JANASZEK-IVANIČKOVÁ Halina

Urodzona 12 grudnia 1931 w Warszawie, córka Wacława Piotra Janaszka, podpułkownika, inżyniera sapera, i Natalii Domicelli z domu Goździk. Po wybuchu wojny w 1939 utraciła kontakt z matką, która wyemigrowała do Kanady. W czasie okupacji niemieckiej przebywała w Warszawie. Po powstaniu warszawskim, w którym zginął jej ojciec, szef sztabu Kedywu Komendy Głównej Armii Krajowej, zastępca dowódcy zgrupowania „Radosław”, przez kilka miesięcy przebywała w Domu Dziecka w Miechowicach pod Bytomiem, a następnie w internacie przy państwowym gimnazjum w Bytomiu, gdzie ukończyła dwie klasy. W 1947 wzięta pod opiekę przez przyjaciół ojca, Jana Mazurkiewicza (Radosława) i jego żonę Marię, uczęszczała do Gimnazjum im. M. Curie-Skłodowskiej w Warszawie. W 1951 zdała maturę i rozpoczęła studia slawistyczne na Uniwersytecie Warszawskim (UW). Należała do Związku Młodzieży Polskiej. W czasie studiów wyszła za mąż za Słowaka, Kolomana Ivaničkę, wówczas studenta UW, później profesora Uniwersytetu Komeńskiego w Bratysławie (rozwód 1968). Po uzyskaniu w 1956 magisterium została skierowana przez Ministerstwo Szkolnictwa Wyższego do pracy jako lektor języka i literatury polskiej na Uniwersytecie Komeńskiego w Bratysławie. Debiutowała w 1956 pracą o Marku Hłasce pt. Pozoruhodný début mladého pol'ského autora, opublikowaną w piśmie „Kultúrny Život” (nr 47). W 1957 uczestniczyła w organizowaniu na Uniwersytecie Komeńskiego czteroletniego studium polonistycznego, dla którego opracowała program dydaktyczny, a następnie prowadziła wykłady i seminaria. W 1965 otrzymała tam stanowisko adiunkta. W 1967 doktoryzowała się w Instytucie Badań Literackich (IBL) Polskiej Akademii Nauk (PAN) na podstawie pracy Problem inteligenta w twórczości Stefana Żeromskiego (promotor prof. Stefan Żółkiewski). W tymże roku została członkiem L'Association Internationale de Littérature Comparée. Publikowała prace krytycznoliterackie i naukowe w czasopismach: „Kultúrny Život”, „Slovenské Pohl'ady”, „Slavica Slovaca”, „Predvoj”, „Slavia”, „Práca” oraz posłowia i wstępy do słowackich przekładów pisarzy polskich. Założyła Koło Miłośników Kultury Polskiej przy Ośrodku Kultury Polskiej w Bratysławie. Zajmowała się pracą przekładową z języków czeskiego i słowackiego. Od 1971 należała do Związku Literatów Polskich. W 1973 uzyskała habilitację na Uniwersytecie Komeńskiego w Bratysławie na podstawie pracy Dwa modele inteligenta w polskiej prozie na przełomie XIX wieku. W 1974 powróciła do Warszawy i rozpoczęła pracę w Zakładzie Słowianoznawstwa (od 1978 Instytut Słowianoznawstwa) PAN na stanowisku docenta, początkowo jako kierownik Pracowni Współczesnych Literatur Zachodnio- i Południowosłowiańskich, a od 1978 Zakładu Literatur Słowiańskich (później Zakład Literatur Słowiańskich i Komparatystyki Literackiej, do 1989) i Pracowni Literatur Zachodniosłowiańskich (do 1984). Od 1975 była powoływana do Komitetu Słowianoznawstwa PAN. W 1975-77 wchodziła w skład Rady Naukowej Zakładu Słowianoznawstwa, a od 1978 Instytutu Słowianoznawstwa PAN (w 1987-89 przewodnicząca Rady). W 1974-77 współpracowała z „Nowymi Książkami”, zamieszczając tam recenzje m.in. z literatury czeskiej i słowackiej. Od 1977 była członkiem komitetu redakcyjnego „Pamiętnika Słowiańskiego” i „Biuletynu Slawistycznego” (od 1984 redaktor naczelny obu tych pism, do 1989 „Biuletynu”, do 1990 „Pamiętnika”). W 1978 weszła w skład komitetu redakcyjnego serii wydawniczej Instytutu Słowianoznawstwa PAN Slavica. W 1978 została członkiem Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. Od 1979 uczestniczyła w pracach Komisji Wielostronnej Współpracy Naukowej Akademii Nauk Krajów Socjalistycznych; do 1984 jako członek Czechosłowackiej Grupy Roboczej. W 1983 otrzymała tytuł profesora nadzwyczajnego. W 1984 została powołana na członka Krajowej Komisji Problemowej Wielostronnej Współpracy Naukowej Akademii Nauk Krajów Socjalistycznych opracowującej zagadnienie Prawidłowości rozwoju literatury światowej i była w niej koordynatorem grupy polskiej. W 1984-87 pełniła funkcję zastępcy dyrektora Instytutu Słowianoznawstwa. W 1985-89 wchodziła w skład kolegium redakcyjnego „Pamiętnika Literackiego”. Otrzymała nagrodę „Trybuny Ludu” I stopnia (1985) oraz wyróżnienia Ministerstwa Kultury i Sztuki Czeskiej Republiki Socjalistycznej (m.in. Złoty Medal im. K. Čapka). W 1985-89 była członkiem Rady Naukowej IBL PAN, w 1987-89 Komitetu Nauk o Literaturze Polskiej PAN, w 1988-91 Komisji Komparatystycznej Międzynarodowego Komitetu Slawistów. Po wygraniu międzynarodowego konkursu, ogłoszonego przez japońskie Ministerstwo Edukacji, od czerwca do grudnia 1988 była profesorem (visiting professor) w Slavic Research Center na Hokkaido University w Sapporo w Japonii. W 1989-90 przewodniczyła Krajowej Komisji Problemowej Wielostronnej Współpracy Naukowej Akademii Nauk Krajów Socjalistycznych. W 1992 uzyskała tytuł profesora zwyczajnego. W latach 1992-2002 była profesorem na Uniwersytecie Śląskim (UŚl.), kierownikiem Zakładu Literatur Zachodniosłowiańskich. Zainicjowała Międzynarodową Sieć Naukową afiliowaną przy UW, którą następnie kierowała. Była członkiem International Association of Comparative Literature (ICLA) i Federation Internationale de Langues et Littératures Modernes (FILLM). W październiku 2002 przeszła na emeryturę na UŚl. i rozpoczęła pracę w Mazowieckiej Wyższej Szkole Humanistycznej i Pedagogicznej w Łowiczu jako kierownik Katedry Literatury Polskiej. W 2003 została przewodniczącą Komisji Badań Porównawczych Literatur Słowiańskich przy Międzynarodowym Komitecie Slawistów. Odznaczona Złotym Krzyżem Zasługi (1983) oraz Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (2002). Zmarła 12 czerwca 2016 w Warszawie; pochowana tamże na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach.