BIO
Urodzona 22 lutego 1902 w Nowinkach na Białorusi; córka Ludwika Sarnackiego, nadleśniczego, i Heleny z Terajewiczów. Początkowo uczyła się w domu, następnie kolejno w Wilnie, w polskiej szkole Julii Maciejewiczowej, i w Mińsku w Szkole im. E. Plater, gdzie w 1920 uzyskała świadectwo dojrzałości. W tymże roku rozpoczęła studia na Wydziale Humanistycznym Uniwersytetu Warszawskiego, od 1921 studiowała polonistykę na Uniwersytecie Stefana Batorego w Wilnie. W 1923 wyszła za mąż za Witolda Andrzejewskiego, oficera. W 1925-32 była nauczycielką języka polskiego w Nieświeżu i równocześnie kontynuowała przerwane studia, w 1929 uzyskała magisterium. Po przeniesieniu się w 1932 do Łukowa uczyła w tamtejszym Państwowym Gimnazjum im. T. Kościuszki, a w 1935 została dyrektorką Państwowego Gimnazjum Koedukacyjnego w Tomaszowie Lubelskim. W 1936 w związku z procesem uczniów komunistów (w którym zeznawała jako świadek obrony) została przeniesiona do Lublina, następnie do Radomia, gdzie do wybuchu II wojny światowej była nauczycielką języka polskiego w Gimnazjum i Liceum im. J. Kochanowskiego. W 1937 wyszła za mąż za sędziego Tadeusza Gałeckiego (zginął rozstrzelany w Gross-Rosen). W okresie okupacji niemieckiej przebywała nadal w Radomiu i brała udział w tajnym nauczaniu; w 1941 została dyrektorką tajnego Gimnazjum i Liceum im. J. Kochanowskiego. Po wojnie kontynuowała pracę pedagogiczną jako wicedyrektorka IV Państwowego Gimnazjum i Liceum im. E. Sczanieckiej w Łodzi (1946-47), a następnie wizytator szkół średnich i naczelnik wydziału w Kuratorium Łódzkim. W 1946 wyszła za mąż za Jerzego Jackiewicza, prokuratora. W tym czasie rozpoczęła też działalność społeczno-polityczną. Należała do Polskiej Partii Robotniczej (od 1948 Polskiej Zjednoczonej Partii Robotnicze). Była współorganizatorką i członkiem Zarządu Instytutu Naukowo-Społecznego w Radomiu. Współpracowała ze Związkiem Młodzieży Polskiej, była naczelnikiem Służby Polsce. W 1949, po przeniesieniu do Warszawy została naczelnikiem Wydziału Wychowania w Ministerstwie Oświaty. W 1949-53 należała też do redakcji czasopisma „Szkoła i Dom”. Oddelegowana w 1953 do redakcji „Głosu Nauczycielskiego”, kierowała działem szkolno-pedagogicznym; tu też do 1957 publikowała artykuły, felietony i opowiadania (również pod pseudonimem Andrzej Drzazga). W tym okresie zaczęła pisać dla młodzieży; w 1955 opublikowała pierwszą swoją powieść Wczorajsza młodość. W 1957 powróciła do pracy w szkolnictwie i objęła stanowisko kierownika Wydziału Filologii Polskiej w Studium Nauczycielskim nr 1 w Warszawie. Była aktywnym działaczem Towarzystwa Szkoły Świeckiej. Równocześnie kontynuowała pracę literacką i publicystyczną, współpracując z redakcją czasopisma „Na przełaj” (w 1957-67 stały cykl felietonów pod pseudonimem Ewa). W 1962 została członkiem Związku Literatów Polskich. Po przejściu na rentę w 1966 kontynuowała twórczość literacką i publicystyczną. Odznaczona m.in. Orderem Sztandaru Pracy II klasy (1964), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1974). Zmarła 31 grudnia 1976 w Podkowie Leśnej; pochowana na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie.
Twórczość
1. Romantyzm – Pozytywizm – Młoda Polska. Notatnik historyczno-literacki. [B. m.:] Poligrafika 1947, 60 s.
2. O regulaminie uczniowskim. Warszawa: Zarząd Główny Towarzystwa Przyjaciół Dzieci 1951, 34 s. Wyd. 2 Warszawa: Państwowe Zakłady Wydawnictw Szkolnych 1953.
3. O szczęście naszych dzieci. (Jak wychowywać dzieci na patriotów). Warszawa: Towarzystwo Wiedzy Powszechnej 1954, 24 s., powielone.
4. O szczęście naszych dzieci. Warszawa: Wiedza Powszechna 1954, 54 s.
5. Jak zdobyć zaufanie i szacunek dziecka. Warszawa: Wiedza Powszechna 1955, 119 s.
6. Wczorajsza młodość. [Powieść]. Warszawa: Nasza Księgarnia 1955, 347 s. Wyd. nast. tamże: wyd. 2 1956, wyd. 3 1960, wyd. 4 1965, wyd. 5 1968, wyd. 6 1972, wyd. 7 1988.
7. Kiedy dzieci słuchają i szanują rodziców. Warszawa: Wiedza Powszechna 1957, 56 s.
8. O czym chcą wiedzieć dziewczęta. Warszawa: Państwowe Zakłady Wydawnictw Lekarskich 1957, 43 s. Wyd. nast. tamże: wyd. 2 1958, wyd. 3 1959, wyd. 4 1960, wyd. 5 1961, wyd. 6 1964.
Przekłady
rosyjski
9. Dziewczęta szukają drogi. [Powieść]. Warszawa: Nasza Księgarnia 1958, 357 s. Wyd. 2 tamże 1961.
10. Listy o trudnym dojrzewaniu. Warszawa: Towarzystwo Szkoły Świeckiej i Nasza Księgarnia 1961, 166 s.
11. Tancerze. [Powieść]. Warszawa: Nasza Księgarnia 1961, 248 s. Wyd. nast. tamże: wyd. 2 1969, wyd. 3 1972, wyd. 4 1977.
12. Ratuj, Ewo!. [Poradnik]. Warszawa: Wydawnictwo Harcerskie 1963, 224 s. Wyd. nast. tamże: wyd. 2 poprawione 1964, wyd. 3 1966.
13. Pokolenie Teresy. [Powieść]. Warszawa: Nasza Księgarnia 1965, 271 s. Wyd. nast. tamże: wyd. 2 1966, wyd. 3 1969, wyd. 4 1971, wyd. 5 1974, wyd. 6 1981.
Przekłady
niemiecki
węgierski
14. Dwie miłości. [Powieść]. Warszawa: Czytelnik 1968, 214 s. Wyd. nast. tamże 1973.
15. Nie wierzę w bociany. Rozmowy z dziećmi o sprawach płci. Warszawa: Państwowe Zakłady Wydawnictw Lekarskich 1971, 101 s. Wyd. 2 tamże 1974.
16. Nocny koncert. [Powieść]. Warszawa: Czytelnik 1974, 222 s. Wyd nast.: wyd. 2 tamże 1977, [wyd. 3] Łódź: Cypniew 1997.
17. Jest nas dwoje. [Powieść]. Warszawa: Czytelnik 1976, 222 s.
Przekłady
czeski
Słuchowiska radiowe, m.in.
Przekłady
Omówienia i recenzje
• Ankieta dla IBL PAN ok. 1960.
