GÓRA Edward

Urodzony 25 października 1902 w osadzie fabrycznej Wojciechów pod Krasnymstawem; syn Antoniego Góry, majstra stolarskiego, i Czesławy z Zembrzuskich. Po ukończeniu w 1923 Gimnazjum Humanistycznego w Radomsku, studiował polonistykę na Uniwersytecie Warszawskim. Równocześnie pracował zarobkowo jako korepetytor. Był członkiem Związku Niezależnej Młodzieży Socjalistycznej „Życie”. W tym czasie rozpoczął twórczość literacką: w 1924 otrzymał w konkursie Koła Polonistów i Związku Zawodowego Literatów Polskich wyróżnienie za cykl wierszy lirycznych. Debiutował w 1926 wierszem Nie wróci, opublikowanym w dodatku „Świata” pt. „Romans i Powieść” (nr 15). Po uzyskaniu magisterium w 1927 pracował jako nauczyciel w szkolnictwie średnim na Wołyniu: w Dubnie (1927-32) i w Kowlu (1932-38), gdzie był również dyrektorem szkoły. Równocześnie kontynuował twórczość literacką, publikując opowiadania, wiersze i artykuły w czasopismach, m.in. w „Kurierze Porannym” (1928-32; tu debiut prozatorski, nowela Wilki 1928 nr 11). Był redaktorem dodatku do pisma „Wołyń” pt. „Wołyń Literacki” (1936-38). W 1938 za wystąpienie (jako świadek obrony) w procesie komunisty Dymitra Materdeja został dyscyplinarnie przeniesiony do gimnazjum w Łucku. Po wybuchu II wojny światowej i zajęciu Wołynia przez Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich przebywał nadal w Łucku i pracował w szkolnictwie średnim do czerwca 1941. W czasie okupacji niemieckiej uczył w szkole podstawowej dla polskich dzieci. Równocześnie brał udział w tajnym nauczaniu, a także w akcjach obronnych przed Ukraińską Powstańczą Armią. Ranny w październiku 1943 pod Antonówką ukrywał się przed gestapo do końca okupacji. Po wkroczeniu armii radzieckiej w 1944 uczył w polskiej szkole średniej. W 1945 przybył do Jarocina pod Poznaniem, gdzie pracował w liceum ogólnokształcącym jako nauczyciel języka polskiego i zastępca dyrektora. W 1962 został członkiem Związku Literatów Polskich. Od 1964 należał do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. W 1970 przeszedł na emeryturę. Za osiągnięcia w dziedzinie upowszechniania kultury otrzymał w 1973 nagrodę m. Poznania i Województwa Poznańskiego. Odznaczony odznaką „Zasłużony Działacz Kultury” (1965, 1970) oraz Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1976). Zmarł 15 lutego 1987 we Władysławowie.