GARBACZOWSKA Janina

Urodzona 23 października 1902 w Gródku Jagiellońskim; córka Jana Garbaczowskiego i Marii z Wilkickich. Ukończyła Gimnazjum Żeńskie im. M. Konopnickiej w Przemyślu. Od 1920 studiowała historię literatury polskiej i filologię klasyczną na Uniwersytecie Jana Kazimierza (UJK) we Lwowie. Równocześnie ze studiami rozpoczęła pracę w lwowskim szkolnictwie średnim, uczyła w Prywatnym Gimnazjum Żeńskim Konwentu Sercanek (1921-24) i w Zakładzie Naukowo-Wychowawczym Zgromadzenia Najświętszej Rodziny z Nazaretu (1924-37). W 1928 otrzymała stopień doktora filozofii na podstawie rozprawy pt. Wątki romansowe w twórczości Wacława Potockiego — na tle porównawczym, napisanej pod kierunkiem prof. Juliusza Kleinera. Od 1930 była zatrudniona na UJK na stanowisku asystenta, a od 1933 starszego asystenta. W 1932 uzyskała dyplom nauczycielski. Współpracowała z czasopismem „Sygnały” (1934). Była działaczką Towarzystwa Literackiego im. A. Mickiewicza (od 1934 członkiem Zarządu Głównego). Uczestniczyła w akcji odczytowej w ramach powszechnych wykładów uniwersyteckich. Należała do Klubu Pracowników Kultury Współczesnej we Lwowie. Od 1937 uczyła w Państwowym Gimnazjum Ruskim. W tym też czasie wygłaszała w Rozgłośni Lwowskiej Polskiego Radia pogadanki literackie. Po wybuchu II wojny światowej i zajęciu Lwowa przez Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich pracowała nadal na uniwersytecie (od stycznia 1940 ukraiński Uniwersytet im. I. Franki). W okresie okupacji niemieckiej brała udział w tajnym nauczaniu szkolnym i uniwersyteckim, pracowała też w sklepie jako ekspedientka. Po zajęciu Lwowa przez Armię Czerwoną powróciła na krótko do pracy na uniwersytecie, a od grudnia 1944 do listopada 1945 była asystentką reżysera Bronisława Dąbrowskiego w Teatrze Polskim we Lwowie. Następnie przyjechała do Krakowa. Od 1946 do września 1947 była korektorką w Spółdzielni Wydawniczo-Oświatowej „Czytelnik”. Jednocześnie uczyła w VIII Państwowym Liceum i Gimnazjum im. A. Witkowskiego (1946/47). W 1947-53 pracowała na Uniwersytecie Jagiellońskim, kolejno na etacie asystenta, adiunkta i zastępcy profesora w Katedrze Literatury Polskiej na Wydziale Filologicznym. Równolegle prowadziła zajęcia w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Krakowie (1950-51) i na Uniwersytecie Łódzkim (1951-52). W 1953 otrzymała nagrodę Ministra Szkolnictwa Wyższego. W tymże roku została przeniesiona do Lublina, gdzie objęła stanowiska kierownika Katedry Filologii Polskiej i Zakładu Historii Literatury Polskiej na Uniwersytecie Marii Curie-Skłodowskiej (UMCS). W 1954 została mianowana profesorem nadzwyczajnym. Od tegoż roku kierowała Katedrą Historii Literatury Polskiej, a po powstaniu w 1970 Instytutu Filologii Polskiej, Zakładem Literatury Współczesnej (do 1973). Zajmowała się przede wszystkim działalnością dydaktyczną. W 1953-60 i 1969-72 była członkiem Rady Naukowej Instytutu Badań Literackich. Pełniła funkcję wiceprezesa oddziału lubelskiego Towarzystwa Literackiego im. A. Mickiewicza (1958-72). W 1965 otrzymała ponownie nagrodę Ministra Szkolnictwa Wyższego. W 1971 została mianowana profesorem zwyczajnym UMCS. W 1973 przeszła na emeryturę. Odznaczona Złotym Krzyżem Zasługi (1954), Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski (1964) oraz tytułem honorowym Zasłużony Nauczyciel PRL (1984). Zmarła 23 września 1986 w Lublinie.