 1943 ożenił się z Janiną Bruśnicką. Po wojnie, mieszkając nadal w Radomiu, zajął się głównie działalnością przekładową. W 1947-49 współpracował z tygodnikiem „Nowiny Literackie”, a od 1948 z tygodnikiem „Przyjaźń”. W 1948 został członkiem Związku Zawodowego Literatów Polskich (od 1949 Związek Literatów Polskich). W 1948-54 był kierownikiem literackim Teatru im. S. Żeromskiego w Radomiu i Kielcach; publikował liczne artykuły w programach tej sceny oraz innych teatrów w Polsce. Uczestniczył w akcjach odczytowych, wygłaszając prelekcje o literaturze rosyjskiej, ukraińskiej i włoskiej. W 1950-54 prowadził nadto seminarium z teorii i praktyki przekładu na Wydziale Dramaturgicznym Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej w Warszawie. Od 1955 współpracował z pismem „Teatr”, w 1956-58 był członkiem kolegium redakcyjnego miesięcznika „Ziemia Kielecka”. W 1957 otrzymał nagrodę Wojewódzkiej Rady Narodowej w Kielcach za całokształt twórczości, a w 1958 nagrodę Zarządu Głównego Towarzystwa Przyjaźni Polsko-Radzieckiej za prace przekładowe z literatury rosyjskiej i radzieckiej. W 1959-60 był przewodniczącym komitetu redakcyjnego powołanego przez prezydium Miejskiej Rady Narodowej w Radomiu do opracowania zarysu monograficznego dziejów miasta. Od 1963 współpracował z wydawanym w Moskwie pismem „Literatura Radziecka”. W 1968 otrzymał Znak Poczota – odznaczenie Rady Najwyższej Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich (ZSRR) za działalność przekładową, w 1971 medal I. Kotlarewskiego za przekłady z literatury ukraińskiej, w 1973 otrzymał nagrodę im. W. Pietrzaka i redakcji „Literatury Radzieckiej” za działalność przekładową. Odbył podróże do ZSRR m.in. w 1971 (Kijów) i w 1972 (Moskwa). W Odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi (1956), Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (1967). Zmarł 19 listopada 1975 w Warszawie; pochowany na Cmentarzu Ewangelicko-Reformowanym.