KAMYKOWSKI Ludwik

Urodzony 17 lipca 1891 w Piotrkowicach pod Krakowem w rodzinie chłopskiej; syn Stanisława Kamykowskiego i Marii z Trzeciaków. Od 1902 uczęszczał do gimnazjum klasycznego w Tarnowie. Po otrzymaniu w 1910 świadectwa dojrzałości w 1910/11 studiował na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Lwowskiego. Następnie przeniósł się do Krakowa, gdzie studiował polonistykę i filologię romańską na Uniwersytecie Jagiellońskim (UJ). W 1912/13 przerwał studia, aby odbyć służbę wojskową. Był stypendystą UJ, otrzymywał nagrody Akademii Umiejętności, przyznawane młodym badaczom z funduszu im. A. Bielowskiego (1914, 1916). Po ukończeniu studiów w 1915, rozpoczął pracę nauczycielską w Gimnazjum św. Anny w Krakowie. Wiosną 1917 został powołany do wojska austriackiego i służył w Nowym Iczynie na Morawach. Wyreklamowany z wojska (m.in. dzięki interwencji prof. Ignacego Chrzanowskiego) uczył od lutego 1918 do sierpnia 1919 w Seminarium Nauczycielskim Męskim w Starym Sączu. W lipcu 1918 zdał w Krakowie egzamin na nauczyciela szkół średnich. W 1919 zamieszkał w Chełmie, gdzie we wrześniu podjął pracę nauczyciela w Gimnazjum Męskim im. S. Czarnieckiego. W styczniu 1920 zawarł związek małżeński z Marią Ziomkówną. Od 1920 należał do Sekcji Metodycznej Towarzystwa Miłośników Języka Polskiego z siedzibą w Krakowie, a później do Koła Polonistów. Wziął udział w wojnie polsko-bolszewickiej (8. Pułk Piechoty Legionów). Po powrocie w październiku 1920 do Chełma kontynuował do sierpnia 1922 pracę w Gimnazjum. Następnie zamieszkał w Gorlicach, gdzie do 1923 pracował jako nauczyciel w męskim Gimnazjum im. M. Kromera. W 1923 przeniósł się do Lublina. Do 1933 uczył w ośmioklasowej Męskiej Szkole Handlowej Zgromadzenia Kupców miasta Lublina im. A. i J. Vetterów. Równocześnie kontynuował badania nad literaturą, głównie okresu baroku, oświecenia i romantyzmu. Debiutował w 1925 artykułem „Kornela Makuszyńskiego Pieśń o ojczyźnie”, opublikowanym na łamach „Przeglądu Warszawskiego” (nr 3). W 1927 był współzałożycielem Towarzystwa Przyjaciół Nauk w Lublinie, w którym do 1936 pełnił funkcję sekretarza generalnego, przewodniczącego Komisji Filologicznej; redagował pismo Towarzystwa „Pamiętnik Lubelski”, zamieszczał też na jego łamach liczne rozprawy i artykuły. W 1928 obronił doktorat na UJ na podstawie rozprawy pisanej w 1916, jeszcze podczas studiów, pt. Michał Grabowski jako powieściopisarz (promotor prof. I. Chrzanowski). Był w 1930 współorganizatorem Zjazdu Naukowego im. J. Kochanowskiego w Krakowie. Wykładał na kursach wakacyjnych dla nauczycieli (1930-35). Od około 1930 współpracował z Komisją Dziejów Oświaty i Szkolnictwa w Polsce PAU, a od 1932 z Komisją Historii Literatury Polskiej PAU. W 1933 został członkiem Lubelskiego Związku Pracy Kulturalnej; wszedł także w skład rady Związku. W 1933-36 uczył w Szkole Lubelskiej, później Prywatnym Męskim Gimnazjum im. Stefana Batorego oraz w Gimnazjum Żeńskim Wacławy Arciszowej. Rozprawy i artykuły poświęcone szczególnie literaturze okresu oświecenia i baroku publikował na łamach m.in. „Pamiętnika Literackiego” i „Ruchu Literackiego”. W 1934 habilitował się na UJ na podstawie zbioru rozpraw (habilitacja zatwierdzona w 1935). W 1934/35 prowadził wykłady zlecone z zakresu historii literatury polskiej w Katedrze Historii Literatury Staropolskiej Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego (KUL). Pełnił funkcję wiceprezesa Biblioteki Publicznej im. H. Łopacińskiego w Lublinie. We wrześniu 1935 przebywał na stypendium naukowym w Paryżu, gdzie prowadził badania w Bibliotece Polskiej. We wrześniu 1936 przeniósł się do Krakowa. W 1936/37 pracował w Państwowym Gimnazjum i Liceum im. B. Nowodworskiego, równocześnie prowadził wykłady zlecone i seminaria na Wydziale Filozoficznym UJ. W 1936 otrzymał Złoty Wawrzyn Polskiej Akademii Literatury za szerzenie zamiłowania do literatury polskiej. W 1938 wygłaszał pogadanki w rozgłośni krakowskiej Polskiego Radia poświęcone dziejom komedii. Był członkiem korespondentem Towarzystwa Naukowego KUL. Po wybuchu II wojny światowej mieszkał nadal w Krakowie. 6 listopada 1939 został aresztowany wraz z grupą profesorów UJ i do lutego 1940 był więziony kolejno na Montelupich, następnie w obozie przejściowym we Wrocławiu oraz w obozie koncentracyjnym w Sachsenhausen. Po powrocie z obozu uczył w szkole powszechnej w Krakowie (1940/41), następnie pracował w Zakładzie Chemii Lekarskiej UJ. Brał udział w tajnym nauczaniu; uczestniczył w posiedzeniach Komisji Historycznoliterackiej PAU. Kontynuował pracę naukową (materiały zachowane w Bibliotece w Krakowie). Na skutek postępującej gruźlicy i chorób nabytych w obozie zmarł 13 listopada 1944 w Krakowie; pochowany tamże na Cmentarzu Rakowickim.