HENNELOWA Józefa

Urodzona 1 kwietnia 1925 w Wilnie; córka Józefa Golmonta, krawca, i Jadwigi z Jachimowiczów. Do szkoły podstawowej i średniej uczęszczała w Wilnie, gdzie też przebywała w czasie II wojny światowej, kontynuując naukę na tajnych kompletach. Była członkiem tajnej organizacji harcerek. W 1946 przyjechała do Krakowa, gdzie od 1947 studiowała polonistykę na Uniwersytecie Jagiellońskim; w 1951 uzyskała magisterium. Równocześnie w 1948-53 pracowała w redakcji „Tygodnika Powszechnego” w Krakowie. Debiutowała w 1950 jako krytyk literacki, publikując na łamach tegoż tygodnika recenzję książki Jana Wilczka Nr 16 produkuje (nr 2; podpisana J.G.). W 1954 wyszła za mąż za Jacka Hennela, fizyka. W 1954-56 była pracownikiem krakowskiego oddziału Wydawnictwa Zakładu Narodowego im. Ossolińskich. W 1957 powróciła do pracy w „Tygodniku Powszechnym”, najpierw na stanowisku sekretarza redakcji, a następnie – zastępcy redaktora naczelnego. Na łamach tego pisma ogłaszała liczne recenzje literackie i teatralne, wywiady z pisarzami oraz artykuły na tematy społeczno-kulturalne i felietony (m.in. cykle: w 1970-76 Rubryka rodzinna, w 1976-81 Na co dzień i od święta, w 1990-93 Z domu i nie tylko); publikowała także w miesięczniku „Znak” (1952, 1957, 1964). W 1956 została członkiem Klubu Inteligencji Katolickiej (KIK), z czym wiązała się jej szeroko zakrojona w latach późniejszych działalność odczytowa w KIK-ach na terenie całego kraju oraz w duszpasterstwie akademickim. Utrzymywała stałe i liczne kontakty z zagranicznymi środowiskami katolickimi, m.in. brała udział w tzw. seminariach oświęcimskich organizowanych przez Pax Christi (Republika Federalna Niemiec) oraz w kongresach Pax Romana (w 1958 we Francji, w 1965 w Luksemburgu), a także w ruchu Sühnezeichen (Niemiecka Republika Demokratyczna). Od 1963 należała do Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich (w 1980-82 była członkiem Zarządu Oddziału Krakowskiego). Otrzymała nagrody Stowarzyszenia Filmowców Polskich (1978, 1980, 1981) za najlepsze artykuły o Festiwalu Filmów Krótkometrażowych w Krakowie. Artykuły publicystyczne oraz fragmenty prozy ogłaszała m.in. w wydawanych poza cenzurą czasopismach „Tygodnik Solidarność” (1981, tu cykl felietonów pt. Widziane z domu), „Miesięcznik Małopolski” (1983), „Obecność” (1984), „Przegląd Polityczny” (1985), „Vacat” (1985), „Promieniści” (1986, 1988), „Ogniwo” (1987). W 1981-82 pełniła funkcję zastępcy przewodniczącego Stowarzyszenia Opieki nad Więźniami „Patronat” oraz uczestniczyła w pracach Komisji Episkopatu Justitia et Pax. W 1985 opublikowała skonfiskowane przez cenzurę felietony z „Tygodnika Powszechnego” w niezależnym kwartalniku literackim „Puls”. Nadal była członkiem zespołu redakcyjnego „Tygodnika Powszechnego” i autorką stałego cyklu felietonów pt. Z domu i nie tylko (do 1996), następnie rozpoczęła nowy cykl Votum separatum. W 1989-93 była posłem na sejm z ramienia Komitetu Obywatelskiego Niezależnych Samorządnych Związków Zawodowych „Solidarność” w Krakowie. Odznaczona m.in. Złotym Krzyżem Zasługi (1974), medalem „Zasłużony dla Tolerancji”, przyznawanym przez Fundację Ekumeniczną „Tolerancja” (2002). Zmarła 22 sierpnia 2020 w Krakowie; pochowana tamże na Cmentarzu Rakowickim.