BIO
Urodzony 10 kwietnia 1920 w Giszowcu (obecnie część Katowic); syn Wincentego Hajduka, górnika, i Marty z domu Żołna. Uczęszczał do Gimnazjum im. A. Mickiewicza w Katowicach, a następnie od 1936 w Warszawie, gdzie również ukończył kursy dla dziennikarzy przy Instytucie Nauk Społecznych. W 1938 rozpoczął pracę dziennikarską, drukując felietony w „Gościu Niedzielnym” i w „Asie”; za debiut literacki uważał odpowiadanie Zmierzch, ogłoszone w 1939 w czasopiśmie „Skawa” (nr 5-6). W czasie kampanii wrześniowej 1939 został wzięty do niewoli (jako jeniec cywilny) w Brześciu nad Bugiem i był więziony w obozach najpierw w Prabutach, a następnie w Olszynku. W listopadzie tegoż roku zbiegł z transportu i dotarł na Śląsk. W 1940 zaczął pracować w biurze starostwa w Będzinie. W sierpniu tego roku został aresztowany przez gestapo i osadzony w więzieniu na Radosze w Sosnowcu; zwolniony po kilku tygodniach przebywał w Giszowcu. W czerwcu 1941 został przymusowo wcielony do armii niemieckiej. Utrzymywał konspiracyjne kontakty z krakowskim ośrodkiem Armii Krajowej, aż do przerzucenia jego jednostki na Słowację. W grudniu 1944 dostał się do szpitala w Tarnowie, z którego na początku 1945 zbiegł i ukrywał się w domach Czechów i Słowaków. Po wyzwoleniu kierował księgarnią polską w Opolu i był korespondentem „Trybuny Robotniczej” i „Dziennika Zachodniego”. W 1945 ożenił się z Zofią z domu Paliwoda. Od 1946 współpracował z prasą opolską: w 1946 był zastępcą redaktora naczelnego „Nowin Opolskich”, w 1947 redaktorem naczelnym, w 1947-48 pracował w redakcji „Słowa Polskiego”, w 1949-51 kierował opolskim oddziałem „Trybuny Robotniczej”, w 1951-1955 był kierownikiem działu kulturalnego i redaktorem dodatku pt. „Głosy z nad Odry” do „Trybuny Opolskiej”, następnie do 1965 zastępcą redaktora naczelnego tego pisma. W 1953 za działalność publicystyczną otrzymał II nagrodę im. J. Bruna. W 1955 został członkiem Związku Literatów Polskich (ZLP). Był współinicjatorem reaktywowania Instytutu Śląskiego w Opolu. W 1956-57 przewodniczył prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej w Opolu, w 1957-82 — był posłem ziemi opolskiej na Sejm Polskiej Rzeczpospolitej Ludowej. W 1956-57 i 1966-80 wchodził w skład egzekutywy Komitetu Wojewódzkiego Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. W 1959 został prezesem Oddziału Opolskiego ZLP. W 1960-64 współredagował kolejne „Roczniki Ziem Zachodnich i Północnych”. W 1962-81 był przewodniczącym Frontu Jedności Narodu w Opolu, w 1963-82 członkiem Rady Naczelnej Towarzystwa Polonia, w 1966-70 członkiem prezydium Komitetu Organizacyjnego Spraw Niemcoznawczych w Instytucie Spraw Międzynarodowych, w 1970-82 zaś działał w Polskim Społecznym Komitecie Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie. Za działalność publicystyczną i społeczno-kulturalną otrzymał liczne nagrody, m.in. nagrodę miasta Opola (1969, 1980), nagrodę Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich im. B. Prusa (1984), nagrodę Rozgłośni Polskiego Radia i Ośrodka Telewizji w Opolu Antenka (1979). Odznaczony Krzyżem Kawalerskim (1955), Krzyżem Oficerskim (1961) i Krzyżem Komandorskim (1969) Orderu Odrodzenia Polski, Orderem Sztandaru Pracy I klasy (1972), Orderem Budowniczych Polski Ludowej (1974). Zmarł 25 listopada 1982 w Opolu; pochowany tamże na Cmentarzu Komunalnym.
