HOŁYŃSKA Małgorzata

Urodzona 18 września 1916 w Piotrogrodzie (obecnie Sankt Petersburg); córka Aleksandra Wachniewskiego, inżyniera, i Elżbiety z Bielawskich, chemiczki. Jako małe dziecko przyjechała wraz z rodzicami do Polski. W 1935 ukończyła humanistyczne gimnazjum Zofii Kurmanowej w Warszawie i podjęła studia polonistyczne na Uniwersytecie Warszawskim. Debiutowała w 1937 wierszem Chwila przed burzą, opublikowanym w czasopiśmie „Na szerokim świecie” (nr 43), z którym następnie nawiązała bliższą współpracę. Wybuch II wojny światowej zastał ją na Wileńszczyźnie. W październiku 1939 wyszła za mąż za wojskowego, Edwarda Hołyńskiego, i zamieszkała w Wilnie. W okresie istnienia państwa Litewskiego, a następnie Litewskiej Socjalistycznej Republice Radzieckiej pracowała jako nauczycielka w szkole średniej oraz współpracowała z miejscową rozgłośnią radiową, opracowując słuchowiska i audycje wierszowane (pod pseudonimem Stasys Gromnis). W czasie okupacji niemieckiej pracowała fizycznie. Aresztowana przez gestapo w 1944 pod zarzutem udziału w tajnym nauczaniu, po dwóch miesiącach więzienia na Łukiszkach w Wilnie i w Praweniszkach pod Kownem, została wywieziona na roboty przymusowe do Cherbourga nad kanałem La Manche. W maju 1944 wraz z obozem pracy została przeniesiona do Niemiec. Po zakończeniu wojny podjęła pracę w Polskim Czerwonym Krzyżu na terenie Francji (Salies-du-Salate, Górna Garonna). W 1946 ogłaszała utwory prozą i wiersze w czasopiśmie „Razem młodzi przyjaciele” (Paryż). Latem tegoż roku powróciła do Polski i podjęła pracę w Ministerstwie Spraw Zagranicznych w Warszawie. Jako tłumaczka debiutowała w 1948 przekładem opowiadania Henri'ego Lecourtois Wraki, opublikowanym w tygodniku „Wieś” (nr 16). Od 1950 pracowała jako redaktor w Spółdzielni Wydawniczej „Czytelnik”; w 1975-88 pełniła funkcję kierownika redakcji romańskiej. Równocześnie kontynuowała twórczość literacką, publikując tłumaczenie wierszy i prozy francuskiej, brazylijskiej, portugalskiej i czeskiej na łamach różnych czasopism, a także własne opowiadania w „Za i przeciw” (1957-59) i „Panoramie” (1961-63; tu pod pseudonimem Dan O'Kinoto). W 1951 została członkiem Sekcji Tłumaczy przy Polskim PEN Clubie, a w 1965 członkiem Polskiego PEN Clubu. Przed 1953 współpracowała z „Gazetą Ludową,” m.in. jako współautorka (razem z Eugeniuszem Grudą) rubryki Przegląd międzynarodowy (podpisanej wspólnym pseudonimem: Mateusz Saliski). Od 1953 należała do Związku Literatów Polskich (do rozwiązania Związku w 1983). W 1954-58 była radną dzielnicy Warszawa-Śródmieście. Należała do Stowarzyszenia Pisarzy Polskich (od 1989). Odznaczona m.in. Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1977). Zmarła 11 lutego 2006 w Warszawie; pochowana tamże na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach.