BIO
Urodzony 29 sierpnia 1912 w Rawie Ruskiej; syn Antoniego Grodzickiego, urzędnika, i Józefy z Gieszkowskich. W związku z pracą ojca mieszkał kolejno w Łańcucie, Krościenku pod Krosnem, Borysławiu, Królewskiej Hucie (Chorzów), Bydgoszczy i Katowicach. Uczęszczał do czterech gimnazjów. Pierwszy artykuł opublikował w 1924 w powielanym szkolnym pisemku w gimnazjum matematyczno-przyrodniczym w Królewskiej Hucie. W 1930 zdał maturę w Gimnazjum im. A. Mickiewicza w Katowicach. Następnie studiował polonistykę na Uniwersytecie Jagiellońskim (UJ) w Krakowie; w 1934 uzyskał magisterium. W tymże roku debiutował artykułem Stefan Żeromski w poezji polskiej, zamieszczonym w „Kurierze Literacko-Naukowym” (nr 47). W 1934-36 studiował w Paryżu, Londynie, Berlinie i Monachium jako stypendysta Funduszu Kultury Narodowej. Po powrocie do kraju rozpoczął stałą pracę w dzienniku „Polonia” w Katowicach jako publicysta, recenzent teatralny i kierownik działu depesz (1936-39). Równocześnie był redaktorem technicznym w tygodniku „Zwrot”, w którym zamieszczał także recenzje i artykuły. W 1937 odbył trzymiesięczną praktykę w sekcji kulturalnej Wydziału Prasowego Ministerstwa Spraw Zagranicznych. W 1939 ożenił się z Zofią z domu Kapitain (rozwód 1946). Po wybuchu II wojny światowej przebywał we Lwowie. Po zajęciu Lwowa przez Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich zarabiał jako sprzedawca lodów. W czasie okupacji niemieckiej wyjechał w jesieni 1941 do Krakowa, gdzie pracował jako urzędnik w fabryce. Jednocześnie prowadził wykłady w tajnej szkole dziennikarskiej, a w 1944 uzyskał doktorat na podziemnym UJ na podstawie pracy pt. Żeromski jako impresjonista (promotor prof. Stanisław Pigoń, oficjalna promocja odbyła się w 1945). Pod koniec wojny zamieszkał w Zakopanem. Po wyzwoleniu współredagował w lutym i marcu 1945 „Biuletyn Zakopiański”. Następnie zamieszkał w Katowicach, gdzie w 1945-46 pełnił funkcję zastępcy redaktora naczelnego „Dziennika Zachodniego” oraz był publicystą tygodnika „Odra”. W 1945-53 był członkiem Stronnictwa Demokratycznego (SD), a także członkiem Komitetu Wojewódzkiego SD w Katowicach, oraz radnym, członkiem prezydium Rady Miejskiej. Należał do Związku Dziennikarzy Polskich, w 1947 został przewodniczącym Oddziału Warszawskiego Związku, później był członkiem Zarządu Głównego Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich (SDP). Wyjeżdżał z delegacjami polskich dziennikarzy do Szwecji (1946), Kopenhagi (1947), Moskwy i Paryża (1948), Helsinek (1950). W 1946 przeniósł się do Warszawy i do 1953 był redaktorem naczelnym „Kuriera Codziennego”, publicystą i recenzentem teatralnym tego pisma. Współpracował też z innymi czasopismami, m.in. z „Twórczością” (1945-46), „Listami z Teatru” (1946-50), „Teatrem” (1950-54), „Pamiętnikiem Teatralnym” (1952), publikując artykuły, felietony i recenzje teatralne. W 1948-58 prowadził zajęcia na Wydziale Dziennikarskim Akademii Nauk Politycznych i Uniwersytetu Warszawskiego oraz na kursach dziennikarskich. Od 1953 był publicystą i recenzentem teatralnym „Życia Warszawy” (do 1976), nadto w 1956-58 zastępcą redaktora naczelnego tegoż dziennika, a w 1961-68 kierownikiem działu kulturalnego. Równocześnie w 1953-56 prowadził stały felieton teatralny w tygodniku „Świat”. W 1958 ożenił się z Blanką Monastyrską z domu Drzewską, dziennikarką. W 1958-61 przebywał jako korespondent „Życia Warszawy” w Paryżu. W tym czasie przesyłał korespondencje teatralne do „Dialogu” i filmowe do „Filmu” Był członkiem Polskiego Ośrodka Międzynarodowego Instytutu Teatralnego (ITI). W 1964 otrzymał nagrodę Klubu Krytyki Teatralnej SDP, a w 1965 nagrodę krytyki teatralnej im. Boya. W 1976/77 publikował co miesiąc felieton o życiu teatralnym w „Stolicy”. W 1971 został redaktorem naczelnym „Théâtre en Pologne” (do 1991). W 1976-79 był zastępcą redaktora naczelnego „Międzynarodowego Rocznika Teatralnego”. Odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi (1954), Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (1961). Zmarł 13 stycznia 2003 w Warszawie; pochowany tamże na Cmentarzu Powązkowskim.
Twórczość
1. Źródła historyczne „Popiołów” Żeromskiego. „Roczniki Wydziału Filologii Polskiej Uniwersytetu Jagiellońskiego” 1930-1934 t. 1 s. 118-194 i odbitka Kraków: Uniwersytet Jagielloński 1935, 80 s.
2. Teatr. Powst. przed. 1955.
Przekłady
3. Paryskie ABC. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo „Iskry” 1963, 248 s. Wyd. nast.: tamże: wyd. 2 uzupełnione 1965, wyd. 3 poprawione i uzupełnione 1970.
4. Teatr w Polsce współczesnej. Tekst i wybór zdjęć: A. Grodzicki, R. Szydłowski. Warszawa: Wydawnictwa Artystyczne i Filmowe 1963, 15 s. + 260 fot.
Przekłady
5. Przez kraj bogów, słońca i oliwek. [Wrażenia z podróży po Grecji; współautor:] J. A. Szczepański. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo „Iskry” 1966, 274 s.
6. Ankarskie ABC. [Współautor:] J.A. Szczepański. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo „Iskry” 1972, 267 s.
7. [Reżyserzy polskiego teatru]. Powst. ok. 1975.
Przekłady
francuski
8. Teatr w Polsce Ludowej. [Współautor:] R. Szydłowski. Warszawa: Wydawnictwa Artystyczne i Filmowe 1975, 56 s.
9. Reżyserzy polskiego teatru. Warszawa: Interpress 1979, 184 s.
Przekłady
10. W teatrze życia. Wspomnienia z lat 1920-1980. Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy 1984, 308 s.
11. Eichlerówna. Szlachetny demon teatru. [Biografia]. Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy 1989, 262 s.
Adaptacje
Prace redakcyjne
Przekłady
angielski
francuski
hiszpański
rosyjski
Omówienia i recenzje
• Ankieta dla IBL PAN 1958, 1976, 1988.