GRZESIUK Stanisław

Urodzony 6 maja 1918 we wsi Małkowie pod Chełmem Lubelskim; syn Franciszka Grzesiuka, ślusarza, i Anny z Antoszkiewiczów. Od dzieciństwa mieszkał w Warszawie na Czerniakowie. Ukończył szkołę powszechną i od 1934 pracował w Państwowym Zakładzie Tele- i Radiotechnicznym, uczęszczając jednocześnie do dwuletniej Miejskiej Szkoły Zawodowej oraz przez rok na Państwowe Kursy Radiotechniczne. W czasie okupacji niemieckiej przebywał nadal w Warszawie i współpracował z organizacjami konspiracyjnymi, zajmując się dostarczaniem broni. W 1940 został aresztowany przez gestapo i wywieziony na przymusowe roboty do Nadrenii. Po nieudanej ucieczce został osadzony w obozie koncentracyjnym Dachau, następnie Mauthausen-Gusen, gdzie od wiosny 1944 należał do konspiracyjnej grupy lewicowej Związek Walki o Rzeczpospolitą Sprawiedliwą. Po wyzwoleniu powrócił w lipcu 1945 do kraju i pracował jako konwojent w Kuźni Raciborskiej, a po przyjeździe do Warszawy w lutym 1946 — jako robotnik w Stołecznym Przedsiębiorstwie Budowlanym. W tym czasie został członkiem Polskiej Partii Robotniczej. Pracował następnie w aparacie partyjnym i związkach zawodowych. W 1949-53 był wicedyrektorem do spraw polityczno-społecznych w Instytucie Hematologii i Krwiodawstwa w Warszawie, następnie pełnił funkcję kierownika administracyjnego w Centralnej Poradni Skórno-Wenerologicznej oraz w Miejskim Szpitalu Przeciwgruźliczym. Był też radnym w Stołecznej Radzie Narodowej. Debiutował w 1958 pamiętnikiem pt. Pięć lat kacetu; od 1959 występował w Polskim Radiu jako piosenkarz oraz w zespołach estradowych, popularyzując folklor Warszawy (przede wszystkim Czerniakowa). W 1960 został członkiem Związku Literatów Polskich. Ciężko chory na gruźlicę, zrezygnował z pracy zawodowej i w 1960 przeszedł na rentę. Zmarł 21 stycznia 1963 w Warszawie; pochowany tamże na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach.