GRODZICKI August

Urodzony 29 sierpnia 1912 w Rawie Ruskiej; syn Antoniego Grodzickiego, urzędnika, i Józefy z Gieszkowskich. W związku z pracą ojca mieszkał kolejno w Łańcucie, Krościenku pod Krosnem, Borysławiu, Królewskiej Hucie (Chorzów), Bydgoszczy i Katowicach. Uczęszczał do czterech gimnazjów. Pierwszy artykuł opublikował w 1924 w powielanym szkolnym pisemku w gimnazjum matematyczno-przyrodniczym w Królewskiej Hucie. W 1930 zdał maturę w Gimnazjum im. A. Mickiewicza w Katowicach. Następnie studiował polonistykę na Uniwersytecie Jagiellońskim (UJ) w Krakowie; w 1934 uzyskał magisterium. W tymże roku debiutował artykułem Stefan Żeromski w poezji polskiej, zamieszczonym w „Kurierze Literacko-Naukowym” (nr 47). W 1934-36 studiował w Paryżu, Londynie, Berlinie i Monachium jako stypendysta Funduszu Kultury Narodowej. Po powrocie do kraju rozpoczął stałą pracę w dzienniku „Polonia” w Katowicach jako publicysta, recenzent teatralny i kierownik działu depesz (1936-39). Równocześnie był redaktorem technicznym w tygodniku „Zwrot”, w którym zamieszczał także recenzje i artykuły. W 1937 odbył trzymiesięczną praktykę w sekcji kulturalnej Wydziału Prasowego Ministerstwa Spraw Zagranicznych. W 1939 ożenił się z Zofią z domu Kapitain (rozwód 1946). Po wybuchu II wojny światowej przebywał we Lwowie. Po zajęciu Lwowa przez Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich zarabiał jako sprzedawca lodów. W czasie okupacji niemieckiej wyjechał w jesieni 1941 do Krakowa, gdzie pracował jako urzędnik w fabryce. Jednocześnie prowadził wykłady w tajnej szkole dziennikarskiej, a w 1944 uzyskał doktorat na podziemnym UJ na podstawie pracy pt. Żeromski jako impresjonista (promotor prof. Stanisław Pigoń, oficjalna promocja odbyła się w 1945). Pod koniec wojny zamieszkał w Zakopanem. Po wyzwoleniu współredagował w lutym i marcu 1945 „Biuletyn Zakopiański”. Następnie zamieszkał w Katowicach, gdzie w 1945-46 pełnił funkcję zastępcy redaktora naczelnego „Dziennika Zachodniego” oraz był publicystą tygodnika „Odra”. W 1945-53 był członkiem Stronnictwa Demokratycznego (SD), a także członkiem Komitetu Wojewódzkiego SD w Katowicach, oraz radnym, członkiem prezydium Rady Miejskiej. Należał do Związku Dziennikarzy Polskich, w 1947 został przewodniczącym Oddziału Warszawskiego Związku, później był członkiem Zarządu Głównego Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich (SDP). Wyjeżdżał z delegacjami polskich dziennikarzy do Szwecji (1946), Kopenhagi (1947), Moskwy i Paryża (1948), Helsinek (1950). W 1946 przeniósł się do Warszawy i do 1953 był redaktorem naczelnym „Kuriera Codziennego”, publicystą i recenzentem teatralnym tego pisma. Współpracował też z innymi czasopismami, m.in. z „Twórczością” (1945-46), „Listami z Teatru” (1946-50), „Teatrem” (1950-54), „Pamiętnikiem Teatralnym” (1952), publikując artykuły, felietony i recenzje teatralne. W 1948-58 prowadził zajęcia na Wydziale Dziennikarskim Akademii Nauk Politycznych i Uniwersytetu Warszawskiego oraz na kursach dziennikarskich. Od 1953 był publicystą i recenzentem teatralnym „Życia Warszawy” (do 1976), nadto w 1956-58 zastępcą redaktora naczelnego tegoż dziennika, a w 1961-68 kierownikiem działu kulturalnego. Równocześnie w 1953-56 prowadził stały felieton teatralny w tygodniku „Świat”. W 1958 ożenił się z Blanką Monastyrską z domu Drzewską, dziennikarką. W 1958-61 przebywał jako korespondent „Życia Warszawy” w Paryżu. W tym czasie przesyłał korespondencje teatralne do „Dialogu” i filmowe do „Filmu” Był członkiem Polskiego Ośrodka Międzynarodowego Instytutu Teatralnego (ITI). W 1964 otrzymał nagrodę Klubu Krytyki Teatralnej SDP, a w 1965 nagrodę krytyki teatralnej im. Boya. W 1976/77 publikował co miesiąc felieton o życiu teatralnym w „Stolicy”. W 1971 został redaktorem naczelnym „Théâtre en Pologne” (do 1991). W 1976-79 był zastępcą redaktora naczelnego „Międzynarodowego Rocznika Teatralnego”. Odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi (1954), Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (1961). Zmarł 13 stycznia 2003 w Warszawie; pochowany tamże na Cmentarzu Powązkowskim.