GOLIŃSKI Zbigniew

Urodzony 25 marca 1925 w Wołkowysku; syn Antoniego Golińskiego, urzędnika kolejowego, i Władysławy z domu Wywiał. Uczęszczał do Gimnazjum im. Stefana Batorego w Wołkowysku. Po wybuchu II wojny światowej w 1939 i zajęciu Wołkowyska przez Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich uczył się przez pewien czas w szkole z polskim językiem wykładowym, a następnie po kilkumiesięcznym kursie pracował jako technik kreślarz. W czasie okupacji niemieckiej znalazł zatrudnienie kolejno jako robotnik w firmie zbożowej, robotnik rolny i konduktor kolejowy. W 1945 przyjechał w ramach tzw. akcji repatriacyjnej do Gdańska, gdzie w 1947 zdał maturę w liceum dla dorosłych. Następnie studiował polonistykę na Uniwersytecie Wrocławskim. W 1948 zawarł związek małżeński z Haliną Sienkiewicz, nauczycielką (rozwiedzeni). Od tegoż roku pracował w Bibliotece Ossolineum kolejno w różnych działach bibliotecznych, m.in. w dziale rękopisów. Debiutował w 1952 artykułem pt. Krasicki w pamiętnikach Lehndorffa w „Zeszytach Wrocławskich” (nr 1). W tymże roku ukończył studia i w styczniu 1953 podjął pracę jako asystent we wrocławskiej Pracowni Historii Literatury Okresu Oświecenia Instytutu Badań Literackich (IBL). Zajmował się badaniami twórczości I. Krasickiego, a także problemami tekstologii i edytorstwem. W 1961 uzyskał doktorat na podstawie pracy Studia nad tekstologią dzieł Ignacego Krasickiego (promotor prof. Konrad Górski). W tymże roku zamieszkał w Warszawie, gdzie kontynuował pracę w Pracowni Historii Literatury Oświecenia IBL PAN. W 1963-83 był w kolejnych kadencjach członkiem Rady Naukowej IBL oraz w 1966-80 Komitetu Nauk o Literaturze Polskiej PAN (później Komitetu Nauk o Literaturze; 1972-74 zastępca przewodniczącego). W 1965 został członkiem komitetu redakcyjnego serii IBL „Archiwum Literackie”; od 1972 pełnił funkcję sekretarza, od 1979 redaktora naczelnego. W 1968 habilitował się w IBL na podstawie pracy Tekstologia. Przekrój problematyki i uzyskał stanowisko docenta. W 1968-71 pełnił funkcję zastępcy dyrektora do spraw ogólnych, a następnie do lipca 1973 dyrektora IBL. Od 1968 kierował Zakładem Historii Literatury Oświecenia (później Zakład Historii Literatury Staropolskiej i Oświecenia). W tymże roku ożenił się z Aliną z domu Bielawa, etnografką. W 1976-85 uczestniczył w pracach Komitetu Głównego Olimpiady Literatury i Języka Polskiego przy IBL. W 1978-88 kierował Zakładem Tekstologii i Leksykografii Literackiej IBL, po czym przeszedł do Pracowni Literatury Oświecenia. W 1980 został redaktorem krytycznej edycji Pism zebranych S. Żeromskiego. W 1990-95 był ponownie członkiem Rady Naukowej IBL i Komitetu Nauk o Literaturze Polskiej PAN (w 1991-93 zastępca przewodniczącego, od 1993 przewodniczący). W 1992 otrzymał tytuł naukowy profesora. W 1995 przeszedł na emeryturę w IBL PAN; kontynuował pracę naukową. Zmarł 27 października 2008 w Warszawie.