HÜBNER Zygmunt

Urodzony 23 marca 1930 w Warszawie; syn Zygmunta Hübnera, prawnika, i Zofii Julii z Lipińskich. W czasie okupacji niemieckiej przebywał w Warszawie; od 1943 należał do Szarych Szeregów. W czerwcu 1944 wyjechał na wieś w Opoczyńskie, skąd wrócił do stolicy w maju 1945. Uczęszczał do Gimnazjum im. S. Staszica (1945-47), a następnie uczył się w Liceum im. J. Słowackiego, gdzie w 1948 uzyskał maturę. Działał społecznie w organizacjach Polskim Czerwonym Krzyżu i Young Men's Christian Association. W 1948 rozpoczął studia z zakresu historii sztuki na Uniwersytecie Warszawskim (zrezygnował w 1950) i równocześnie na Wydziale Aktorskim Państwowej Wyższej Szkoły Aktorskiej (PWST) w Warszawie (późniejszej Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej im. A. Zelwerowicza). Był członkiem Związku Akademickiej Młodzieży Polskiej (od 1948), potem Związku Młodzieży Polskiej, brał udział w pracach Zarządu Głównego Zrzeszenia Studentów Polskich. W 1951-52 prowadził na PWST wykłady z historii teatru. Po uzyskaniu dyplomu w 1952 występował przez kilka miesięcy w Teatrze Ludowym, a potem podjął studia na Wydziale Reżyserskim PWST, które łączył z pracą na scenie w Teatrze Polskim. Debiutował jako publicysta teatralny w 1952 artykułem pt. Nasz Teatr — Studio, zamieszczonym na łamach „Po prostu” (nr 21). Recenzje i artykuły teatralne publikował w „Sztandarze Młodych” (1953-55) i w „Trybunie Wolności” (1954-55; pod pseudonimem Jan Sulicki). W 1955 ożenił się z Mirosławą Dubrawską, aktorką. W tymże roku przeniósł się do Gdańska, gdzie debiutował jako reżyser w Teatrze Wybrzeże. W 1956 uzyskał dyplom ukończenia Wydziału Reżyserskiego PWST. Na przełomie 1956/57 wyjechał na czteromiesięczne stypendium Międzynarodowego Instytutu Teatralnego (ITI) przy UNESCO do Paryża, Londynu i Rzymu; nadsyłał stamtąd regularne korespondencje do tygodników „Nowe Sygnały” i „Po prostu”. W 1958 objął stanowisko kierownika artystycznego Teatru Wybrzeże. W 1960 otrzymał nagrodę Miejskiej Rady Narodowej w Gdańsku. W sezonie 1961/62 był reżyserem w Teatrze Polskim w Warszawie. W 1962 podjął pracę we Wrocławiu jako dyrektor Teatru Polskiego i zarazem kierownik artystyczny Państwowych Teatrów Dramatycznych. W 1963 został kierownikiem artystycznym, a także reżyserem Starego Teatru im. Heleny Modrzejewskiej w Krakowie. Za działalność w tej placówce otrzymał w 1967 nagrodę Ministra Kultury i Sztuki III stopnia; w następnym roku został wyróżniony nagrodą miasta Krakowa w dziedzinie kultury. Równocześnie reżyserował spektakle dla Polskiego Radia i Telewizji; występował również jako aktor teatralny i filmowy. Kontynuował twórczość literacką i publicystyczną. Felietony i artykuły o sztuce teatru publikował m.in. w „Odrze” (1960-64), „Dialogu” (od 1966) i w „Teatrze” (1969-77). W 1969 zrezygnował z prowadzenia Starego Teatru i nie związany etatowo z żadną sceną, reżyserował spektakle m.in. w Teatrze Wybrzeże w Gdańsku, Teatrze Nowym w Łodzi, Teatrze Dramatycznym w Warszawie. Za reżyserię Ulissesa J. Joyce'a w Teatrze Wybrzeże otrzymał w 1971 Order Stańczyka przyznawany przez redakcję „Literatury”. W 1970 objął stanowisko sekretarza generalnego Polskiego Ośrodka ITI. W tym samym roku wszedł w skład zespołu pedagogicznego PWST (od 1972 prodziekan Wydziału Reżyserii Dramatu, od 1975 dziekan). Za całokształt pracy scenicznej otrzymał w 1971 nagrodę Klubu Krytyki Teatralnej Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich (SDP) im. Boya. Współpracował jako reżyser z warszawskim Teatrem Współczesnym (1972-74) i Teatrem Telewizji. Od 1974 był dyrektorem Teatru Powszechnego w Warszawie. Wyjeżdżał dwukrotnie do Stanów Zjednoczonych: w 1976 na zaproszenie Georgia State University, gdzie prowadził zajęcia z aktorami oraz zajmował się reżyserią, wygłosił nadto kilka wykładów na uniwersytetach w Teksasie i Miami oraz w 1980 w Nowym Jorku i na Festiwalu Nowych Sztuk Amerykańskich w Louisville. W 1978 otrzymał nagrodę Klubu Krytyki Teatralnej SDP im. L. Schillera za reżyserię Zemsty A. Fredry, w 1979 nagrodę Prezesa Rady Ministrów I stopnia za twórczość artystyczną w dziedzinie teatru. W 1981 został mianowany profesorem nadzwyczajnym w zakresie historii i teorii literatury polskiej. W 1983 otrzymał nagrodę Przewodniczącego Komitetu do Spraw Radia i Telewizji I stopnia za reżyserię Nie-Boskiej komedii Z. Krasińskiego (ponownie w 1987), w 1988 nagrodę Prezydenta miasta stołecznego Warszawy. Odznaczony m.in. Złotym Krzyżem Zasługi (1965), Krzyżem Kawalerskim (1969) i Krzyżem Oficerskim (1978) Orderu Odrodzenia Polski, odznaką Zasłużony Działacz Kultury (1969). W 1989 Zmarł 12 stycznia 1989 w Warszawie; pochowany tamże na Cmentarzu Powązkowskim.
W 1989 przyznano mu pośmiertnie nagrodę im. K. Swinarskiego za sezon 1988/89. W tymże roku imię Z. Hübnera nadano Teatrowi Powszechnemu w Warszawie.