JASTRZĘBIEC-KOZŁOWSKI Czesław

Urodzony 31 grudnia 1894 w Krzemieńcu; syn Michała Jastrzębca-Kozłowskiego, lekarza okulisty, i Zofii z Zelenayów, dentystki. W 1897-19 mieszkał w Kijowie. W wyniku upadku z konia w ósmym roku życia uległ postępującemu niedowładowi urazowemu. Wyjeżdżał na krótkie pobyty lecznicze do Austrii, Niemiec, Szwajcarii i Włoch. Mimo powiększającego się kalectwa ukończył filologiczne Gimnazjum Stepowicza w Kijowie. Samodzielnie odbywał studia w zakresie nauk filozoficznych oraz opanował kilka języków obcych: rosyjski, francuski, angielski, esperanto, ukraiński, niemiecki i włoski. Debiutował w 1912 jako tłumacz przekładem wiersza Z. Krasińskiego Jeszcze kielich mojej doli... na język esperanto (Pokalo del'vivo), opublikowanym na łamach „Pola Esperantisto” (nr 12). W tym samym roku drukował wiersze i artykuły w języku esperanto w czasopismach zagranicznych. W 1915 założył w Kijowie czasopismo „Pióro” (tu m.in. przekład polski utworów Edgara Allana Poego: Kruk i Milczenie). W 1919-20 mieszkał w Warszawie, a od 1920 w Sosnowcu. Przykuty przez ponad czterdzieści lat do łóżka rozwijał twórczość poetycką i przekładową. W 1923 został członkiem Związku Zawodowego Literatów Polskich. W 1925 osiedlił się na stałe we Włochach pod Warszawą. W 1926 ożenił się z Zofią Hulanicką. Artykuły, recenzje literackie, wiersze i przekłady z języka angielskiego, francuskiego, rosyjskiego i ukraińskiego ogłaszał m.in. w czasopismach: „Tygodnik Ilustrowany” (1922-29), „Wiadomości Literackie” (1925-35, z przerwami), „Gazeta Literacka (1926-27, 1932-34), Świat Kobiecy” (1927-31), „Lwowskie Wiadomości Muzyczne i Literackie” (1927-32), „Tęcza” (1927-33). Za przekłady poezji jugosłowiańskiej na język polski został odznaczony w 1932 jugosłowiańskim Orderem św. Sawy. W 1932-39 należał do zespołu redakcyjnego dwutygodnika „Zet”, którego celem było propagowanie mesjanistycznej filozofii absolutnej Józefa Marii Hoene-Wrońskiego. W 1938 współpracował z „Biuletynem Polsko-Ukraińskim” jako autor stałego cyklu felietonów pt. Kochany Jasio z Kijowa. W okresie międzywojennym był członkiem Polskiego PEN Clubu. W czasie okupacji niemieckiej, mieszkając nadal we Włochach, zajmował się studiami filozoficznymi; przygotował komentarz do doktryny Józefa Marii Hoene-Wrońskiego pt. Elementarz filozofii absolutnej oraz traktat Filozofia nieśmiertelności. Po wojnie od maja 1945 do maja 1948 prowadził dla Polskiego Radia tzw. nasłuch zagraniczny. Publikował m.in. w „Odrze” (1945-46), „Życiu Literackim” (1945-46), „Odrodzeniu” (1946, 1949), „Tygodniku Warszawskim” (1946-49), „Przyjaźni” (1950-51). Zmarł 14 czerwca 1956 we Włochach pod Warszawą.