Twórczość
1. Kartki z przeszłości ziemi opolskiej. [Publicystyka]. Opole: Wydawnictwo „Trybuny Opolskiej” 1952, 30 s.
2. W imię życia i pokoju. [Publicystyka]. Opole: Wojewódzki Komitet Wyborczy Frontu Narodowego [1952], 31 s.
3. My pamiętamy! [Publicystyka]. Opole: Wojewódzki Komitet Frontu Narodowego 1954, 50 s.
4. Opowieść o Ziemi Odrodzonej. Scenariusz filmu dokumentalnego. [Współautor:] J. Baranowski, Z. Kuźmiński. Ekranizacja 1954. [Informacja autora].
5. Fakty nie kłamią. [Publicystyka]. Opole: Instytut Śląski 1960, 14 s.
6. Gorycz ojcowizny. [Publicystyka]. Katowice: Wydawnictwo „Śląsk” 1960, 98 s.
Nagrody
7. Opolskie środowisko literackie. Opole 1961, 22 s. Instytut Śląski. Wyd. 2 uzupełnione i poszerzone tamże 1962.
8. Przesiedleńcy w nowym Bundestagu. [Publicystyka]. Opole: Instytut Śląski 1961, 29 s.
9. Ludzie ziem zachodnich i północnych. [Współautor:] S. Ziemba. Warszawa 1962, 385 s. Towarzystwo Rozwoju Ziem Zachodnich.
10. Arka Bożek. Katowice: Wydawnictwo „Śląsk” 1963, 93 s. Wyd. nast.: wyd. 2 poprawione i uzupełnione tamże 1973; wyd. [3] Warszawa: Państwowe Wydawnictwo „Iskry” 1975. Por. poz. ↑.
11. Rodowody rewizjonistów. [Publicystyka; współautor:] J. Bartosz. Katowice: Wydawnictwo „Śląsk” 1965, 262 s.
12. Ziemia Opolska. 1945-1965. [Album; współautor:] S. Popiołek. Oprac. graficzne: T. Grabowski. Katowice: Wydawnictwo „Śląsk” 1965, 157 s.
13. Rewizjoniści w Bundestagu. [Publicystyka]. Katowice: Wydawnictwo „Śląsk” 1966, 107 s.
14. Leksodroma. Śląsk — Brazylia. [Publicystyka]. Katowice: Wydawnictwo „Śląsk” 1968, 226 s.
15. Od „Nowin” do „Trybuny”. Z notatnika opolskiego redaktora. Katowice: Wydawnictwo „Śląsk” 1970, 216 s.
16. The nationalist lobby. [Współautor:] J. Bartosz. Przeł. S. Tarnawski. Warszawa: Interpress 1971, 170 s.
17. Kartoteka śmierci. Lista aresztowanych działaczy Dzielnicy I Związku Polaków w Niemczech w latach 1939-45. [Współautor:] S. Drozdowski, Z. Rusinek. Opole: Opolskie Towarzystwo Kulturalno-Oświatowe 1976, 146 s.
18. Pogmatwane drogi. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej 1976, 330 s. Wyd. nast. tamże: wyd. 2 poprawione 1979, wyd. 3 uzupełnione 1987.
19. Arka. (Scenariusz teatru dokumentalnego). „Wczoraj, Dziś, Jutro” 1978 nr 2 s. 44-54. Prapremiera: Opole, Estrada 1978. Por. poz. ↑.
20. Korzenie. Portrety opolskie. Katowice: Wydawnictwo „Śląsk” 1980, 185 s.
Zawartość
21. Góra Świętej Anny. [Szkic historyczny]. Warszawa: Nasza Księgarnia 1983, 73 s.
22. Nieznana karta tajnego frontu. [Publicystyka historyczna]. Do druku przygotowała i przypisami opatrzyła Z. Hajdukowa. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej 1985, 108 s.
Przekłady
Prace edytorskie i redakcyjne
Nagrody
Przekłady
niemiecki
Omówienia i recenzje
• Ankieta dla IBL PAN 1967.
