BIO
Urodzony 9 września w 1920 w Nadwórnej (województwo stanisławowskie) w rodzinie inteligenckiej; syn Kazimierza Golińskiego i Olgi z Lewickich. Uczęszczał do gimnazjum we Lwowie od 1935, publikował utwory w „Młodym Nurcie” i „Pokoleniu”. W 1939 zdał maturę. Po wybuchu II wojny światowej i zajęciu Lwowa przez Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich studiował polonistykę na ukraińskim Uniwersytecie im. I. Franki. W czasie okupacji niemieckiej pracował jako pomocnik kasjera w elewatorach zbożowych. Równocześnie kontynuował studia na tajnych kompletach Uniwersytetu Jana Kazimierza i brał czynny udział w konspiracyjnym życiu literackim. Był członkiem grupy poetyckiej Żagiew i w dwu antologiach tej grupy: A imię jego jest 44 (1944) i Przekroje (1944), opublikował wiersze (pod pseudonimem Krzysztof Mierzeja i anonimowo). Po wkroczeniu do Lwowa armii radzieckiej zgłosił się jako ochotnik do Wojska Polskiego. Ukończył frontową szkołę oficerską w Lublinie i w kwietniu 1945 został promowany na oficera. Zdemobilizowany jesienią 1945 wstąpił na Uniwersytet Poznański i kontynuował studia polonistyczne. Rozpoczął też działalność publicystyczną w „Ilustrowanym Kurierze Polskim” (1945-49) i współpracę z Rozgłośnią Poznańską Polskiego Radia. W 1946 przeniósł się do Wrocławia, gdzie podjął pracę w redakcji „Słowa Polskiego”, w dziale zagranicznym i kulturalnym (do 1949). W tym czasie współpracował także z czasopismami: „Zwierciadło” (1946-49), „Wieś” (1946-51), „Odra” (1947-49), „Rejsy” (1948-49) i inne. W 1948 zakończył studia polonistyczne na Uniwersytecie Wrocławskim. Od tegoż roku był członkiem Polskiej Partii Robotniczej (następnie Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej). W 1950 zamieszkał w Warszawie, gdzie został skierowany na roczny kurs do Ośrodka Szkolenia Dziennikarzy. Od 1951 pracował w dziale kulturalnym „Trybuny Ludu” (tu też m.in. w 1964-67 cykl felietonów Rozmyślania przy telewizorze). W 1960 został członkiem Związku Literatów Polskich. Artykuły, reportaże i wiersze ogłaszał w wielu czasopismach, m.in. w „Orce” (1957-60), „Tygodniku Demokratycznym” (1964-66), „Zielonym Sztandarze” (1964-67; tu m.in. cykl felietonów Telewizja), „Dzienniku Bałtyckim” (1965-67), „Widnokręgu” (cykl Telerecenzje w 1967). Odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1967). Zmarł 27 września 1967 w Warszawie.
Twórczość
1. Odra szumi po polsku. [Wiersze; autorzy:] L. Goliński; F. Fenikowski. Poznań: Wydawnictwo Zachodnie 1946, 56 s.
2. Naród na głos. Obrazek sceniczny dla brygad artystycznych. [Współautor:] W. Iwanicki. Warszawa: Wydawnictwo Centralna Rada Związków Zawodowych 1952, 30 s.
3. Syn ziemi. Rzecz o Władysławie Reymoncie. Warszawa: Ludowa Spółdzielnia Wydawnicza 1954, 173 s.
4. U węgierskich przyjaciół. Reportaże z wycieczki do Węgier wiosną 1953. Warszawa: Spółdzielnia Wydawnicza „Książka i Wiedza” 1954, 114 s.
5. Kolonia Burkat. [Powieść]. Warszawa: Nasza Księgarnia 1955, 239 s.
6. Rocznik szesnasty. [Powieść]. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo „Iskry” 1957, 233 s.
7. Światło na fali. [Powieść]. Warszawa: Ludowa Spółdzielnia Wydawnicza 1959, 223 s.
8. Ulica Siedmiu Kół. [Powieść]. Poznań: Wydawnictwo Poznańskie 1959, 227 s.
9. Samotnik z ulicy Północnej. Reportaże z podróży po Niemieckiej Republice Demokratycznej. Poznań: Wydawnictwo Poznańskie 1961, 185 s.
10. Siódma drezdeńska. Powieść. Poznań: Wydawnictwo Poznańskie 1961, 267 s.
Omówienia i recenzje
• Ankieta dla IBL PAN 1956.
