HAUPT Zygmunt

Urodzony 5 marca 1907 w Ułaszkowcach nad Seretem na Podolu; syn Ludwika Haupta, inspektora szkolnego, i Albiny z Mazurków, nauczycielki. Od śmierci matki w 1918 pozostawał pod opieką ciotki, Heleny Mazurek. Do szkoły podstawowej uczęszczał w Tarnopolu, a do gimnazjum w Jarosławiu. Egzamin maturalny zdał w I Gimnazjum we Lwowie. Studia rozpoczął na wydziale inżynierii Uniwersytetu Jana Kazimierza, a następnie w tymże roku akademickim przeniósł się na architekturę. W 1928 wyjechał do Paryża, gdzie zapisał się do Instytutu Urbanistyki na Sorbonie, ale zajmował się głównie twórczością malarską. W 1930 powrócił do Lwowa i poświęcił się malarstwu. Jako pisarz debiutował w 1938 opowiadaniem pt. Radio-Alameda wzywa P. B. G. na Pacyfiku, ogłoszonym na łamach krakowskiego tygodnika „As” (nr 34). W tym czasie został członkiem ugrupowania młodych poetów Rybałci oraz członkiem lwowskiego Związku Zawodowego Literatów Polskich. Sporadycznie recytował swoje utwory literackie na antenie Polskiego Radia. Po wybuchu II wojny światowej w 1939 brał udział w kampanii wrześniowej jako podporucznik w 10. Brygadzie Kawalerii. Następnie przedostał się przez Węgry do Francji, gdzie wstąpił do Wojska Polskiego i został skierowany do obozu w Coëtquidan. Po klęsce Francji w czerwcu 1940 ewakuowany do Wielkiej Brytanii, pełnił służbę jako oficer 1. Dywizji Pancernej najpierw w Gosford w Szkocji, później w Londynie. Powstałe w okresie wojny utwory prozatorskie ogłaszał w „Dzienniku Żołnierza” (Szkocja, 1941) oraz w wydawanych w Londynie pismach „Polska Walcząca” (1941), „Wiadomości Polskie” (1943-44) i „Nowa Polska” (1944-45). We wrześniu 1944 ożenił się z Edith Norris, Amerykanką. Po demobilizacji osiadł w 1946 wraz z rodziną na stałe w Stanach Zjednoczonych. Początkowo mieszkał w Nowym Orleanie. W 1951 przeniósł się do Nowego Jorku, gdzie rozpoczął pracę w sekcji polskiej rozgłośni radiowej Głos Ameryki. Opowiadania oraz tłumaczenia poezji i prozy angielskiej i amerykańskiej publikował głównie na łamach paryskiej „Kultury” (1950-75) oraz londyńskich „Wiadomości” (1950-75, z przerwami), a także w nowojorskich „Tematach” (1962, 1969), przekłady zaś własnych utworów m.in. w „Paris Review” (1954-55). Nadal też malował i wystawiał obrazy m.in. w Baltimore i w Atlancie. Po objęciu w 1958 stanowiska redaktora miesięcznika „Ameryka” przeprowadził się do Waszyngtonu; w czasopiśmie tym pracował jako redaktor i tłumacz do przejścia w 1969 na emeryturę. W 1971 otrzymał nagrodę Fundacji im. Kościelskich w Genewie. Zmarł 10 maja 1975 w szpitalu w Winchester w stanie Wirginia; pochowany na cmentarzu Métairie w Nowym Orleanie.
W 1982 spuścizna literacka pisarza została przekazana do Stanford University w Kalifornii (USA).