HARTLEB Mieczysław Emil

Urodzony 24 listopada 1895 w Zbarażu; syn Adama Hartleba, inspektora szkolnego, i Antoniny z Gołębiowskich; brat Kazimierza Hartleba, historyka. Uczęszczał do VIII Gimnazjum we Lwowie. W 1912 otrzymał świadectwo dojrzałości i podjął studia polonistyczne na Uniwersytecie Lwowskim. Był stypendystą i współpracownikiem Zakładu Narodowego im. Ossolińskich. Po wybuchu I wojny światowej w 1914 wstąpił do Legionów Polskich i walczył w jednostkach liniowych. Debiutował w 1916 anonimowo wydanym tomem pt. Opowieści żołnierskie, do którego weszły opowiadania napisane podczas pobytu w szpitalu polowym. W 1918-19 był adiutantem gen. Władysława Sikorskiego na froncie lwowskim. Służbę wojskową łączył z pracą publicysty i korespondenta wojennego; publikował m.in. opowiadania w „Wiarusie” (1919). W 1920 wznowił studia z zakresu filologii polskiej i historii sztuki na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie i po dwóch latach uzyskał stopień doktora filozofii na podstawie pracy Estetyka Jana Kochanowskiego. Cz. I. Stosunek poety do sztuki plastycznej. W tym czasie został członkiem Towarzystwa Literackiego im. A. Mickiewicza (skarbnik w 1922/23). Ogłaszał artykuły w gazetach lwowskich, m.in. w „Gazecie Porannej i Wieczornej” oraz „Wieku Nowym”; równocześnie kontynuował badania naukowe. W 1922 przeprowadził się do Warszawy, gdzie kierował biurem prasowym w Prezydium Rady Ministrów, a następnie objął stanowisko sekretarza W. Sikorskiego, najpierw jako premiera (do 1923), a potem jako ministra spraw wojskowych (1924-25). W następnych latach zajął się wyłącznie pracą naukową, specjalizując się w zakresie literatury renesansu i baroku. W 1927 habilitował się, przedstawiając rozprawę pt. Nagrobek Urszulki. Studium o genezie i budowie «Trenów» Jana Kochanowskiego i objął katedrę historii literatury polskiej na Uniwersytecie Warszawskim. Odbył podróże naukowe do Włoch i Francji. Wyniki swoich prac publikował m.in. w „Pamiętniku Literackim” (1925/26-1927, 1929-1930) i „Ruchu Literackim” (1926-30). Równocześnie kontynuował współpracę z pismami warszawskimi, m.in. z „Kurierem Polskim” (1927-28, 1930), w których obok prac literackich zamieszczał również artykuły publicystyczne. Pracował nad monografią Stanisława Wyspiańskiego. Zmarł 1 maja 1935 w Otwocku.