GALIS Adam

Urodzony 14 marca 1906 w Warszawie; syn Hermana Galisa, robotnika w fabryce kapeluszy, i Cecylii z domu Jacobson, gorseciarki. Do szkoły uczęszczał w Lublinie, a następnie w Brześciu nad Bugiem. Był uczestnikiem kół samokształceniowych o charakterze wolnomyślicielskim i klubów Lubelskiej Spółdzielni Spożywców. Po zdaniu matury w Gimnazjum im. P. Lewickiego w Brześciu nad Bugiem w 1924 zaczął studiować prawo na Uniwersytecie Warszawskim (studiów nie ukończył z powodu trudnych warunków materialnych). Jednocześnie pracował zarobkowo w Lublinie, najpierw jako uczeń zecerski w drukarni Placówka Lubelska, potem jako korektor i sprawozdawca w dzienniku „Ziemia Lubelska”. Debiutował w 1924 wierszem Modlitwa, opublikowanym w czasopiśmie „Twórczość Młodej Polski” (nr 5; druk w artykule K.G. właśc. K. Gajewskiego: Twórczość najszerszych mas). W 1925/26 był sekretarzem redakcji „Ziemi Lubelskiej”. Od 1927 publikował wiersze i prozę w dodatku literackim warszawskiego tygodnika „Głos Prawdy”. W 1927 opuścił Lublin i przeniósł się na stałe do Warszawy, gdzie w 1929-30 pracował w redakcji dzienników „Głos Prawdy” i „Polska Zbrojna”; w pismach tych, a także w „Gazecie Polskiej” zamieszczał wiersze, prozę i artykuły dotyczące literatury. W 1930-32 zajmował się dorywczo udzielaniem korepetycji. W tym okresie otrzymał dwukrotnie stypendium Wydziału Kultury i Sztuki Ministerstwa Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego. Od 1932 był współpracownikiem, a następnie sekretarzem redakcji „Tygodnika Ilustrowanego” (tu w 1933 cykl artykułów pt. Wśród zagadnień życia umysłowego) oraz redaktorem miesięcznika „Naokoło świata” (1935). W 1933 został przyjęty do Związku Zawodowego Literatów Polskich. Od 1934 współpracował z Polskim Radiem jako reporter, sprawozdawca, felietonista i krytyk literacki. Po wybuchu II wojny światowej udał się do Lwowa. Po zajęciu Lwowa przez Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich (ZSRR) pracował w Komisariacie Leśnictwa we Lwowie, potem w Kijowie, a następnie jako tłumacz i młodszy pracownik naukowy na wydziale botaniki i w pracowni mykologii technicznej w Akademii Nauk Ukraińskiej Socjalistycznej Republiki Radzieckiej. Po wybuchu wojny niemiecko-radzieckiej był ewakuowany wraz z grupą pracowników Akademii do Uzbekistanu i skierowany do Uzbeckiej Akademii Nauk w Taszkencie. W lutym 1942 został aresztowany i skazany na dwa lata więzienia. Po odbyciu wyroku, w 1944 został przyjęty do Związku Patriotów Polskich oddział w Taszkencie i pełnił funkcję instruktora kulturalno-oświatowego, nauczyciela języka polskiego w szkole dla dzieci polskich i organizatora biblioteki polskiej. W 1945/46 przebywał w Moskwie na kursie nauczycielskim języka polskiego. Współpracował jako dziennikarz z prasą radziecką i polską, m.in z „Wolną Polską”. Był lektorem w polskiej redakcji radia moskiewskiego. Od 1946 należał do Polskiej Partii Robotniczej (od 1948 do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej). W maju 1947 powrócił do Warszawy. W 1947-55 pracował w Polskim Radiu, początkowo w charakterze sprawozdawcy politycznego, następnie jako kierownik redakcji literatury rosyjskiej i radzieckiej. W sierpniu 1955 został redaktorem naczelnym miesięcznika „Świetlica”. Artykuły, recenzje oraz przekłady z literatury rosyjskiej i radzieckiej publikował m.in w czasopismach „Przyjaźń” (1947-53, 1956), „Nowa Kultura” (1951-55), „Współczesność” (1964-68), „Miesięcznik Literacki” (1967-72), „Polityka” (1967-77). W 1979 otrzymał Dyplom Ministra Kultury ZSRR. Odznaczony m.in. Złotym Krzyżem Zasługi (1954), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1972). Zmarł 6 października 1988 w Warszawie; pochowany tamże na Cmentarzu Bródnowskim.