GÜNTHER Władysław

Urodzony 10 czerwca 1885 w Dołędze pod Krakowem w rodzinie ziemiańskiej. Studiował na uniwersytecie w Wiedniu (jeden rok), a następnie w Rzymie i w Paryżu, gdzie w 1908 doktoryzował się na Sorbonie w dziedzinie romanistyki na podstawie pracy L'oeuvre dramatique de Sedaine. Po powrocie do kraju nostryfikował doktorat na Uniwersytecie Jagiellońskim (UJ) w Krakowie i rozpoczął pracę nad rozprawą habilitacyjną, zamierzając uzyskać docenturę na romanistyce UJ. W sierpniu 1914 przebywał w Kotiużanach na Podolu i z chwilą wybuchu I wojny światowej został aresztowany; był więziony najpierw w Mohylewie, a następnie w Kijowie. Wiosną 1915 zesłany do Kazania, działał aktywnie w Komitecie Opieki nad zesłańcami i uchodźcami polskimi. Latem 1916 powrócił do Kijowa i tu nawiązał współpracę z Teatrem Polskim, którego kierownikiem artystycznym był Juliusz Osterwa. W listopadzie 1918 przyjechał do Warszawy i podjął pracę w Departamencie Politycznym Ministerstwa Spraw Zagranicznych (MSZ) jako referent do spraw Jugosławii. Od marca 1919 był delegatem MSZ przy alianckiej Komisji Plebiscytowej na Śląsku Cieszyńskim. W rok później powrócił do Warszawy i objął w MSZ stanowisko referenta do spraw czeskich. W lutym 1923, uzyskawszy urlop z MSZ, rozpoczął pracę w handlu zagranicznym. W czerwcu 1924 udał się jako radca poselstwa Rzeczypospolitej Polskiej (RP) do Ankary (Turcja). W lipcu 1926 objął to samo stanowisko przy Kwirynale w Rzymie. W listopadzie 1927 powrócił do Warszawy i wznowił pracę w MSZ na stanowisku naczelnika wydziału południowego. Od sierpnia 1931 do maja 1935 był posłem w Belgradzie. W kwietniu 1936 został delegowany jako radca poselstwa RP do Aten, równocześnie będąc od wiosny 1937 akredytowany jako poseł RP w Tiranie (Albania). Po wybuchu II wojny światowej organizował w Grecji pomoc dla polskich uchodźców cywilnych i wojskowych. W kwietniu 1941 został ewakuowany na Kretę, potem do Aleksandrii w Egipcie, skąd przez Afrykę Południową dotarł we wrześniu do Londynu. Po wojnie pozostał w Londynie i zajmował się pracą naukową i literacką. Liczne szkice, artykuły oraz recenzje literackie i teatralne publikował na łamach wydawanych w Londynie czasopism: „Wiadomości” (1950-73), „Orzeł Biały” (1952-74), „Dziennik Polski i Dziennik Żołnierza” (1952, 1963-74), „Życie” (1954-55) i „Tydzień Polski” (1964-72) oraz „Dodatek Tygodniowy Ostatnich Wiadomości” (Mannheim, 1954-55). W 1964 otrzymał nagrodę czytelników londyńskiego „Dziennika Polskiego i Dziennika Żołnierza”. Był członkiem Polskiego Towarzystwa Naukowego na Obczyźnie oraz profesorem Polskiego Uniwersytetu na Obczyźnie. Przez wiele lat sprawował funkcję wiceprezesa Związku Pisarzy Polskich na Uchodźstwie, będąc równocześnie redaktorem jego wydawnictw. Odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Polonia Restituta oraz wieloma orderami polskimi i zagranicznymi. Zmarł 27 marca 1974 w Londynie; po spopieleniu prochy zostały przewiezione do Polski i złożone w grobowcu rodzinnym w Krakowie.