JANOWSKI Jarosław

Urodzony 2 kwietnia 1903 w Stawiszczach na Kijowszczyźnie; syn Włodzimierza Janowskiego, prawnika, i Kazimiery z Mazarakich. Uczęszczał do szkół w Kijowie, a potem w Zakopanem. W 1920 jako ochotnik brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej. W 1921 zdał maturę w gimnazjum realnym w Zakopanem i rozpoczął studia z zakresu filologii polskiej na Uniwersytecie Jagiellońskim. W 1921-25 był prezesem akademickiego koła literacko-artystycznego Helion (1921-25). Debiutował w 1922 na łamach „Głosu Narodu” (nr 33-35) jako krytyk literacki artykułem Nie ostoimy się. (Rys charakterystyczny poezji futurystycznej w Polsce) i jako poeta wierszem Żyć pełnią życia (nr 48); z pismem tym współpracował do 1926, publikując artykuły, recenzje literackie i filmowe, wiersze oraz nowele (m.in. rubryka Ze srebrnego ekranu). W 1924 przeprowadził się do Warszawy i kontynuował studia polonistyczne na Uniwersytecie Warszawskim (UW). Publikował w tym czasie m.in. w „Gazecie Literackiej” (1926-27; głównie sprawozdania teatralne). W 1926 zrezygnował ze studiów na UW i wyjechał w 1927 do Paryża, gdzie został słuchaczem w École des Hautes Études Sociales. W 1929, po ukończeniu tej uczelni i powrocie do Warszawy, rozpoczął pracę dziennikarską w redakcji „Tygodnika Ilustrowanego” (1929-34), a potem także miesięcznika „Naokoło świata” (1931-34). Ogłaszał nadto (także pod pseudonimami) artykuły i recenzje z dziedziny literatury, teatru oraz filmu, wiersze, nowele, teksty publicystyczne, felietony i reportaże z imprez sportowych m.in. w „Dzienniku Poznańskim” (1929), „Prasie” (1930-31), „Przeglądzie Sportowym” (1930-31), „Czasie” (1934-37; w 1936 redaktor działów kulturalno-literackiego i sportowego; m.in. stała rubryka Świat książki) i „Kulturze” (1936-37); był korespondentem paryskiego pisma „Cinemode”. W 1930 został członkiem Oddziału Warszawskiego Związku Zawodowego Literatów Polskich. Ożenił się z Bożeną Głuską. W 1935 współpracował z Polską Agencją Publicystyczną. Około 1937 przeniósł się do Krakowa, gdzie wszedł w skład zespołu redakcyjnego „Ilustrowanego Kuriera Codziennego” (1936-39); publikował w „Asie” (1937-39), „Pionie” (1937; tu recenzje w rubryce Świat książek) i „Kurierze Literacko-Naukowym” (1937-39). Podczas II wojny światowej przebywał do 1941 w zajętym przez Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich Lwowie, a po wkroczeniu tam wojsk niemieckich w Warszawie. Po wojnie w 1945 mieszkał w Łodzi; zajmował się dziennikarstwem i rozwijał twórczość literacką. Był zatrudniony w redakcjach „Rzeczypospolitej” (1945) i „Tygodnika Demokratycznego” (1945-46; dział kulturalny). W 1946 zamieszkał ponownie w Krakowie i pracował w redakcji „Dziennika Polskiego”, a od 1947 do przejścia z powodu choroby na wcześniejszą emeryturę w „Echu Krakowa”. Zmarł 21 października 1959 w Krakowie.