GUZY Piotr

Urodzony 15 maja 1922 w miejscowości Zawadzkie na Śląsku Opolskim (powiat Wielkie Strzelce); syn Juliusza Guzego, urzędnika pocztowego, i Marii z domu Zientek. W 1934-38 uczęszczał do Gimnazjum Ogólnokształcącego im. Księcia Jana Opolskiego, a następnie w 1938-39 kontynuował naukę w Liceum Pedagogicznym w Tarnowskich Górach. W trakcie nauki w Liceum Pedagogicznym odbył kurs przysposobienia wojskowego. We wrześniu 1939 został zmobilizowany, ale nie zdołał dołączyć do swego oddziału. Po inwazji Armii Czerwonej na Polskę 17 września przekroczył granicę rumuńską w Kutach nad Czeremszą i został internowany w obozie w Slatinie w pobliżu granicy węgierskiej, skąd po dwóch miesiącach udało mu się zbiec. Przedostał się przez Rumunię, Jugosławię i Grecję do Francji, gdzie wstąpił do Wojska Polskiego. W obozie w Coëtquidan w Bretanii ukończył podchorążówkę, został przydzielony do artylerii ciężkiej przeciwlotniczej i stacjonował w Saint Nazaire. W czerwcu 1940 po klęsce Francji został ewakuowany do Wielkiej Brytanii. Jako starszy strzelec z cenzusem służył w 1. Pułku Lekkiej Artylerii Przeciwlotniczej na terenie Szkocji. W 1942 zdał egzamin maturalny. W 1944 jako żołnierz 1. Dywizji Pancernej gen. Stanisława Maczka brał udział w walkach we Francji (pod Falaise), a następnie w Belgii i Holandii. Ciężko ranny pod Bredą (październik 1944) został przewieziony do Anglii i poddany amputacji nogi. Po wyjściu ze szpitala podjął w 1946 studia w zakresie ekonomii i nauk politycznych na Uniwersytecie Londyńskim. W tymże roku ożenił się z Angielką, Ishbel Frances Reynolds. Późną jesienią 1949 wraz z żoną i synem powrócił do Polski i zamieszkał w Tarnowskich Górach, gdzie pracował jako urzędnik w spółdzielni spożywców. W 1950/51 studiował na IV roku prawa Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu i uzyskał stopień magistra nauk ekonomiczno-politycznych. W 1951 przeniósł się do Poznania. Debiutował w 1952 opowiadaniem pt. Jędraszkowie, ogłoszonym na łamach „Nowego Świata” (dodatku do „Głosu Wielkopolskiego”; nr 14). Początkowo był członkiem Koła Młodych przy Oddziale Poznańskim Związku Literatów Polskich (ZLP), w 1955 zaś został członkiem ZLP. Prozę, artykuły publicystyczne i literackie, recenzje literackie i tłumaczenia prozy amerykańskiej publikował w „Nowym Świecie” (1952-53, 1956), „Gazecie Poznańskiej” i jej dodatku „Widnokrąg”, „Wsi” (1953) i „Wybojach” (1956). Od 1956 należał do zespołu redakcyjnego „Tygodnika Zachodniego”, w którym prowadził dział zachodni (tu też pod pseudonimem Argus; w 1957 cykl artykułów literackich pt. Na Zachodzie). W listopadzie 1957 wraz z rodziną przez Berlin wyjechał do Anglii. Początkowo zamieszkał w Leicester i pracował w biurze miejskiej gazowni. Następnie w listopadzie 1962 przeprowadził się do Reading pod Londynem, gdzie został zatrudniony w monitoringu radiowym BBC. W 1968 uzyskał obywatelstwo brytyjskie. W grudniu tegoż roku przeniósł się do Monachium i podjął pracę w Rozgłośni Polskiej Radia Wolna Europa na stanowisku redaktora dziennika radiowego. Kontynuując twórczość literacką publikował fragmenty prozy, artykuły i recenzje literackie w paryskiej „Kulturze” (1966-68, 1982-83) i londyńskich „Wiadomościach” (1969-73 z przerwami); w 1972 i 1973 otrzymał nagrodę „Wiadomości” za najlepsze utwory prozą drukowane na łamach pisma. We wrześniu 1977 po przejściu na wcześniejszą emeryturę przeprowadził się do Hiszpanii. Publikował fragmenty prozy w wydawanych w Paryżu „Zeszytach Literackich” (1984, 1999). Zmarł 24 lutego 2018 w Hiszpanii.