HERBERT Edwin

Urodzony 24 października 1910 w Berlinie; syn Juliana Wojciechowskiego, nauczyciela gimnazjalnego, i Anny z domu Beerentsen, Dunki; ojciec Piotra Wojciechowskiego, prozaika. Dzieciństwo spędził w Poznaniu. Po powrocie matki do Danii i śmierci ojca w 1925 wychowywał się pod opieką ciotki, Walentyny Arendtowej. W 1919-27 uczęszczał do Gimnazjum im. K. Marcinkowskiego w Poznaniu, po czym studiował medycynę na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Poznańskiego. W 1927-33 należał do Związku Polskiej Młodzieży Demokratycznej. Debiutował w 1929 wierszem pt. Raca, opublikowanym w „Kurierze Literacko-Naukowym” (nr 11; podpisanym stale później używanym pseudonimem Edwin Herbert). Brał czynny udział w działalności towarzystwa artystycznego „Promethidion”. Był jednym z twórców powstałej w 1932 w Poznaniu grupy literackiej Klub Poetów „Prom”, a także jej nieregularnie wydawanego organu „Prom” (1932-33, 1935-38), które okresowo współredagował z Eugeniuszem Morskim (1932 nr 4-1936/37 nr 10) oraz serii „Biblioteka Promu”. Nadto ogłaszał sporadycznie wiersze, opowiadania i fragmenty prozy m.in. w „Tęczy” (1930-33), „Dzienniku Poznańskim” (1931-35), „Życiu Literackim” (1934), „Okolicy Poetów” (1936-37). Podjął także pracę przekładową z języka niemieckiego. Od 1932 był członkiem Związku Zawodowego Literatów Polskich. Po ukończeniu studiów w 1933 odbył roczną służbę wojskową, a następnie pracował do wybuchu wojny w Klinice Chorób Nerwowych i Umysłowych w Poznaniu. Poślubił koleżankę ze studiów, Zofię Kozłowską (rozwód ok. 1945). Po wybuchu II wojny światowej pełnił obowiązki komendanta wojskowej stacji ewakuacyjnej na linii Poznań-Pruszków, a także zorganizował Szpital dla Rannych Żołnierzy w Pruszkowie. W czasie okupacji niemieckiej mieszkał w Lublinie, od września 1939 do 1940 pracował w Wojewódzkim Szpitalu dla Psychicznie i Nerwowo Chorych w Choroszczy pod Białymstokiem, a następnie w Miejskim Szpitalu im. Jana Bożego w Lublinie. W sierpniu 1944 zgłosił się na ochotnika do Wojska Polskiego i został przydzielony do 62. Szpitala Ewakuacyjnego. W styczniu 1945 objął (w stopniu kapitana) obowiązki ordynatora oddziału neurologicznego szpitala w Oliwie, a później pełnił funkcję komendanta Wojskowego Sanatorium w Sopocie. W 1946 był przez kilka miesięcy lekarzem osobistym przewodniczącego Krajowej Rady Narodowej, Bolesława Bieruta. W 1947 został członkiem Polskiej Partii Robotniczej (w 1948-56 członek Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej). W tymże roku zawarł związek małżeński z Aleksandrą Zaliszówną. W następnych latach był służbowo kierowany do pracy we Wrocławiu (1947), w Poznaniu (1947-52), Krakowie (1952-56, od 1953 w stopniu pułkownika) i od 1956 ponownie w Poznaniu. Kontynuował twórczość literacką oraz przekładową z języka niemieckiego i norweskiego. W 1958 reaktywował wraz z niektórymi członkami przedwojennego „Promu” działalność grupy pod nazwą „Nowy Prom”. Działał w Oddziale Poznańskim Związku Literatów Polskich. W 1968 z powodu choroby serca przeszedł na emeryturę i zamieszkał w Kirach pod Zakopanem. Pracował jako konsultant neurolog szpitala w Zakopanem i rzeczoznawca sądowy w Poznaniu. Przez wiele lat wchodził w skład komitetu redakcyjnego miesięcznika „Zdrowie i Trzeźwość”. Odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1968). Zmarł nagle 10 sierpnia 1974 w czasie wycieczki w Tatry, pod Kozim Wierchem; pochowany w Zakopanem na cmentarzu przy ulicy Nowotarskiej.