GINTER Maria

Urodzona 23 listopada 1922 w Smolicach pod Łęczycą w rodzinie ziemiańskiej; córka Karola Zieleniewskiego, właściciela stajni wyścigowej, i Józefy ze Skrzyńskich. Uczyła się kolejno w Gimnazjum Zgromadzenia Najświętszego Serca Jezusa Sacré Coeur w Polskiej Wsi (1934-36), W Gimnazjum im. C. Zyberk-Plater w Warszawie (1936/37), w Szkole Gospodarstwa Domowego ss. Urszulanek w Pniewach pod Poznaniem oraz w Szkole Architektury Wnętrz w Warszawie (1938/39). Uprawiała wyczynowo jeździectwo. Po wybuchu II wojny światowej ewakuowała się wraz z rodziną do Warszawy, gdzie przebywała w czasie okupacji niemieckiej. Wstąpiła do ochotniczej służby sanitarnej w Szpitalu Ujazdowskim. Od grudnia 1939 należała do Tajnej Armii Polskiej, następnie do Związku Walki Zbrojnej. W listopadzie 1940 została aresztowana razem z siostrą Ireną i do lipca 1941 była więziona na Pawiaku. Po zwolnieniu została członkiem Armii Krajowej (AK). W 1943 wyszła za mąż za Jana Korzybskiego, właściciela majątku Wilczyska w Lubelskiem. W 1944 powróciła do Warszawy. Brała udział w powstaniu warszawskim jako łączniczka AK (mąż zginął na Starówce). Po upadku powstania mieszkała w Zalesiu pod Warszawą i zarabiała na życie pracując jako furman. Po zakończeniu działań wojennych wyjechała na Wybrzeże; mieszkała w Oliwie, potem w Sopocie, gdzie prowadziła sklep sportowy, pracowała też jako szofer. W 1946 wyszła za mąż za Wacława Gintera (rozwód 1951). W 1949 zamieszkała w Warszawie. Zajmowała się dziennikarstwem sportowym; wywiady i reportaże publikowała w pismach „Motor, Sport” i „Sport Katowicki” (podpisana m.in.: M.G., m.g.). Uprawiała wyczynowo sporty: jeździectwo, narciarstwo, tenis i automobilistykę. W 1956-58 pracowała jako grafik w Robotniczej Spółdzielni Wydawniczej Ruch oraz w Głównym Komitecie Kultury Fizycznej. Następnie zajęła się twórczością plastyczną (m.in. malarstwem, grafiką, ceramiką, metaloplastyką). Od 1961 wystawiała prace na wystawach indywidualnych i zbiorowych. W 1962 wyjechała do Londynu, a w 1964 do Stanów Zjednoczonych, gdzie mieszkała w Nowym Jorku, potem w Chicago i w Detroit. W 1964 wyszła za mąż za Władysława Korneckiego, właściciela agencji handlu nieruchomościami (rozwód 1967). W 1964 debiutowała jako prozaik wspomnieniem Z pobytu w celi małoletnich, ogłoszonym w książce zbiorowej Wspomnienia więźniów Pawiaka. Kontynuowała twórczość plastyczną, uczestnicząc w wystawach w USA i w Kanadzie. W 1968 powróciła do Nowego Jorku, gdzie w 1974-75 studiowała romanistykę i sztuki piękne na uniwersytecie C.W. Post College; uzyskała stopnie Bachelor of Arts, potem Master of Arts. Zajmowała się nadal sportem, biorąc udział w zawodach konnych, rajdach samochodowych i turniejach tenisowych, latała także na szybowcach. W 1974-76 publikowała reportaże podróżnicze i sportowe w tygodnikach „Guardian” i „Scene” (tu m.in. stała rubryka Above the belt), a w 1974-80 także w „Dzienniku Polskim”. Była trenerką tenisa, nauczycielką języka francuskiego, prowadziła też hodowlę psów rasowych. Od 1978 przyjeżdżała corocznie do Polski, a w 1980 powróciła do kraju na stałe. W 1987 ufundowała nagrodę literacką za twórczość pamiętnikarską. W 1989 została członkiem Polskiego PEN Clubu, w 1998 – Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich i Związku Powstańców Warszawy. Za działalność konspiracyjną została odznaczona m.in. Medalem Wojska (1948), Krzyżem Walecznych (1949) i Krzyżem Armii Krajowej (1949), przyznanymi przez rząd emigracyjny w Londynie oraz Warszawskim Krzyżem Powstańczym (1982), Krzyżem Partyzanckim (1992) i Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (2002). Zmarła 26 sierpnia 2011 w Warszawie; pochowana tamże na Cmentarzu Powązkowskim/