GUILLEY-CHMIELOWSKA Halszka

Urodzona 9 grudnia 1915 w Sumach pod Charkowem w rodzinie inteligenckiej wywodzącej się z ziemiaństwa; córka Jana Chmielowskiego, urzędnika państwowego, i Janiny z domu Jaszczanin. Dzieciństwo spędziła w Kamieniu Podolskim, a od 1920 w Krakowie. Następnie przebywała kolejno w Kaliszu, Wilnie, Nowogródku, Łucku, Tarnopolu, Brześciu nad Bugiem, gdzie w 1934 ukończyła Gimnazjum Macierzy Szkolnej. W okresie nauki szkolnej należała do Związku Harcerstwa Polskiego. Debiutowała w 1935 felietonem pt. Precz z hipokryzją, ogłoszonym w miesięczniku „Kuźnia Młodych” (nr 6; podpisana Halszka Chmielowska). W tymże roku wraz z rodziną zamieszkała we Lwowie. W 1936 wyszła za mąż za Leszka Czarnika, lekarza. W 1936/37 studiowała historię sztuki na Uniwersytecie Jana Kazimierza, a następnie pracowała w Zakładzie Fotografii Artystycznej Huberta we Lwowie. Po wybuchu II wojny światowej i zajęciu Lwowa przez Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich, zagrożona aresztowaniem (po uwięzieniu przez NKWD w lutym 1940 męża, członka kierownictwa Szarych Szeregów na obszar wschodni, zamordowanego następnie w Brygidkach w 1941) przedostała się do Warszawy i włączyła się do pracy podziemnej organizacji Wolność. W jesieni 1941, po zajęciu terenów wschodnich przez Niemców powróciła do Lwowa i kontynuowała działalność konspiracyjną jako członek Związku Walki Zbrojnej, później Armii Krajowej. Aresztowana przez gestapo w 1942 została osadzona w niemieckim obozie pracy w Arnstadt i przez prawie trzy lata pracowała w fabryce amunicji (Polte Werk). Po wojnie, późną wiosną 1945, dotarła do Francji. Krótki czas przebywała w Paryżu, a następnie osiadła w Argelés-Gazost w Pirenejach, w pobliżu granicy hiszpańskiej. W 1945 wyszła za mąż za francuskiego robotnika, Roberta Guilleya. Za właściwy debiut uważa opowiadanie pt. Latarnicy w nowym wydaniu, opublikowane w 1960 w tygodniku „Kronika” (Londyn, nr 17), z którym później nawiązała ściślejszą współpracę. Reportaże publikowała też m.in. w londyńskim „Przeglądzie Powszechnym” i wydawanym we Francji „Narodowcu”. Zajmowała się także fotografią artystyczną, czego wynikiem było 15 indywidualnych wystaw jej prac fotograficznych, organizowanych w wielu pirenejskich miejscowościach uzdrowiskowych, uwieńczonych nagrodami i dyplomami. Pracowała społecznie w Association Catholique des Ouvriers, w Amnesty International (od 1979) oraz w Comité d'Aide pour la Pologne (od 1981). Zmarła 27 sierpnia 1999 w Argelés-Gazost we Francji.