JAWORSKI Kazimierz Andrzej

Urodzony 28 listopada 1897 w Siedliszczu pod Chełmem; syn Edwarda Jaworskiego, lekarza, i Marii ze Smoleńskich. Uczęszczał do gimnazjum w Chełmie (1909-15). Po wybuchu I wojny światowej został wraz z rodziną ewakuowany do Rosji. Ukończył gimnazjum w Sumach na Ukrainie, po czym przez dwa lata studiował medycynę na uniwersytecie w Charkowie, gdzie należał do polskiego tajnego Związku Studentów. W 1918 wrócił do kraju i w 1919-23 studiował polonistykę na Wydziale Humanistycznym Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego. W 1920 służył w Wojsku Polskim. W tymże roku debiutował wierszem ogłoszonym w lubelskim czasopiśmie „Dzień Polski”. Od 1921 był nauczycielem języka polskiego w Seminarium Nauczycielskim (później Liceum Pedagogicznym) w Chełmie; w 1928 uzyskał na Uniwersytecie Warszawskim dyplom nauczyciela szkół średnich. W 1924-25 współpracował z grupą literacką i czasopismem „Reflektor”. W 1925 był redaktorem odpowiedzialnym chełmskiego czasopisma „Pióro”. W tym czasie rozpoczął twórczość przekładową z języka rosyjskiego, czeskiego i słowackiego. Uczestniczył w 1932 w tworzeniu Związku Literatów w Lublinie i był członkiem pierwszego zarządu. W 1933 był współzałożycielem i do 1939 redaktorem miesięcznika literackiego „Kamena”. Jednocześnie stale współpracował z licznymi czasopismami, m.in. z „Robotnikiem” (Warszawa, 1923-34), „Naprzodem” (1932-39) i „Okolicą Poetów” (1933-39). W 1936 otrzymał Srebrny Wawrzyn Polskiej Akademii Literatury oraz za całokształt twórczości literackiej nagrodę im. B. Prusa, ufundowaną przez Lubelski Związek Pracy Kulturalnej. W czasie okupacji niemieckiej przebywał nadal w Chełmie. W czerwcu 1941 został aresztowany i osadzony na zamku w Lublinie, a następnie wywieziony do obozu w Sachsenhausen, w którym był więziony do lutego 1942. Po powrocie ukrywał się na wsi i brał udział w tajnym nauczaniu w Sawinie i w Chełmie. Po wyzwoleniu w lipcu 1944, pracował do 1949 jako nauczyciel w Liceum Pedagogicznym w Chełmie. W sierpniu 1944 uczestniczył w organizowaniu Związku Zawodowego Literatów Polskich w Lublinie i wszedł w skład zarządu. W 1945-52 był kierownikiem dodatku literackiego „Tydzień Literacki”do lubelskiego dziennika „Sztandar Ludu”. Od 1945 należał do redakcji „Kameny” (Chełm, następnie Lublin), początkowo jako redaktor naczelny, a w 1952-62 jako członek kolegium redakcyjnego. Jednocześnie publikował w „Odrodzeniu” (1945-48), „Warszawie” (1946-48). W 1949 otrzymał nagrodę czechosłowacką i polską za przekłady z poezji czeskiej i słowackiej. W tymże roku został sekretarzem, następnie wiceprezesem, a w 1957 prezesem Oddziału Lubelskiego Związku Literatów Polskich (ZLP); w kolejnych kadencjach był ponownie wiceprezesem. W 1950-52 należał do grupy literackiej Załoga Nr 1, działającej przy ZLP, zajmującej się przekładami z literatury rosyjskiej. W 1953-64 był kierownikiem artystycznym lubelskiego oddziału Artosu (później Estrady). W tym czasie kontynuował współpracę z „Kameną”, ogłaszając wiersze, artykuły i liczne przekłady (m.in. w 1962 stały felieton pt. Widzi mi się i ceterum censeo); publikował też w „Kurierze Lubelskim” (stale w 1957-64) i wydawanym w Czeskim Cieszynie „Zwrocie” (stale w 1961-68). Za działalność literacką, pedagogiczną i społeczną otrzymał m.in. nagrodę Ministra Kultury i Sztuki (1967), Lubelską Nagrodę Literacką (1972). Odznaczony m.in. Krzyżem Kawalerskim (1954) i Krzyżem Oficerskim (1959) Orderu Odrodzenia Polski. Zmarł 6 września 1973 w Lublinie; pochowany tamże na cmentarzu przy ul. Lipowej. .