HIEROWSKI Zdzisław

Urodzony 7 lipca 1911 we wsi Stubienko pod Przemyślem w rodzinie nauczycielskiej; syn Tadeusza Hierowskiego i Marii z Dobiaszów. W 1922 przeniósł się wraz z rodzicami na Śląsk. Do szkoły średniej uczęszczał kolejno w Przemyślu, w Katowicach (1922-24) i w Bąkowicach pod Chyrowem, gdzie w 1929 zdał maturę w Zakładzie Wychowawczym oo. Jezuitów. Następnie studiował polonistykę na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie. Debiutował w 1930 fragmentem wspomnień pt. W Tatrach, drukowanym w „Przeglądzie Chyrowskim” (nr 4). Za właściwy debiut uważał szkic Trzydziestolecie krakowskiej «Sceny Niezależnej», opublikowany w 1933 w „Kurierze Literacko-Naukowym” (nr 11); z pismem tym współpracował następnie do 1938. Po uzyskaniu magisterium w 1934 powrócił na Śląsk i zamieszkał w Siemianowicach. Do 1938 pracował w wojewódzkim okręgu Ligi Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej, pełniąc funkcję instruktora i referenta prasy i propagandy. W 1936-37 był redaktorem odpowiedzialnym wychodzącego w Katowicach miesięcznika (następnie dwutygodnika) „Kuźnica”. W 1938-39 pracował jako redaktor audycji aktualnych w wydziale programowym Rozgłośni Katowickiej Polskiego Radia. W tym czasie, wspólnie z Wilhelmem Szewczykiem i Janem K. Zarembą redagował miesięcznik literacki „Fantana” i należał do skupionej przy nim grupy literackiej. Zaczął ogłaszać pierwsze prace o literaturze czeskiej i słowackiej. Podczas okupacji niemieckiej mieszkał w Miechowie i pracował w spółdzielni rolniczo-handlowej. Równocześnie utrzymywał kontakt z ośrodkami konspiracyjnymi w Krakowie i Warszawie, uczestnicząc w przygotowaniach planów odbudowy radiofonii polskiej po wojnie. Po wyzwoleniu wrócił na Śląsk i od lutego 1945 do sierpnia 1946 był dyrektorem programowym Rozgłośni Katowickiej Polskiego Radia. W tym czasie zaczął tłumaczyć powieści i utwory sceniczne z literatury czeskiej i słowackiej. Brał czynny udział w organizowaniu życia literackiego i kulturalnego na Śląsku. W 1945 wspólnie z Wilhelmem Szewczykiem założył w Katowicach tygodnik „Odra” i do 1950 należał do jego zespołu redakcyjnego. Od 1945 był też członkiem Stronnictwa Demokratycznego oraz Związku Zawodowego Literatów Polskich (od 1949 Związku Literatów Polskich; ZLP); w 1945-49 pełnił wiele funkcji w Oddziale Śląskim Związku, m.in. był jego prezesem i organizatorem klubów literackich. W 1947-49 redagował serię wydawniczą Arkusz Śląski, a w 1947-48 był sekretarzem redakcji kwartalnika „Zaranie Śląskie.” Równocześnie w sezonie 1948/49 pracował jako kierownik literacki w Teatrze Polskim w Bielsku, a następnie do 1954 w Państwowej Operze Śląskiej w Bytomiu. W 1952-56 był naczelnym redaktorem kwartalnika „Śląsk Literacki”, w 1954-57 kierownikiem działu kulturalnego tygodnika „Panorama,” w 1957-58 członkiem redakcji „Magazynu Niedzielnego Trybuny Robotniczej” (w piśmie tym publikował do 1966; m.in. w 1958-63 stały felieton pt. Na widnokręgu). Nadto w 1958-60 był członkiem redakcji wrocławskiego tygodnika „Odra”. W 1958-66 redagował w „Roczniku Literackim” dział Literatura czeska i słowacka. Od 1959 był naczelnym redaktorem kwartalnika „Zaranie Śląskie”. Współpracował nadto z „Życiem Literackim” (1957-67) i „Poglądami” (1961-67). W 1958 ponownie został wybrany na prezesa Oddziału Katowickiego ZLP oraz na członka Komisji Zagranicznej i Stypendialnej Zarządu Głównego Związku. W 1958-60 był kierownikiem literackim Teatru Śląskiego im. S. Wyspiańskiego w Katowicach. Od września 1960 pracował w Śląskim Instytucie Naukowym w Katowicach jako kierownik Pracowni Historyczno-Literackiej. W 1962 uzyskał w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Opolu stopień doktora na podstawie pracy Problemy literatury śląskiej drugiej połowy XIX i XX wieku, napisanej pod kierunkiem prof. Stanisława Kolbuszewskiego. Od 1965 był redaktorem naukowym serii wydawniczej Pisarze śląscy XIX i XX wieku. Za przekłady z literatur czeskiej i słowackiej otrzymał w 1958 nagrodę Województwa Katowickiego, w 1966 przyznaną po raz pierwszy nagrodę Czeskiego Funduszu Literatury, w 1967 zaś nagrodę miesięcznika „Odra”. Odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi (1946), Krzyżem Oficerskim (1956) i Krzyżem Kawalerskim (1967) Orderu Odrodzenia Polski. Zmarł 14 grudnia 1967 w Katowicach.