HIŻ Tadeusz Leon

Urodzony 27 kwietnia 1883 w Warszawie; syn Józefa Hiża, urzędnika administracji rosyjskiej, i Leontyny z domu Kucz. Był wnukiem Karola Kucza, redaktora „Kuriera Warszawskiego”, bratankiem Tadeusza Hiża, współwłaściciela warszawskiej firmy wydawniczej „Turkułł i Hiż”. Jako małe dziecko wyjechał z rodzicami do Petersburga, gdzie następnie ukończył gimnazjum. Od 1902 studiował prawo na tamtejszym uniwersytecie. Brał udział w życiu społecznym polskiej młodzieży akademickiej; był członkiem zarządu i gospodarzem polskiej kuchni studenckiej. W 1907 został aresztowany za zorganizowanie wiecu. Pod koniec studiów przeniósł się do Moskwy, gdzie w 1909 złożył egzamin państwowy. W 1908 wspólnie z Remigiuszem Kwiatkowskim, Tadeuszem Micińskim i Zdzisławem Lednickim założył w Moskwie efemeryczne pisma literackie „Wzlot”, później „Głos Polski”. Po powrocie do Petersburga pracował jako dziennikarz w „Dzienniku Petersburskim”. Publikował też felietony i recenzje literackie w petersburskim „Kraju Codziennym”, a w 1911 wiersze w warszawskim „Tygodniku Ilustrowanym” i w 1913 „Złotym Rogu”. W 1915 ożenił się z Emilią Elżanowską, studentką Politechniki Petersburskiej, w późniejszych latach jedną z pierwszych w Polsce kobiet architektów. W 1920 powrócił wraz z rodziną do Warszawy, gdzie początkowo pracował jako radca prawny w Ministerstwie Przemysłu i Handlu. W 1921 został dziennikarzem w „Kurierze Porannym”, w którym do 1923 prowadził działy recenzji Notatki literackie i Z piśmiennictwa. Następnie współpracował z „Głosem Prawdy” (1927-29), po czym został pracownikiem sanacyjnej „Gazety Polskiej” (1928-39), w której ogłaszał stale felietony, recenzje literackie i sprawozdania sądowe w rubryce Niedole i smutki. Związał się z kręgiem cyganerii warszawskiej. Podczas okupacji niemieckiej przebywał nadal w Warszawie. Po powstaniu warszawskim zamieszkał w Krakowie, gdzie zmarł 31 grudnia 1945; pochowany tamże na cmentarzu Rakowickim.